Vikan - 13.09.1973, Blaðsíða 27

mundi Jónssyni og Stefáni Islandi
og fleiri stórsöngvurum. Ég hafði
aldrei lært neitt til söngs, sem
hægt er að kalla nám.
Ég var um tima hjá Guðmundi
Jónssyni og svolitið hjá Pétri
Jónssyni. Hann bauð mér fria
tima, en hann var þá farinn að
heilsu og ég vissi, að hann gat
fengið fleiri nemendur en hann
komst yfir og flestir áttu meira
erindi til hans heldur en ég. Svo
gaf pabbi mér tima hjá itölskum
söngkennara Priom Montanari,
sem kom hérna að tónlistarskól-
anum og var i tvo mánuði. Ég
hafði mjög gott af kennslunni,
sem ég fékk hjá honum. 1
Rigoletto söng ég hlutverk
Ceprano greifa, en hann er
óþverrinn i verkinu. Ég söng á
itölsku, en henni hafði ég náttúr-
lega aldrei lært neitt i. Ég fékk
bara tilsögn með það, sem ég átti
að syngja, og það blessaðist ein-
hvern veginn. Málið liggur vel tii
söngs og textinn lærist með lag-
inu, ef svo má segja. Ceprano er
ekki stórt hlutverk, en það getur
verið nógu erfitt að fara með litil
hlutverk. Maður þarf að vera
nógu fljótur að opna munninn á
réttum stöðum og þegja, þegar
maður á að þegja.
— Segðu mér frá ,,Sjómanna-
valsinum”.
— Mér finnst ég vera búinn að
heyra hann nógu oft. Ég vil nú
Sigurður á llrolli.
I>essa mvnd af Glcttu tók Pétur
Thomsen á landsmóti liesta-
manna árið 1!)5».
ekki segja, að mér sé illa við
danslögin en ég stundaði sönginn
eingöngu um tima og þá varð ég
að fara út i að syngja allt, sem til
féll. Ég þótti alltaf frekar kátur
og það varð til þess, að ég var
mest notaður til að syngja hröð
lög. Ég söng mikið af þessari
graðhestamúsik, þó að mig lang-
aði alltaf meira til að syngja róleg
lög og fannst það eiga betur við
mig. Ég var búinn að syngja eitt-
hvað af þessum dægurlögum i út-
varp, þegar ég söng inn á fyrstu
hljómplötuna og það held ég að
hafi verið „Sjómannavalsinn”.
Annars á ég enga plötu, en ég á
eitt plötuumslag.
Plötuumslagið, sem Sigurður á,
er utan af plötunni, sem hann
söng inn á i fyrra með Þuriði dótt-
ur sinni. A þvi er mynd af þeim
feðgininum á hestbaki og ekki að
ástæðulausu, þvi að Sigurður er
löngu landsfrægur fyrir hesta-
mennsku sina. Þuriður heitir
reyndar eftir ömmu sinni, móðir
Sigurðar, en hún var dóttir Jóns
bónda á Elliða i Staðarsveit. Um
hann var einhvern tima sagt, að
hann væri hestamaður og söng-
maður, svo að eitthvað likist Sig-
urður forfeðrum sinum.
— Þegar sungið er inn á plötu
núna, er hægt að syngja lagið aft-
ur og aftur án þess nokkurn tima
að sjá undirleikarana. Mér finnst
þetta svolitið ólifrænt. En árang-
urinn er náttúrlega betri, en þeg-
ar maður var að syngja inn á hrá-
plöturnari gamla daga. Aðstaðan
var mjög slæm þá. Það voru
kannski tveir og stundum þrir
menn að rifast um einn hljóð-
nema og ef eitthvað gekk úrskeið-
is, var sú upptaka ónýt. Einu
sinni, þegar ég var að syngja inn
á plötu með Bjarna heitnum
Böðvarssyni, átti að vera
harmónikusóló hjá honum. Allt
hafði gengið ljómandi vel og það
var komið að mér aftur. Þá verð-
ur mér það á að reka olnbogann i
bassann á harmónikunni hjá hon-
um og þá dundi i öllu saman og
við urðum að byrjá á nýjan leik.
— Hvaða lag heldurðu mest
upp á af þeim, sem þú hefur sung-
ið inn á plötu?
— Af einsöngslögum held ég
einna mest upp á „Svanurinn
minn syngur”. Sans- og dægur-
lögin met ég öll nokkurn veginn
jafnt.
— En áttu þér uppáhalds-
söngvara?
— Þeir eru nú kannski of marg-
ir til að telja þá upp. Af islenzkum
tenórum ber Stefáni fslandi höfuð
og herðar yfir alla. Maria Mark-
an var lika frábær á meðan hún
var og hét. Enginn söngvari is-
lenzkur hefur náð eins langt og
hún að komast á Metropolitan-
óperuna, en það er draumur
margra söngvara. Við þekkjumst
reyndar frá gamalli tið, þvi að
hún átti heima hérna i Laugar-
37. TBL. VIKAN 27