Vikan - 07.03.1974, Qupperneq 17

Þrátt fyrir allt, sem á undan
var gengið,.varð ég ánægð, þegar
ég fékk leyfi til að fara heim til
Tregarran. Nii gat ég séð Charles
daglega og talað við hann og
fundið öryggið viö nærveru hans.
Ég reyndi að hugsa ekki um þá
daga, þegar hann væri neyddur til
að fara að heiman.
Ég varð að leggja mig, strax
eftir að ég var komin heim. Þrek-
in, eldri kona, sem minnti mig
allra helzt á fangavörö beið min.
Það var systir Turner, sem átti að
vaka yfir mér á nóttunni. 1 fyrstu
var ég hrædd við hana, vegna
þess að ég hélt aö það hefði verið
fruTrendennis, sem hafði ráðið
hana, en svo komst ég að þvi, mér
til hugarhægðar, að það var
Charles, sem hafði ráðiö hana
upp á eigið eindæmi. 1 fyrstu var
ég ákveðin i að afþakka alla
hennar þjónustu, en svo sá ég að
það var heimskulegt. Ég var lika
svo lasburöa. Charles hafði flutt
sig inn i næsta herbergi. Mér
fannst mjög gott að vita af honum
þar.
Ég.komst fljótlega að þvi hve
vel frú Trendennis hafði gengið
fram.i þvi að breiða út um mig
óhróðurinn. Gilbert læknir kom
daglega og einu sinni heyrði ég
hann segja við Charles að hann
áliti að sjúkdómur minn væri
frekar sálræns eðlis en likam-
legs. Þaö var greinilegt að hann
hafði látið blekkjastog trúði þvi
fastlega, að ég hetöi tvivegis
reynt að svipta sjálfa mig lifi og
að taugar minar væru i mjög
slæmu ásigkomulagi.
Mér skyldist lika, að systir
Turner var beinlinis ráðin til að
gæta þess, að ég reyndi ekki fleiri
sjálfsmorðstilraunir.
Fyrstu tvær vikurnar eftir að
ég kom heim til Tregarran aftur,
sá ég aldrei neitt til tengdamóður
minnar. Hún kom að visu upp
fyrsta daginn og bauð mig vel-
komna heim, en hún fann örugg-
lega óvild mina og fór fljótlega
frá mér. Nú, þegar ég var orðin
svo viss um morðtilraunir henn-
ar, var mér ekki mögulegt að
látast fyrir henni, gat ekki einu
sinni ávarpað hana vingjarnlega.
Sá, sem kom þvi til leiðar, að ég
hitti hana aftur og kom á stað
nýrri óttatilfinningu hjá mér, var
Charles. En þótt ég væri ákaflega
leið yfir þvi, gat ég ekki ásakað
hann. Hann vissi ekki betur og
vildi mér aðeins vel.
Hann þurfti nauðsynlega að
fara til Exeter og myndi ekki geta
komið heim fyrr en seint um
kvöldið. Fram aö þessu hafði frú
Bennett setiö hjá mér á daginn,
þar til Charles kom heim og sat
hjá mér þangað til systir Turner
kom á kvöldin. En þetta kvöld
vildi ég helzt fá að vera ein. Við
morgunveröinn sagði hann:
— Ég bað mömmu að sitja hjá
þér i kvöld, Madeleine, og hún var
mjög ánægö yfir þvi.
Ég fann hvernig óttinn greip
mig, eins og isköld bylgja. Hann
hlautað hafa séð það, þvi að hann
hrökk við og leit undrandi á mig.
Ég varð að taka á þvi semgat,til
að láta ekki heyrast á mæli minu.
— Ég get svo vel verið ein,
Charles. Ég hefi alls ekki i huga
að svipta mig lifi. Ég veit ekki
hvað þú hugsar né hversvegna
alltaf er einhver til að hafa gætur
á mér, .dag og nótt. Þetta er bók-
staflega hlægilegt. Ég hefi aldrei
reynt aö svipta mig lifi, hvað sem
móöir þin kann aö hafa sagt. Ég
vil helzt fá að vera ein i kvöld,
Charles.
En mér var vitaskuld sjálfri
full vel ljóst, að það var vita
gagnlaust fyrir mig, að berjast
gegn þessari konu, sem var sjúk
og að dauða komin. Hún notaði
þetta lika sem vopn með þvi gat
hún þvingað Jackson, til að gera
allt sem hún vildi, þvingað hann
til að þegja yfir öllu og koma i veg
fyrir að sonur hennar sæi hlutina i
réttu Ijósi. og nú, þegar hann
minnti mig á, að ég yrði að reyna
að vera góö við hana og sýna
henni tillit, þótt það væri kannski
erfitt og að það væri leiðinlegt ef
óvinátta væri milli okkar, þegar
hún kveddi þennan heim, var það
eins og rödd þessarar grimm-
lyndu konu talaði i gegnum hann.
Ég féll i faðm hans og gat ekki
haldið aítur af tárunum. Hann
klappaði mér bliðlega.
— Svona nú, — svona nú, ástin
min Þú verður að skilja að eng-
inn vill þér neitt illt. öllum þykir
vænt um þig og gera allt til að
hjálpa þér. Þú verður að skilja
það.
Hann bað mig um það, að láta
að minnsta kosti einS óg mér væri
vel til hennar. Hann var jafn
elskulegur og þolinmæði hans var
takmarkalaus. Hann sagöist
skilja vel, að þetta tal hennar um
viögang Trendennis ættarinnar
færi i taugarnar á mér, en ef ég
vildi nú bara reyna að láta þaö
ekki hafa áhrif á mig.
Hverju gat ég svarað? Ég
kinkaði kalli og þorði varla að
leiða hugann að þvi, hvað þetta
gæti kostað mig.
Um kvöldið snerti ég
varla matinn og frú Bennett hristi
dauflega höfuðið, þegar hún fór
með bakkann frá mér.
— Þér borðið minna en spör-
fugl, frú. Þér i\áiö aldrei heilsu
með þessu. Viljið þér nú ekki
reyna að boröa nokkra munnbita i
viðbót.
— Nei takk.
— Viljið þér þá ekki fara að sofa
núna? Það er alltof erfitt að sitja
hérna i stólnum þangað til frú
Turner kemur. Þér getið talað við
hana, þó að þér séuð komin i
rúmiö.
En ég ætiaði alls ekki að vera
komin rúmið, þegar frú
Trendennis kæmi. Þótt ég væri
veikburða, þá var ég ekki eins
hjálparvana, ef ég sat i stólnum.
Stundvislega klukkan hálf átta
heyrði ég fótatakið fyrir utan
dyrnar. Frú Bennett tók prjónana
sina og spurði hvort mig vantaði
Framhald á bls. 36
10. TBL. VIKAN 17