Vikan - 13.09.1973, Blaðsíða 16

Ég starði á Charles án þess að
geta sagt orö.
— Ég hefði ekki spurt þig, hefði
ég ekki vitaö, að þú ætlaðir hvort
sem var aö láta hann frá þér. Ég
hélt, aö þú yrðir glöð. Þú hefur
dvalizt hjá f jölskyldunni og veizt,
hve gjarnan við viljum taka hann
og hve annt við munum láta
okkur um hann. Hann verður
okkar eigið barn og ef þú segir
ekki frá neinu, fær enginn að vita,
aö hann er ekki fæddur okkur.
Ekki einu sinni hann sjálfur.
— En hvað um sjúkrahúsið?
— Þú varst lögð inn sem Joan
Sanders.
— En fæðingarvottorðið? spurði
ég lágt.
— Á þvi stendur, að James
Wiíliam Sanders sé sonur Joan og
Charles Sanders.
Ég fann, hvernig ég roðnaöi.
Hann haföi ekki verið órólegur og
áhyggjufullur vegna Joan þá úm
nóttina. Hann hafði skipulagt
þetta allt og látiö lita út eins og ég
yæri eiginkona hans.
— Anne þú verður að fyrirgefa
mér og reyna að skilja. Ég vissi,
að Joan myndi aldrei ala barnið.
Ég vissi lika, að þú varst ákveðin
I að láta James frá þér. Og þetta
virtist bezta lausnin fyrir okkur
bæöi. Eg hélt, aö þú yrðir glöð.
Nú geröi ég mér grein fyrir,
hversvegna hann var svona órór.
Það var vegna þess, að hann vissi
hve mikið reið á, að ég segöi já.
— Hann verður sonur okkar,
Anne. Hann verður Sanders.
Ég stóð upp og gekk til James,
sem lá I vöggunni sinni og leið vel.
Ég varö aö reyna að gleyma öllu
ráðabrugginu, sem hafði verið
gert á bak við mig. Það skipti
engu máli. Það sem máli skipti
var framtlð James. Gat ég gefið
honum stærri gjöf, en örugga
framtlð sem sonur Joan og
Charles? Ættleiðingaskrifstofan
myndi gera hvað hún gæti til þess
að finna honum gott heimili, en
þegar ég léti hann frá mér á þann
hátt, væri hann horfinn fyrir fullt
og ailt. Og ég vissi, að ég myndi
hugsa um, hvað hefði komið fyrir
hann, hvort hann væri hamingju-
samur, hvort nýju foreldrarnir
elskuðu hann eins mikið og ég
hefði gert.
Hvers vágna hikaði ég þá? Ég
gat ekki haldið honum. Væri það
rétt gagnvart James að koma I
veg fyrir, að hann fengi drjúgan
skerf Sandersmilljónanna, þegar
allt, sem ég gæti gefið honum, var
ég sjálf?
Þetta var I annað sinn, sem
Charles bauð mér lausn á vanda-
málum minum, lausn, sem var
miklu betri en allt, sem ég gat
látiö mér detta I hug.
— Ég vildi gjarnan, að það
yröuö þið sem fengjuð hann, sagði
ég-
Það var eins og ég hefði feykt
burtu mánaðalöngum óróleika.
Allt háttalag Charles breyttist og
hann slakaöi alveg á. Hann var
með tárin i augunum. Hann gekk
til mln og kyssti mig.
— Hvergi getum við nokkurn
tlma fullþakkað þér, Anne? Við
gerum hvaö sem þú vilt, fyrir þig.
íbúðina geturðu haft eins lengi og
þú vilt og við borgum reikningana
fyrir þig. Ég er búinn að opna
bankareikning handa þér og
þangað sendi ég ákveðna upphæö
mánaðarlega. Það er fyrir út-
gjöldum þlnum —.
