Vikan


Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 38

Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 38
Gistihúsið Framhald af bls. 15. fór aö sofa, svo slituppgefinn, aö hann gáöi einskis framar. Hann svaf lengi, mjög lengí, ó- sigrandi svefni. En skyndilega hreif rödd hann upp úr djúpum svefnsins, hróp, nafn, sem æpt var á. „Ulrich”, og hann settist upp i rúminu. Hafði hann veriö að dreyma? Var þetta eitt hinna furðulegu ákalla, sem órólegum mannshuga berst i draumi? Nei, hann heyrði þaö ennþá, þetta bergmálandi óp — sem náö hafði hlustum hans og sat kyrrt i hold- inu, alveg fram i stiröa fingur- gómana. Vissulega haföi einhver hrópaö og kallað: „Ulrich!” Ein- hver var þarna á ferli, nálægt húsinu, um þaö var ekki aö efast, og hann opnaöi dyrnar og kallaöi hátt og glaðlega: „Ert þaö þú, Gaspard?-” En ekkert svar heyrö- ist, ekkert andvarp, engin stuna, ekkert. Þaö var aldimmt og fann- irnar voru auðar og skuggalegar. Tekiö var aö hvessa, þaö var hörkustormur, sem lemur klett- ana og kremur allt i heljargreip- um á þessum auðnarhæöum, og hann kom i slikum gusum, sem voru skaölegri og meira bráð- drepandi en logheitir vindar eyöi- merkurinnar, og Ulrich kallaöi á nýjan leik: „Gaspard! Gaspard! Gaspard! ” Þá beiö hann á ný. En þögnin ein rikti þar á fjöllu|ium Þá greip hann skelfing og 1 éínni svipan þaut hann inn i gistihúsið, lokaöi dyrunum og lét slagbranda fyrir huröina, settist á stól skjálf- andi frá hvirfli til ilja, þvi aö hann var sannfærður um, aö félagi sinn heföi kallað á sig á þvi augna- bliki, er hann heföi gefiö upp önd- ina. Hann var sannfærður um þetta, jafn sannfæröur og menn eru um aö vera lifandi, eöa aö vera aö éta brauösneiö. Gaspard gamli Hari haföi veriö aö berjast viö dauöann I tvo daga 'ög þrjár nætur einhvers staöar, i einhverri grýfju, I einni þessara djúpu, afskekktu jökul- sprungu, sem eru skuggalegri, þrátt fyrir hvita veggina, en neð- anjaröarhvelfingar. Hann hafði veriö dauðvona i tvo daga og þrjár nætur, og á sjálfri dauöa- stundinni hafði hann hugsað til fé- laga slns. Rétt áður en sál hans skildi við, hafði hún flogið til gistihússins, þar sem Ulrich svaf og hafði kallaö á hann meö hinum hræðilega og dulræna mætti, sem andar hinna látnu eiga, til þess að hremma þá, sem eftir eru lífs. Þessi raddlausa sál hafði hrópaö á hina örmagna sál sofandans, hún haföi látiö i ljós hinztu kveðju sina, eöa álas, eöa lagt bölvun sina yfir manninn, sem ekki haföi leitaö nógu rækilega. Og Ulrich fann, aö hún var þarna^alveg fast hjá honum, hin- um megin við vegginn, hinum megin við huröina, sem hann haföi nýlokað. Hún var þarna á ferli, eins og náttfugl, sem snertir upplýstan glugga meö vængjun- um, og dauöskelkaður unglingur- inn var kominn á fremsta hlunn meö aö æpa af ótta. Hann langaöi til að hlaupa á brott, en þoröi ekki aö fara út. Sannarlega þorði hann þaö ekki, og hann mundi aldrei þora þaö f framtiöinni, þvi aö þessi svipur mundi dvelja þarna aö nóttu og degi umhverfis gisti- húsiö, meðan lik gamla mannsins fannst ekki og hafði ekki hlotiö leg i vigöri mold. Þegar