Vikan - 07.03.1974, Síða 16

Erfinginn
8 hluti
Ekkert vopn, ekki einu sinni yfirvofandi
dauði hennar sjálfrar, gat komið tengda-
móður minni i þvi, að hviká frá ofsóknum
i minn garð. Nú stóð hún þama frammi
fyrir mér og ógnaði mér með því, að hún
ætlaði að láta loka mig inni á geðsjúkra-
húsi.....
Það liðu tveir dagar þar til
Lydia Trendennis héimsótti mig á
sjúkrahúsið. Hún kom með
Charles og hafði meðferðis bæði
blóm og sælgæti og engin
manneskja hefði geta verið
ástúðlegri. Ég óskaði þess inni-
lega, að ég gæti losnað við tor-
tryggni mina i hennar garð, mig
langaði til að losna við grun-
semdir minar,um að hún væri völd
að óhöppum minum. Mér fannst
það vera sviksemi við Charles, að
imynda sér slikt um móður hans,
en samt sem áður gat ég ekki
losnað við þetta. Það var þvi bein
afleiðing af þessu hugarvili minu,
að ég var taugaóstyrk og ég veit
vel að það kom greinilega i ljós.
Ég talaði alltof hratt og hló lika of
hátt. Þangað til ég heyrði það
sjálf og þagnaði skyndilega.
Til að afsaka mig, sagðist ég
hafa fengið ákafan höfuðverk.
— Þú verður að fyrirgefa mér,
vina min, sagði hún bliðlega.
— Mig langaði bara svo mikið til
aö sjá þig og gleymdi bvi alveg hve
veik þú hefur verið. En nú skal ég
láta þig i friði. Ég er svo ánægð
yfir þvi, að þér er að skána og að
við fáum þig bráðum heim aftur.
Hún leit á Charles.
— Við verðum að passa hana
vel, blessunina litlu.
Charles sat hjá mér svolitið
lengur, svo ég fékk tækifæri til að
minnast á Jackson, án þess að
hún heyrði til okkar. Mig langaði
nefnilega til að tala við Jackson i
einrúmi og sagði Charles að ég
• vildi gjarnan hitta hann.
— Hann bjargaði svo sannar-
lega lifi minu, mig langar til að
þakka honum lifgjöfina.
Jackson kom daginn eftir.
^Mér brá, þegar ég sá hann,
hann leit út fyrir að vera tiu árum
eldri.
' Þessi magri maður, sem venju-
lega gekk beinn og keikur, var nú
hokinn og augun voru rauðrennt,
eins og hann hefði lengi verið
svefnvana. Ég bauð honum sæti á
stól við rúmið mitt og spurði hann
hvernig honum liði. Hann reyndi
að brosa.
— Mér liður ágætlega.
Enég ákviðaðláta hann ekki
komastupp með undandrátt.
Nú ætlaöi ég að neyða hann til að
tala við mig i einlægni. Ég bað
hann að segja mér nákvæmlega
hvað hefði skeð þarna um
kvöldið. Hann sagðist hafa farið
fram i eldhúsið, skrúfað fyrir
aðalleiðsluna á gasinu og setzt
svo viö að lesa dagblöðin.
Hann var rétt búinn að lita yfir
þau, þegar frú Trendennis
hringdi á hann.
— Hringdi hún... svona seint?
• — Já, frú. Hún veit að' ég fer
alltaf seint i rúmið. Hún sagöi að
sér væri illt i höfðinu og baö mig
að laga fyrir sig te. Ég opnaði þá
fyrir gasiö og setti ketilinn yfir.
Ég lá grafkyrr, næstum ótta -
slegin yfir þvi sem hann segði
næst.
— Svo fór ég inn til hennar meö
teiö. Hún sat i einum af stóru
hægindastólunum og mér fannst
hún ákaffega föl.Þegar ég ætlaði
að fara, kallaði hún til min og...
Rödd hans várð þvogluleg af
geðshræringu. Hún hafði þá beðið
hann að ná i tebolla handa sjálf-
um sér og drekka henni til sam-
lætis. Hún sagði að sig langaði til
að ræða við hann um Tregarran,
þar sem þau hefðu bæði verið þar
Svo lengi og væru nú að verða
gömul saman. Hún hafði talað
nokkuð lengi. Hann sagði að lik-
lega gæti éggertmér i hugarlund,
hve ánægður hann hefði verið yfir
þvi hve vingjarnleg hún var við
hann. Það mátti ennþá heyra
ánægjuna i rödd hans.
Hún bauð mér að setjast i ann-
an hægindastól andspænis sér.
Hún var eiginlega mjog ólík
sjálfri sér.
— Hvernig?
— Hugsandi....kannski svolitið
döpur. Hún fór að tala um eldri
son sinn, sem hefði dáið allt of
ungur, um sina eigin æsku. Ég hef
aldrei séð hana neitt lika þvi,
sem hún var.
Þau höfðu setið þarna og talað
saman i næstum tvær klukku-
stundir.
Allan þennan tima var opið fyr-
ir gasið og það streymdi út i her-
bergið, þar sem ég lá sofandi.
Klukkan var orðin tvö, þegar
hann loksins fór frá henni. Hann
bar tebakkann fram i eldhúsið og
skrúfaði fyrir gasið. Það hafði
sennilega bjargað lifi minu.
Það var miskunnarlaust að pina
hann til að tala um þetta, en ég
varð að gera það, ég varð að vita
vissu mina.
— Og hvað skeði svo, Jackson?
