Vikan - 13.09.1973, Blaðsíða 45

Þaö hef ég gert mér ljóst. Hann
lagöi sig ekki eftir hádegisverö-
inn á Þakkardaginn. Hann fór út i
hlööuna, ég sá hann úr gluggan-
um. Og kvöldiö, sem Maggie —
hann svaf ekki þá heldur. Hann
var úti. t), elsku Anne, flýttu þér
nú.
Ég tók James upp og gekk í átt
til dyranna, en hún stöövaöi mig.
— Ekki dyrnar! Hann gæti séö
þig. Gluggann!
Ég klöngraöist út um gluggann
og Joan rétti mér James. Svo lok-
aöi hún glugganum og þaö marr-
aöi ógæfulega i honum. Og þá
heyröi ég þaö. Dyr voru opnaöar
og skellt aftur og svo heyröi ég
hratt fótatak. Þaö var Charles.
Hann kæmi auga á mig og næöi
mér. Þá sá ég þaö, sem ef til vill
gæti bjargaö okkur.
Húsiö stóö i brekku og þvi var
komiö fyrir á stólpum. Fyllt haföi
veriö upp i holrúmiö, en á einum
staö kom ég auga á holu. Ég
renndi James inn á undan mér og
skreiö sjálf á eftir. Svo reyndi ég
aö fylla upp i gatiö, til þess aö þaö
sæist siður utan frá.
Fyrir ofan mig heyröi ég i
þeim.
— Hvaö ertu aö gera hérna?
Hvar eru þau?
— Ég ætlaði aöeins aö lita á
James, en þau voru horfin þegar
ég kom.
— Hvert fóru þau? Hvenær
fóru þau?
— Ég veit þaö ekki. Þau voru á
bak og burt, þegar ég kom. Dyrn-
ar stóöu opnar.
— Faröu og leggöu þig Joan.
Þaö er kalt. Ég skal leita aö þeirri.
— Elsku Charles, leyföu þeim
aö fara!
Ég heyröi Joan kjökra. Ég
heyröi Charles fara út úr húsinu
og hlaupa niður tröppurnar i átt-
ina aö bilnum. Ég dró andann
léttar. Hann ætlaöi aö leita min á
bilnum! En hann kom aftur.
Hann haföi sótt kastljós. Ljós-
geislinn lýsti upp umhverfiö. Ég
baö til Guös, aö James færi ekki
aö kjökra. Allt var undir þvi kom-
iö, aö hann gæfi ekkert hljóö frá
sér.
Charles fór burtu. Hann flýtti
sér aö næsta húsi og reyndi aö
opna þaö meö lyklunum, sem
hann hafði. Hann stökk frá húsi til
húss og ég heyrði hvernig hann
leitaöi á örvæntingarfullan hátt.
Þaö geröi mig stjarfa af skelf-
ingu... hann leitaöi hugsunar-
laust... leitin var brjálæöisleg.
. — Charles! Joan kallaöi á eftir
honum, en hann hélt áfram og svo
heyröi ég i bflnum. Hann hvarf á
ofsahraða og ég ætlaöi aö skriöa
fram úr felustaönum. En nei. Jo-
an gæti heyrt til min. Auövitaö
myndi hún ekki segja Charles þaö
af frjálsum vilja, hvar ég haföi
faliö mig, en hann gæti þvingaö
hana til þess. Þaö var bezt, aö ég
héldi kyrru fyrir.
Ég heyrði bilinn koma aftur og
stuttu seinna sá ég Charles ganga
framhjá felustaðnum. Nú heyröi
ég ekkert annaö er raddir þeirra.
Rödd Charles var einkennilega
eintóna og hjáróma.
— Það var svo dimmt, Joan.
Ég gat ekki fundið þau. Hvernig i
ósköpunum átti ég aö geta fundið
þau I myrkrinu?
— Þaögerir ekkert til, Charles.
Allt er í lagi.
— En hún er meö barniö okkar,
Joan!
Allt varð kyrrt og svo heyröi ég
hana gráta. — Viö skulum eignast
okkar eigiö barn, elskan. Komdu
nú inn!
