Vikan - 13.09.1973, Blaðsíða 37

i:;i^á;:;|é4^j:Sí
íutertitúni
________pfr;:;éðá;;
;:^áit;!ös®öKj;::
mí
|;:;J8g;áSÖit;:2íféí5^:

vrnl mm-M
im,

SpangareiBi. Þar lifa ótal sögur
frá seinni tímum, margar hverjar
tengdar ákveönum bæjum eða
örnefnum i héraöinu, og allt vitn-
ar þetta um blómlega byggö á öll-
um öldum:
Einn bærinn heitir Presthús.
Bendir nafnið til þess, að þar hafi
eitt sinn verið prestssetur
sveitarinnar. Nálægt Höllen er
blettur, sem gamlir menn nefndu
Munkahúfu. Það gæti bent til
þess, að þar hefðu verið munkar á
miðöldum. ÁBur fyrr var allhár
■Steingarður umhverfis þennan
blett, og þótti það renna stoðum
undir tilgátuna um munkana.
Munkar voru viða þekktir að þvi
að vera góðir garðyrkjumenn.
Þeir fluttu með sér nýjar jurtir og
tré frá öðrum löndum, og þaö er
ekki fráleitt aö hugsa sér, að til
þeirra eigi garðyrkjan á
Spangareiði rætur að rekja. A
Spangareiði má einnig finna
minjar frá okkar dögum og þær
raunar heldur dapurlegar, f
kirkjugarðinum i Höllen eru tvær
striösgrafir. 1 annarri þeirra eru
grafnir nokkrir rússneskir striðs-
fangar, sem létu lifið i nauð-
ungarvinnu hjá hernámsliði
Þjóðverja á þessum slóðum, en i
hinni hvilir kanadiskur flugmað-
ur, sem á styrjaldarárunum
fannst rekinn á land við Liðandis-
nes eftir að flugvél hans hafði
verið skotin niður.
Báöar þessar grafir njóta góðr-
ar umhirðu Ibúanna á Eiðinu eins
og önnur leiði i kirkjugarðinum
fagra, og manni verður annað of-
ar I huga en ófriöur og pyntingar,
er maöur leggur leið sina um
þetta blómahaf. Það rikir kyrrð
og friður yfir þessari frjósömu
byggö i faðmi fjallanna.
Stytt þýðing úr Norsk ukeblad.
FÖLNUÐ AST________________
Framhald af bls. 14.
hennar var i flughernum. Þaö var
ekki fyrr en landamærin höfðu
verið opnuð á ný, sem fréttist af
þeim.
En eitt gat Ingalunda fætt striö-
inu til tekna. Hún varð settlegri,
skynsamari, gæti maöur kannske
sagt. Hún gat mætt Eyvindi
heima I leyfi leiöandi Katrinu sér
við arm, án þess að verða gripin
ofboði. Gat hlegiö og heilsaö eins
og gamall vinur, jafnvel tekið
svölum vinalegum kossi á kinn
eins og ekkert væri.
Hvaö Katrinu snerti lærði Inga
að meta hana sem góðan vin.
Þegar hún lézt nú nýrnasjúkdómi
i byrjun sjöunda áratugsins, voru
margir í Kulleras, sem syrgðu
hana — einnig Inga. Þá hafði
mamma nýlega fengið fyrsta
slagiö, sem fjötraöi hana i hjóla-
stól þau niu ár, sem hún átti ólif-
uð. Ingu var meiri þörf en nokk-
urn tima áður. Viö og viö, þegar
hún hugsaði um Eyvind, varö hún
annars hugar. Henni datt ekki
annað I hug en að hann gifti sig
aftur. Glæsilegur miðaldra
ekkjumaður, hæruskotinn, vel-
stæður apótekari að auki . . .
Það var reyndar fyrst eftir lát
mömmu, sem hún uppgötvaði, að
Eyvindur hafði ekki gifzt aftur!
Hann var einmana. Eins og hún.
Einkasonurinn var fullorðinn, og
hafði fyrir löngu yfirgefið smá-
bæinn. Glæsilegur drengur, en
var sagður léttlyndur. Nám hans
og skemmtun hafði kostað
apótekarann yæna fúlgu.
Hún hafði glaðzt viö tillögu
Eyvindar um, að stúlkan skyldi
flytja i gestaherbergi hennar. —
Þú verður þá ekki eins einmana,
og umhyggjan hafði .fyllt hana
nýrri hlýju. En ef satt skal segja,
hugsaði hún með sér, þar sem hún
sat álút yfir mjólkurglasinu i
hljóöu húsinu, ef satt skal segja,
er ég dálitiö hrædd við hana.
Hlægilegt . . . Ég er fimmtiu og
fimm ára, en finn til óöryggis
frammi fyrir þessari stelpu . . .
Stelpan þarna inni, sem lokaði
alltaf huröinni á eftir sér . . . Nei,
hún ætlaði ekki aö hugsa um
hana. Ungdómurinn gat séð um
sig sjálfur. Og hún hafði . . . Ey-
vind?
Hugsupin var djörf og allsendis
ólik henni. En hún var ekki
ástæðulaus. Hann hafði verið
nokkurn tima á ferðalagi, og þeg-
ar hann kom til baka var hann
breyttur. Ekki mikið, en þau
höföu mætzt á götunni og þaö
hafði alltaf verið hann, sem
reyndi að drýgja kurteisissam-
ræðurnar. En nú ha,fði hann horft
á hana á nýjan hátt. Tekið eftir
nýju draktinni hennar og hrósað
henni fyrir hana. Og svo hafði
hann munað eftir afmælisdegin-
um hennar og sent henni dásam-
legar rauðar rósir. Eyðslusemi.
Já, þvi nú vissi hún dálitið.