birta tók af degi óx Kunzi hugur viö tilkomu sólarinnar. Hann matbjó, gáf rakkánum að éta, sat svo lengi hreyfingarlaus á stól, örvingla út af bvi, að gamli maöurinn skyldi liggja i fönnun- um, en óöara og næturhúmiö huldi fjöllin, kom ný skelfing yfir hann. Hann tók að þramma um eldhúsið, þar var dimmt, þvi að logi af einu jcertisskari hrökk skammt, hann stikaöi hlustandi löngum skrefum gafla milli, hlustandi eftir þvi, hvort hiö hræöilega óp siöustu nætur mundi rjúfa hina ömurlegu þögn fyrir utan. Hann fann að hann var ein- mana og óhamingjusamari öör- um fremur. Hann var aleinn 1 þessari miklu, jökulauön, aleinn, fimm þúsund fetum ofar byggö- um b(jlum, ofar hinu starfandi, hljómmikla, hraöfleyga mannlifi, aleinn undir hélugráum vetrar- himni. Æðisgengin löngun knúöi á hann til þess að hlaupast á brott, eitthvað út i buskann, komast til Loeche með þvi að henda sér fram aö hengifluginu. En hann vogaði sér hreint ekki að opna dy.rnar, þar sem hann var sann- færður um, aö hinn, sem dauður var, mundi várna honum veginn til þess að þurfa ekki að vera einn uppi á reginfjöllum. Þreyttur af göngunni og ör- magna af sorg og hræðslu féll á hann mók undir miðnættið, þar sem hann sat i stólnum, þvi að hann foröaðist rúmiö, þvi að þangaö væri aösóknarinnar helzt von. En skyndilega hvein við hlustum Hans hiö nistandi óp frá kvöldinu áöur, og það var svo skerandi, aö hann bandaöi frá sér með handleggnum til þess að reka drauginn burtu, og féll um leið aftur á bak og s'tóllinn varð meö i fallinu. Sam vaknaði við hávaðann og fór aö ýlfra eins og hræddra hunda er siður, þaut um allt húsið til þess aö komast á snoðir um, hvaöan hættan stafaði, en þegar hann kom aö hurðinni, snuðraði hann um hana neðanverða, þefaði ólmlega, skók skottiö, hárin risu á belgnum, og urraði grimmilega. Kunzi stökk á fætur óttasleginn, hélt stólnum á öðru hné sér og hrópaði hástöfum: „Komdu ekki inn, komdu ekki inn, annars drep ég þig”. Og hundurinn sem færst haföi i aukana vegna ógnana mannsins, gelti ofsalega að þess- um ósýnilega óvini, svo að yfirtók köll húsbónda hans. En brátt sef- aöist hann, kom til baka og lagð- ist fyrir framan eldinn, en var þó órótt, góndi út I loftið, nisti tönn- um og urraöi. Ulrich sefaöist, en var þó magnþrota af hræöslu, náöi sér i koniaksflösku úr skápnum og svolgraði i sig úr nokkrum glös- um I einum teyg 1 lotu. Hugsanir hans urðu óskýrar, hugrekkið óx og hitaglóö þaut um æöar hans. Hann bragöaði varla mat, en sat að drykkjunni, og þannig hag- aði hann séri nokkra daga, eins og drykkjubolti. Og jafnskjótt og honum flaug Gaspard Hari 1 hug, fór hann aftur að drekka og hélt þvi áfram, þar til hann valt út af dauöadrukkinn á gólfiö. Og þar lá hann endilangup- á grúfu,. ofur- ölva, með stirðnaða limi og hrjót andi. En varla hafði ölviman rok- ið af honum, þegar sama ópið: „Ulrich”, vakti hann, eins og kúla heföi snortið heila hans, rauk hann þá á fætur, rösull á fótum, baöaði út höndum til þess að verj- ast falli og kallaöi á Sam sér til hjálpar. Og rakkinn, sem virtist vera oröinn hamstola eins og hús- bóndinn, stökk