Vikan - 07.03.1974, Síða 32

ANÆGDUR
ÞRÍHYRNINGUR
Smásaga eftir Tourneville
JAFNSKJÓTT og systurnar
hittust, föðmuðust þær og
kysstust. Sú dökkhærða, Lára,
hafði komið til Parisar á einu af
þessum sifejldu ferðalögum sin-
um, og eins og hún var vön, lét
hún það verða sitt fyrsta verk að
hringja til Lovisu.
,,Það var nú einskær tilviljun,
að þú skyldir hitta mig”, sagði
Lovisa, ,,þvi ég er alveg á förum
til Geneve. Starf mitt á vegum
Sameinuðu þjóðanna er alltaf að
aukast.”
,,Og Bernard er ekkert leiður
yfir, að þú skulir alltaf vera á ferð
og flugi?” spurði Lára, um leið og
þær settúst við borð og kölluðu á
þjón.
„Bernard veit fullvel, að ég
þrái að neyta hæfileika minna”,
sagði Lára og bíosti. „Hann vill
mér einungis það bezta. Hann er
alveg einstakur eiginmaður”.
, ,,Já”, anzaði Lára og kinkaði
kolli. ,,hann er frábær maður. Og
auk þesser hann svo myndarleg-
ur”, bætti hún við. ,,En þú hefur
nú alltaf verið svo smekkleg,
elsku systir”.
,,Ætli við höfum nú ekki haft
svipaðan smekk?” sagði Lovisa
og brosti. ,,Það höfðum við alltaf,
þegar við vorum telpur, man ég.
Okkur geðjaðist að sömu litum,
sömu blómum, sama matnum,
sömu kjólunum...”
,,Og sömu strákunum!” tók
systir hennar fram i fyrir henni.
„Þeim líka, já...”
Segðu mér, eruð þið ekki að
hugsa um aÖ eiga börii?” spurði
Lára.
„Nei”, svaraði Lovísa, „mér
finnst ég einhvern veginn ómögu-
lega getað hugsað mér að standá i
þvi að ala upp börn...”
ÞJÓNNINN færði þeim kaffið,
og andartak urðu þær að fella
talið. Hver sá, sem gengið hefði
framhjá þeim, mundi hafa haldið,
að þær væru góðar vinkonur, en
alls ekki systur, svo ólikar voru
þær i sjón. Samt sem áður — eða
ef til vill þess vegna — höfðu þær
alltaf verið óaðskiljanlegar, þeg-
ar þær voru litlar, og þær höfðu
alla tíð verið fjarska samrýndar.
Þær skrifuðust alitaf á. En engu
slður en þær voru ólikar að ytra
útliti, voru þær ólikar i sér: það
haföi faðir þeirra, hershöfðing-
inn, vitað upp á hár á sinum tima.
Hann hafði spáð fyrir þeim, þegar
þær voru seytján ára og alveg ný-
komnar úr klausturskólanum i
Sviss.
„Telpur minar”, sagði hers-
höfðinginn, „ég er alveg handviss
um, hvað fyrir ykkur á að liggja.
Lára á fyrir sér að giftast, senni-
lega innan tiðar, vonandi auðug-
um manni. En þangað til úr þvi
verður, þarf hún að læra eitthvað,
og mér hefur hugkvæmzt, að hún
eigi að leggja stund á tungumála-
nám”.
„Ég hef ákaflega gaman af
tungumálum”, sagði Lára, sem
var einkar auðsveip dóttir.
„Og hvað um framtið mina?”
spurði ljóshærða dóttirin Lovisa.
„Þú átt að brjótast áfram i lif-
inu”, sagði hershöföinginn. „Þú
ert hæfileikum gædd. Þú teiknar
og málar og ert listræn. Ég þekki
engan, sem er eins laginn að
klippa út jólaskraut og þú. Þess
vegna hef ég innritað þig i teikni-
skóla hér i Pafis”.
„En hvað það var fallega gert
af þér elsku pabbi minn”, sagði
Lovisa. „En verður Lára ekki
lika hér i borginni?”
„Nei, Lára á að fara til
Lundúna”, sagði hershöfðinginn.
„t Lundúnum talar fólk ensku,
hef ég heyrt. Hún fer þangað eftir
hálfan mánuð. Ég hef gengið frá
þvi öllu”.
„En, pabbi”, mótmælti Lára,
„þú ætlar þó ekki að fara að
senda mig til þessa ljóta, leiðin-
iega og votviðrasama lands, þar
sem fólkið lifir á steiktum fiski og
þambar ónýtt te með houm?”
„Það verðurðu að sætta þig
við”, svaraði hershöfðinginn'
mynduglega. „En þú skalt fá að
birgja þig upp af lötum hér i
borginni, áður en þú ferð. Ég skal
skrifa ávisun handa þér”.
Þetta hressti nú ögn upp á
skapið i Láru.