Bankastjórinn haföi minnzt á
þaö, að apótekarinn væri ekki
lengur vel stæður, hvort það nú
var vegna sóunar sonarins eða
einhvers annars. Vitneskjan hafði
engin áhrif á vorglaðar tilfinning-
ar Ingu. Hún stefndi ekki að þvi
að einhver sæi fyrir henni ... Nei,
það sem hún þráði, var mikið ein-
faldara og einnig nánara. Aö vera
bundin annarri manneskju, halda
1 höndina á henni, hjálpa henni.. .
Hún spratt upp. Skerandi vein-
ið. Nú kom það aftur. Minnti hana
á, að hennar hjálpar væri þörf,
hér og nú. Inga hellti 1 sig mjólk-
inni og hafði nærri svelgzt á. Hún
herti sig upp. Það var samt hlægi-
legt, að hún þorði ekki aö banka á
dyr I sinu eigin húsi.. . af hræðslu
við tvitugan stelpukrakka.
Blóð. A hvitu lakinu. Enn meira
á ljósu röggvateppinu, þar sem
stúlkan lá hnipruð saman I undar-
lega örvæntingafullri stelling
hálfa leið til dyra.
Inga stóð steini lostin á
þröskuldinum, án þess að skilja
það sem hún sá.
'En stúlkan var að minnsta kosti
lifandi. Hendur hennar krepptust
og opnuðust á vixl. Og allt i einu
meðan Inga stóð og glápti, lyfti
hún höfðinu, horfði á Ingu og
sagði veikum rómi: — Fyrirgefið.
Ég held að ég hafi misst fóstur.
Ingu hafði sjaldan fundizt hún
jafn hjálpar- og ráðalaus. — En
kæra barn,'getið þér ... — getið
þér ekki lagzt i rúmið, svo gæti ég
kannske . . . En stúlkan hristi
bara höfuðið og varð máttlaus i
hjálpsömum höndum Ingu. Hana
svimaði.
Inga einbeitti sér og hringdi til
sjúkrahússins. Til allrar ham-
ingju var það systir Signý, sem
svaraði, gamla heiðarlega Signý,
sem haföi Verið lærlingur hjá
pabba og var nú farin að nálgast
eftirlaunaaldurinn.
— Signý, þetta er Inga. Inga
Lund. Ég verð aðfá sjúkrabil eins
og skot. Það er leigjandi minn,
stúlkan i apótekinu, þú veizt.
Fósturlát, kannske. Hún er með-
vitundarlaus og hefur misst mikið
blóð, svo þið verðið að undirbúa
blóðgjöf. Geturðu hringt i lækn-
inn? —Fint. Og svo sjúkrabilinn,
sem sagt. Eins og skot. Ég skal
vefja um hana teppum . . .
Þegar sjúkrabillinn kom, fór
Inga, sat við hlið stúlkunnar og
þerraði svitann af barnalegu enni
hennar. Varir hennar voru bláar,
og hún virtist mjög aöframkom-
in. en opnaði einu sinni augun og
muldraöi: — Ég slæ til . . .
Sjúkraliðarnir settu börurnar á
gólfið i anddyri sjúkrahússins.
Signý og tvær gangastúlkur komu
hlaupandi. Inga tók við eyðublaö-
inu, sem Signý rétti henni, og
settist uppgefin i nærliggjandi
stól.
— Eyðublaðið veröur að biða,
þar til stúlkan getur sjálf fyllt þaö
út. Annars geturðu haft samband
við apótekarann snemma i fyrra-
málið. Hann er vinnuveitandi
hennar, svo hann hlýtur að hafa
allar upplýsingar um hana.
— Já, en, sagði Signý, sem
aldrei hafði veriö neitt gáfnaljós,
við getum ekki tekið inn neinn án
ábyrgðar, skilurðu . . . við verð-
um alltaf að vita hver er nánasti
aðstandandi . . . ég meina hvern
við eigum að hafa samband við,
ef . . .
— Já, já, Signý min, ég veit
það. En ég hef ekki hugmynd um
aðstandendur hennar. En þú get-
ur haft samband við mig hvenær
sem er. Eða apótekarann. Og ef
stúlkan getur ekki borgaö sjáum
við um það.
Þegar stúlkunni hafði verið ek-
ið burt og Signý fullvissað hana
um, aö læknirinn yrði þar innan
stundar, yfirgaf hún sjúkrahúsið
og gekk heim. Það er laugardag-
ur á morgun, hugsaði hún . . . nei,
I dag er laugardagur. Fint, þá
getur maður sofið út. Það var
fyrst þá, sem það rann upp fyrir
henni, að i fyrsta skipti 1 meir en
þrjátiu ár var Eyvindur og hún
„við” i meövitund hennar. Þaö
var hugsun, sem veitti yl.
— Eftir atvikum vel, sagöi
Signý vélrænt i slmann.
— Alveg rétt, svona eigið þiö að
svara, sagði Inga, en nú talar þú
viö Ingu læknisins, svo að þú vitir
það. Það var sem sagt fósturlát?
Signý andvarpaöi i tólið. — Ef
satt skal segja, var þaö fóstur-
eyöing vegna utanlegsþungunar.
En guð hjálpi þér, ef þú segir ein-
hverjum, að ég hafi sagt þér það.
Þaö er hlutverk læknisins að
segja frá þvi, ef honum sýnist
svo. Hún er ekki vöknuð eftir
svæfinguna og mun sennilega
sofa fram eftir degi, svo það hefur
enga þýöingu að þú komir fyrr en
i kvöldheimsóknartimartum. En
37. TBL. VIKAN 37