aö huröinni, krafs- aöi I hana meö klónum og nagaöi hana meö hvitum, löngum tönn- unum, meðan ungi maöurinn hallaöi höföinu aftur á bak, svo að andlitiö vissi upp, og drakk á- fengiö i löngum teygum eins og væri þaö kalt vatn, svo aö það megnaöi sem fyrst aö senda hugsanir hans, hans hamslausu skelfingu og endu.rminningar inn i heima svefnsins aö nýju. Á þremur vikum hafði hann drukkið upp allar 'áfengisbirgöir sinar, en hiö sifellda ölvunará- stand hans svæfði skelfingu hans aðeins i bili, og va/ð hún enn ákafari þegar honum var orðið um megn að þagga hana niður. Hugarburður hans, sem hafði hlotið næringu vegna mánaðar- drykkju og öðlast hafði látlausa uppörvun vegna hinnar full- komnu einveru hans, hafði þrýst sér i gegnum vitund hans eins og nafar. Hann gekk nú um húsið eins og villidýr i búri, lagði viö hlustir sinar að hurðinni til þess að komast að raun um, hvort fé- lagi hans væri þar ekki, og man- aði hann til þess að koma inn gegnum veggina. Og undireins og hann féll i svefn, aðframkominn af þreytu, heyröi hann röddina, sem svipti hann allri ró, svo áö hann stökk á fætur. Að hætti ragmenna, ,sem fremja ófyrirsynju dáðlaus öfga- verk, stökk hann eitt kvöld til dyra og opnaði hurðina til þess að komást að raun um, hver væri kominn i heimsókn og til þess að neyða hann til þess að halda sér I skefjum, en það lagði slika helj- arkuldastroku framan i hann, að hrollur fór um hann, hann lokaði þvi huröinni og rak slagbrandana fyrir hana i einni svipan, án þess að gefa þvi gaum, að Sam hafðí þotið út. Og þar sem hann skalf af kuldahrolli, fleygði hann nokkr- um viðardrumbum á glæðurnar, og settist fyrir framan þær til þess að sér, en skyndilega hrökk hann við, þvi að einhver var að rjála við hurðina og kveina. t ör- vinglan hrópaði hann: „Farðu burtu!” en hlaut að svari annað langt og harmþrungið kvein. Þá brustu allar minningar hans vegna einskærs ótta. Hann endur- tók þetta: „Farðu burt!” og sneri sér alveg við til að reyna að finna eitthvert skúmaskot, þar sem hann gæti falist meðan hin veran fór umhverfis húsið með kveinan og skurki á húsveggjunum. Ul- rich gekk aö eikarskápnum, þar sem diskar, matarföng og mat- væli lágu i stórum haugum, hóf hann á loft með ofurmannlegum hætti, draslaði honum fram að dyrunum til þess að hafa hann þar að eins konar vigi. Þá staflaði hann öllum hinum húsgögnunum, dýnunum, ábreiðum og stólum og byrgði gluggana eins og sá, sem býst við árás frá óvinahendi. En veran fyrir utan tók að reka upp langar, raunalegar, sorgbitn- ar stunur, sem ungi maöurinn svaraði meö svipuðum stunum, og þannig liöu dagar og nætur, án þess að hlé yröi á þvi, að þeir vældu hvor aö öðru . Annar gekk látlaust umhverfis húsiö og klór- aði svo ákaft I veggina, að engu var likara en hann ætlaði aö eyði- leggja þá, en hinn, sem var innan veggja, fylgdist meö öllum hreyf- ingum hins, beygði sig hiður, lagði hlustir að veggjunum og svaraöi ásóknum hins meö ægi- legum ópum. En kvöld eitt brá svo við að Ulrich heyrði ekkert framar, og var 38 VIKAN 10. TBL

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.