Grátur hennar, rödd hans og
orö glumdu i höföinu á mér, eftir
aö þau höföu lokað huröinni aö
baki sér. Ég grét sjálf, en ég tók
ekki eftir þvi, fyrr en kápukrag-
inn minn var orðinn gegnblautur
af tárum. Ég strauk James var-
lega yfir höfuðiö. Ég þoröi ekki aö
hreyfa mig og lá grafkyrr i röku
myrkrinu. Mér fannst orö Charles
,, hún er meö barniö okkar”
glymja I höföinu á mér alla nótt-
ina. Þaö var rödd brjálæöings,
sem sagöi þau.
Loks fór að birta af degi. Ég
heyröi þau opna dyrnar og ganga
niður stiginn. Þá haföi aö minnsta
kosti ekkert komiö fyrir Joan.
Blldyrum var skellt aftur og bill-
inn ók brott. Ég lá kyrr. Þau gátu
komið aftur.
Margir klukkutimar hljóta aö
hafa.liöiö, þangaö til ég heyröi
aftur i bfl. Hljóðiö var frábrugöiö
hljóöinu I bfl Charles, þvi aö
þessi gekk skrykkjótt. En ég lá
kyrr. Einhver kom aö húsinu. Ég
sá kraftalega fætur i slöbuxum
ganga upp tröppurnar. Glugginn
var opnaður, vatn rann úr krana,
einhver var aö taka til.
Undrandi andlit horföi á mig út
um opinn gluggann.
— Hvaöan kemur þú? Og meö
barn á handleggnum?
— Ég var hérna I húsinu I nótt,
sagöi ég þvoglumælt. Er simi
hérna i nágrenninu?
— Inni á skrifstofunni. Hún er
opin.
Ég fann hvernig hún horföi á
eftir mér, þegar ég staulaöist i
áttina aö skrifstofunni meö Jam-
es i fanginu. Þar stóð síminn. Ég
lyfti tólinu og heyröi sjálfa mig
biöja stúlkuna um aö ná sam-
bandi viö Bright Rivers niöur-
suöuverksmiöjuna. Þegar ég fékk
samband, heyröi ég sjálfa mig
spyrja eftir Ernest Sanders.
— Ernest, þetta er Anne.
Heil eilifö leiö og svo sagöi
hann: — Hvar ertu?
— Ég veit þaö ekki. Biddu and-
artak. Ég haföi komiö auga á
spjald á skri&oröinu. — Ég er á
Seacrest gistíneimilinu i Pqrt-
way.
— Hvaö ertu aö gera þar?
— Ég get ekki útskýrt þaö i
slmanum. Geturðu komiö hing-
aö?
— Hvaö hefur komiö fyrir?
Rödd hans var máttleysisleg.
— Charles... ég gat ekki sagt
meira.
Nú varö enn lengri þögn en áö-
ur, svo sagöi hann: — Þau fóru
hérna framhjá áöan. Ég ætlaöi aö
tala viö þau, en Joan ók bara
framhjá. Geturðu beöiö þarna?
— Já, en flýttu þér!
— Konan kom inn i skrifstofuna
meö farangur minn og vögguna.
— Eigiö þér hann? spuröi hún og
ég kinkaði kolli. — Viljiö þér
kaffi?
Hún var blátt áfram og vin-
gjarnleg þar sem hún sýslaði viö
kaffikönnuna. — Hérna er svolitiö
heitt. A ég kannski aö velgja pel-
ann hans, sagöi hún og tók pelann
af mér. Þaö varö ekki séö á Jam-
es, aö honum heföi oröiö meint af
veru okkar undir húsinu.
— Voru vinir yöar I hinu herb-
erginu? spurði hún og.ég kinkaöi
aftur kolli.
— Þokkalegir vinir, sem aka
burtu og skilja yður eina eftir
meö barniö.
— Ég verö sótt hingað, sagöi ég
lágt.
— Þér ættuö aö svo yöur og
greiöa, áöur en vinur yöar kemur
aö sækja yöur, sagöi konan og
klappaöi mér á öxlina um leiö og
hún fór.
Ég fór fram á snyrtiherbergið
og sá, aö ekki var vanþörf á aö
gera eins og hreingerningakonan
haföi sagt. Ég var bæöi óhrein og
rispuð I andlitinu.
Ég sat viö gluggann og horföi út
á veginn, þegar Ernest kom ak-
andi og beygöi heim aö húsinu.
Ég kallaði til hans. Þaö var eins
og hann flygi út úr bilnum, áöur
en hann stöövaöi hann og hann
kom hlaupandi á móti mér, en
snarstansaöi frammi viö dyrnar.