Ég heyröi varla það, sem hann
sagði. Nú þegar ég hafði ákveðiö
mig, var eins og ég næði ekki and-
anum og ég hefði þeytzt eitthvað
langt út I buskann. Ég vildi bara
vera ein.
Charles var að fara. Hann sá,
að ég var þreytt og bjó um rúmið
fyrir mig. — Heldurðu, að þú getir
gefið James pelann? spurði hann.
— Já, það get ég.
— Er nokkuð fleira, sem ég get
gertáöur en ég fer? Hann var svo
hamingjusamur, ákafur og óró-
legur allt I sömu andrá, að það
snart mig.
— Nei, þakka þér fyrir, ég hef
allt, sem ég þarfnast. Þú hefur
séð fyrir öllu.
Hann hló aöeins við og var 1
þann veginn að fara út úr
dyrunum, þegar hann hikaði.
— Anne, erum við sammála um
aö láta þetta gangá fljótt fyrir
sig? Þvl fyrr því betra, ekki satt?
Ég kinkaði kolli.
Þegar ég var orðin ein, undir-
bjó ég fyrsta og siöasta kvöldið
með syni mlnum. Ég yljaði
pelann hans og skipti á honum.
Ég gaf mér góðan tima viö aö
skipta á bleiunum og þegar hann
var orðinn þurr, lagði ég hann I
rúmið. Hann sofnaði fljótt og ég.
horföi á hann I fallega rúminu,
sem var eins og tákn þess ljfs,
sem hann átti I vændum á
Sanders Hall.
Viö og við gaf James frá sér
lágvær hljóö I svefninum og i
hvert skipti stökk ég á fætur til
þess að gæta að, hvort vel færi um
hann eða hvort hann væri aftur
oröinn svangur. En það var eins
og hann vissi lika af skilnaði
okkar. Hann var þurr og gaf
hljóðin frá sér I svefni. Og ég var
þakklát fyrir að þurfa ekki að
halda á honum, þvl minna sem ég
myndi eftir ylnum og þunga hans,
þvl betra.
Nóttin var komin og ég lá i
rúminu og hugsaði. Ef allt hafði
fariö eins og bezt varö á kosiö hjá
mér, þá haföi það lika gert það
hjá Joan og Charles. Þaö var
Hvers vegna hikaði ég þá? Ég gat ekki
haldið honum. Var það rétt gagnvart
James að koma í veg fyrir, að hann fengi
drjúgan skerf Sandersmilljónanna,
þegar allt, sem ég gæti gefið honum, var
ég sjálf?
næstum eins og það heföi verið
skipulagt frá upphafi.
Skipulagt! Charles hafði lagt
mig inn á sjúkrahúsiö sem eigin-
konu sina. Hann sagði, að það
væri einfaldara þannig. A
fæðingarvottorðinu stóð James
William Sanders. Þau höföu
vitað, að annað hvort myndi Joan
ekki ala barnið, eða þá, að það
myndi ekki lifa lengi. Þau höfðu
leitað að einhverri til þess að vera
I félagsskap Joan,. einhverri, sem
llka átti von á barni. Einhverri
ógiftri, sem sagði pft og mörgum
sinnum að hún ætlaði ekki að
halda barninu, heldur gefa það.
Hann hafði séö þessa einhverja á
ættleiöingaskrifstofunni, þar sem
hann var að undirbúa nauðsyn-
legar aðgerðir. Hvaö sem fyrir
Joan og barnið kæmi, hafði hann
séð um, aö barn væri fyrir hendi,
ef þau þyrftu á þvi að halda. Og
hann hafði búið svo um hnútana,
að enginn fengi nokkurn tlma að
vita, að þau ættu ekki barnið
sjálf. Hvað haföi Walter ekki sagt
fyrsta kvöldið. — Hann er stór-
kostlegur. Það er hættulegt aö
hlýða ekki Charles — og Frances
— Charles er eins og pabbi, hann
eryfirvegaður, ákveðinn og skyn-
samur.
-
K

16 VIKAN 37. TBL.