AUÐVITAÐ fór allt þetta alls
ekki eins og hershöfðinginn hafði
hugsað sér. Lára, sem átti að gift-
ast, varð sú þeirra, er sá fyrir
sér sjálf, en Lovisa lagði hins
vegar dráttlistina á hilluna og
giftist búsáhaldakaupmanninum
Bernard, sem gerðist pjáturvöru
framleiðandi. Lára, sem átti aö
lára tungumál i Lundúnum, fékk
áhuga á listdansi og gerðist
þjálfuð dansmær, sem dansaði
ekki einungis viðsvegar i Evrópu,
heldur einnig i ýmsum skauta-
revium.
t hvert sinn, sem hún kom við i
Paris, heimsótti hún Lovisu og
mann hennar. Hún tók þátt i
áhyggjum þeirra og fögnuði,
fræddist um, hvernig gengi að
innrétta nýja einbýlishúsið
þeirra og hve hátt hlutabréfin i
pjáturvöruverksmiðjunni væru
skráð i kauphöllinni.
t hvert sinn, sem systurnar
hittust, var fögnuður þeirra jafn
ferskur og innilegur, og þegar
þær voru saman, var eins og þær
yrðu aftur börn. Þá trúðu þær
hvor annarri fyrir leyndarmálum
sinum, striddu hvor annarri og
dáðust hvor að annarri.
Það fyrsta, sem þær sögðu,
þegar þær hittust, voru venjulega
gullhamrar hvor um aðra*
„En hvað þú litur vel út, elsku
Lovisa!”
„Nýi hatturinn þinn fer þér al-
veg framúrskarandi vel, Lára...”
„Ertu búin að velja þér púður
með öðrum litblæ? Þessi litur er
reglulega flott..!”
,,Ó, hvað ég öfunda þig af
greiðslunni þinni...”
Síðan spurði Lára: „Hvernig
liður honum Bernard? Ég vona,
að hann sé góður til heilsu”.
En Bernard varð aldrei mis-
dægurt.
t ÞETTA sinn svaraði Lovisa
spurningunni um Bernard
þannig: „Hann kemur og sækir
þig hingað á hótelið, þegar hann
kemur af skrifstofunni. Hann seg-
ist ætla að bjóða þér til miðdegis-
verðar i splunkunýju og geysilega
dýru veitingahúsi”.
„Nér”, svaraði svaraði Lára,
öldungis forviða, „en ætlar þú þá
ekki að borða með okkur?”
„Þvi miður verðég að fara með
siðdegislestinni til Geneve” and-
varpaði Lovisa. „Skyldan kallar.
Við höfum einhver ósköp að gera.
Við erum að undirbúa nýju, stóru
ráðstefnuna, sem þú hefur sjálf-
sagt lesið um. En hann Bernard
hefur lofað að annast um þig, og
þú átt að búa hjá okkur”.
Lára varð léttbrýn, þegar hún
heyrði þetta, en sagði:
„Er það nú viðeigandi.þegar þú
ert ekki heima?”
„Hvað áttu eiginlega við?”
'spurði Lovisa og fór að skelli-
hlæja. „Heldurðu, að ég sé af-
brýðisöm við systur mina?”
„Bernard er mjög traustvekj-
andi maður”, sagði Lára, „en ég
skal ekki neita þvi, að ég vil held-
ur sofa i gestaherberginu ykkar
en i einu af þessum andstyggilegu
hótelrúmum... Ég er alveg orðin
dauðleið á þessum bannsettum
hótelum”.
„Ég skal segja þér nokkuð”,
mælti Lovisa og tók yfir um §yst-
ur sina. „Ég ætla að láta þig fá
lykil að húsinu okkar. Ég er sann-
færð um, að hann Bernard hefur
ekkertá móti þvi. Þá geturðu litið
á húsið okkar.eins og heimili þitt,
þegar þú kemur til Parisar, og þá
geturðu reitt þig á, að þú færð gott
rúm, þó ég sé i Geneva og hann
Bernard sé ef til vill i söluferð úti
á landi”.
„Það kann ég nu varla við að
þiggja”, sagði Lára.
„Lykilinn færðu, undir eins og
ég hef látið búa hann til”, sagði
Lovisa. Hún leit á úrið sitt. „Æ,
klukkan er orðin svo margt. Ég
verð þvi miður að þjóta af stað.
En hann Bernard kemur sem sagt
og sækir þig. Vertu nú góð við
hann, þvi hann á það skilið”.
„Ég skal vera honum eins og
systir”, sagði Lára hugsi og lag-
færði hárið á sér.
Og systurnar föðmuðust og
kysstust að skilnaðí.
ÞREM mánuðum siðar sátu
þær Lára, Lovisa og Bernard að
miðdegisverði i vistlegu húsinu
skammt frá Boulogneskóginum.
Lovisa, sem var alveg nýkomin
frá Geneve, hellti i glösin, þegar
þau vorú komin að eftirmatnum.
„Elsku Lárá min”, sagði hún
og brosti góðlátlega, ,,ég er svo
glöð yfir þvi, að þér finnst eins og
þú sért heima hjá þér hérna i hús-
inu og ég sé engarwveginn eftir
þvi, að ég lél þig á sinum tima fá
lykil að ibúðinni. En þvi miður hef
ég orðiðþess vör-, að þú ert dálitið
hirðulaus”.
„Hirðulaus?” sagði Lára.,,Ég
sem hélt, að ég væri svo reglu-
söm”.
„Ef til vill ættum við að segja
gleymin” sagði Lovisa og tók sig
á. „Viltu eina appelsinu i viðbót?
Eða heldur ferskju?”
Lára tók sér ferskju og rétti
Bernard siðan ávaxtaskálina.
„Af hverju finnst þér ég vera
gleymin?” spurði hún.
„Æ, bara af þvi að ég fann áðan
morgunskóna þina — rúskinns-
Framhald á bls. 37
32 VIKAN 10. TBL.