Ég reyndi aö brosa til hans, en fór
þess I stað aö gráta. Hann tók ut-
an um mig.
— Hvernig líöur barninu?
— Vel, kjökraöi ég.
— Charles sagöi, aö þaö heföi
dáiö, sagöi hann.
— Sagöi hann þaö?
— Þaö var fyrir fáeinum dög-
um. Þaö var, þegar ég loksins
haföi fundiö hóteliö, sem þú bjóst
á. Ég vildi ekki láta þig fara þá,
en þú heföir ekki trúaö mér, ef ég
heföi sagt þér, hvaö mig grunaöi.
Ogég gat ekki sannaö neitt af þvi,
svo aö ég leyföi þér aö fara.
Ég sagöi Ernest frá þvi, sem
fyrir haföi komiö siöan ég fór frá
Sanders Hall, en þaö fyllti bara
upp I þaö sem vantaöi i hans eigin
sögu. Hann haföi getiö sér til um
flest allt.
— En Charles duldi þaö vel,
sagöi Ernest. Mig grunaöi aö ekki
væri allt meö felldu, en ég gat
ekki gert mér i hugarlund hvaö
þí ö var. Mér datt þaö ekki einu
sinni i hug, þegar ég náði i hann i
New York. Guöi sé lof, aö hann
notaöi sitt eigiö nafn, þegar hann
lét bóka þig. Hann gat náttúrlega
ekki grunaö... hann vissi náttúr-
lega ekki... aö mér stæöi ekki á
sama um þig.
Ég fann tárin fara aö streyma
aftur. — Hvernig vissir þú, aö
Charles haföi gert þaö?
— Ég vissi þaö ekki. Ég haföi
þaö bara á tilfinningunni. Ég sá
hann úti við hlööuna þá um kvöld-
ið. En hann sagöist hafa veriö sof-
andi. Hann sat þögull um stund.
— Og svo var þaö kvöldiö, sem ég
kom meö Maggie. Ég sá framan i
hann, þegar hann kom auga á
okkur. Það var ekki nema andar-
tak, en þó varö ég þess greinilega
var. En hvernig gat ég samt verið
alveg viss?
— Ég hugsa, aö hann hafi ætlaö
aö myröa þig, sagöi hann eftir
nokkra stund.
— Hvaö veröur nú um hann?
Hann horfði I gaupnir sér. —
Peter er dáinn og Frances vill
gera allt til aö hlifa pabba. Hvaö
sem um Charles verður, gerist
þaö I kyrrþei.
— A vissan hátt ber ég ábyrgö
á þvi, sem gerzt hefur, sagöi ég.
Ef ég heföi ekki lofaö...
— Segöu þetta ekki, Anne. Þú
gazt ekki gert aö þvi aö þetta kom
fyrir. Allt i einu var hann fast
upp viö mig og viö stóöum i
faömlögum. Augnablikiö, sem ég
haföi þráö, hugsaö og dreymt um.
Ég haföi fundiö manninn, sem ég
myndi elska allt mitt lif. Mann-
inn, sem Joan haföi sagt, aö ég
myndi hitta.
— Hefurðu nokkurn staö til aö
búa á?
Mér varö hugsaö til ibúöarinn-
ar, sem Charles haföi leigt handa
mér! Ég varö aö sækja eigur
minar þangaö, en þar gat ég ekki
búiö. — Ég verö aö fljúga til Flór-
Ida. Ég á frænku þar, sem leyfir
mér áreiöanlega aö búa hjá sér.
— Þaö er langt til Flórida.
Ég kinkaöi kolli og hugsaöi
,,láttu mig ekki fara. Biddu mig
um aö vera hér!”
— Farðu ekki til Flórida, Anne.
Vertu hér. Ég á vinkonu I Bruns-
wick, sem leigir stúdentum her-
bergi. Ég veit, aö þú getur fengiö
aö búa hjá henni, ef ég biö hana
um þaö. Ég get ekiö þér þangaö
strax, ef þú vilt.
— Já, sagöi ég. Þaö vil ég
gjarnan. Þaö hljómar dásam-
lega.
— Meinar þú þaö, Anne?
— Já, hvert einasta orö.
— Já, sagöi hann lágt. Þá er
þaö ákveöiö. Eftir hverju biöum
viö?
Og meö James á öörum hand-
leggnum og hinn utan um axlirn-
ar á mér leiddi hann mig út aö
bflnum.
Endir.
37. TBL. VIKAN 45