Hann hafði haft áhyggjur af
gasinu og gengið um gangana, til
að vita hvort allt væri i lagi. Þeg-
ar hann kom að dyrunum á her-
berginu min, fann hann gaslykt-
ina. Hann barði að dyrunum
og kallaði til min/ en fékk
ekkert svar. Þegar hann fann að
dyrnar voru læstar, varö hann
órrólegur. Frú Trendennis var
alls ekki komin i rúmiö og hún
hafði hjálpað honum að vekja
þjónustufólkið. Svo höfðu einhver
þeirra hjálpast að við að brjóta
upp dyrnar og fundið mig liggj-
andi á gólfinu við hliðina á rúm-
inu.
Hann forðaðist að lita i augu
min. Ég sagði:
— Ég held að þér hafið ekki at-
hugað neitt af hinum herbergjun-
um, Jackson, þér genguð beint
upp til min, er það ekki rétt?
Hann varð náfölur og svaraði
ekki.
— Maðurinn minn heldur að ég
hafi ætlað að svipta mig lifi. Það
halda það allir. En þér haldið það
eklji, Jacksoh. Er það?
Hann hristi höfuðið en sagði
ekki neitt.
— Ég veit að þér haldið það
ekki, sagði ég. — Þér hélduð það
heldur ekki i fyrra skiptið, þegar
ég var næstum drukknuð. Yður
grunaði eitthvað, — alveg eins og
i þetta sinn. Það er allt annað,
sem þér haldið.
Hann hristi höfuðið og vonleys-
ið var mjög auljóst.
— Nei, frú, mig grunaði ekki
neitt.
— Jú, ég veit það. Og ég veit
hvað það var. Þér þekkið frú
Trendennis betur en nokkur ann-
ar, jafnvel miklu betur en hennar
eigin sonur. Ég veit að yður
grunaði margt, eftir að það var
ljóst, að ég gæti ekki eignazt barn
og þér voru hræddur við það, sem
hún gæti fundið upp á. Þér vissuð
að hún myndi reyna að ráða mig
af dögum.
— Nei, frú, þetta megið þér ekki
segja.
— Jú, Jackson. Hún fór upp i
herbergið mitt til að opna gas-
kranann. Hún þóttist ætla að
sækja þetta albúm og hún fór i
leiðinni inn til min
Hann saup hveljur.
— Nei, sagði hann, — þetta hlýt-
ur að hafa verið af slysni. Það
getur alls ekki verið, að hún hafi
gert þetta.....
— Hvers vegna segið þér þá
ekki eins og hitt fólkið, Jackson?
Að ég hafi sjálf skrúfað frá gas-
inu, til að svipta mig lifi.
Hann hristi ennþá höfuðið.
Hann sat þarna og fól andlitið i
höndum sér og ég sá að tár runnu
milli greipanna og ég sá að hann
titraði. Ég kenndi sárlega i
brjósti um hann. Þetta hlaut lika
að vera hreinsunareldur fyrir
vesalings gamla manninn! Hann
leit svo hægt upp og beint á mig.
— Hvað hafið þér hugsað yður
að gera, frú?
— Ég ætla að segja Charles
þetta. Ég á ekki annarra kosta
völ. Hún reynir örugglega að
myrða mig einu sinni ennþá og ég
get alls ekki látið það ganga svo
langt. Hún er tillitslaus og vond
manneskja.
— Nei, hún er ekki vond
manneskja, sagði hann,—En hún
er helsjúk, hún á kannski aðeins
nokkrar vikur eftir ólifaðar. Hún
er lika mjög óhaming-jusöm, sjúk
á sálinni, en hún er ekki vond. Ég
hefi þekkt hana alla hennar ævi
og ég veit það. Segið ekki frá
þessu, frú ég bið yður um að gera
það ekki. Herra Charles er einka-
sonur hennar.
— En ef hann fær nú ekki að
vita það....
— Haldið þér að yður takist
nokkurn tima að sannfæra hann
um að móðir hans geti gert sig
seka um slikt athæfi, að hún geti
framið morð? Verður það ekki
frekar ásökun á þann sem segir
honum það?
Mér var ljóst, að hann hafði á
. réttu að standa.
Nei, ég gat ábyggilega aldrei
fullvissað hann um slikt. Ég sá nú
hve djöfullega Lydia Trendennis
hafði ofið þennan vef. Það var
lika örugglega hún og engin önn-
ur, sem hafði breitt út orðróminn
úm ófrjósemi mina. Svo hafði hún
komið fólki til að trúa þvi hve
óhamingjusöm ég væri vegna
þess. Með slóttugheitum hafði
hún lengið alla, jafnvel Charles,
til að trúa þessu, trúa þvi,að taug-
ar minar væru i megnasta ólagi,
já, að ég væri orðin sjúk á sálinni
og niður brotin.
Ég gat að visu höfðað til þess,
sem Jackson hafði sagt mér, en
myndi Charles trúa honum frekar
en móður sinni? Nei, aldrei að ei-
lifu. Það eina, sem fengist við
það, yrði örugglega að Jackson
yrði einfaldlega sagt upp starf-
inu. Hún myndi i reiði sinni leggj-
ast á þennan gamla mann, sem
hafði þjónað henni alla hennar
æfi. Og hann elskaði hana og Tre-
garran ofar öllu á þessari jörö og
það myndi riða honum að fullu.
Nei, mér voru allar bjargir
bannaðar. Aður en ég horfði i
biðjandi augu hans, var mér ljóst,
að ég gæti ekkert gert i málinu.
Ég varö að halda mér saman.
Hann skildi það lika Hann stóð
upp og hneigði sig, án þess aö
segja nokkurt orð. Svo var
hann horfinn.
16 VIKAN 10. TBL.