Vikan - 25.07.1974, Qupperneq 39

þeirljósbjarma út um gluggann á
einhverju bóndabýlinu.
Fenning sagði. Allir þessir
sumarkofar. Hvernig i
fjandanum...
— Ef hann er þar, þá finnum við
hann.
Ljósið skein á vatnið og daufa
þokuna, sem steig upp frá þvi.
Vegurinn bugðaðist eftir
bakkanum. Lögregluþjónninn
hægði á. sér. Það lágu mörg
hjólaför inn i skóginn, eftir
sumargestina. Fenning sneri út
af veginum og ók eftir útvöðnum
slóða. — Þessi liggur vist að
einum skúrnum, sagði hann.
Bfllinn kom að hvitmáluðu húsi
á bakkanum ökuljósin skinu fram
hjá þvi og út á vatnið. Húsið var
ljóslaust og allt harðlæst. Þar var
enginn bill og grasið kring um
innganginn var óbælt.
— Nú! sagði Fenningog það var
likast þvi sem hann væri að bölva.
Hann sneri bilnum við og ók hægt
áleiðis að veginum.
Þeir fundu annan mjóan stig
milli trjánna, og komu svo að
öðru húsi. — Enginn hér! En sé
hann ekki hérna við vatnið, þá
hvar? En Viktor er hér einhvers
staðar.
En þa sáu þeir yfir vatnið
ljóskeilu, sem hreyfðist hægt
áfram, en hvarf siðan.
— Sástu þetta, Elgur, sagði
Fenning.
Það hlýtur að vera billihn
hans. Ljósið kom aftur fram,
likast klunnalegum fingri. Svo
var það horfið aftur.
Fenning sneri bilnum við og ók
eftir þvi, sem vondur stigúrinn
leyföi. Þegar hann kom á veginn,
setti hann bilinn á fulla ferð án
þess að- skeyta um beygjurnar.
Enn sáu þeir ljósin i hinum
bflnum. Nú voru þau komin
nærri. Fenning snerti flautuna.
Hljóðið var eitthvað framandlegt
og óhugnanlegt i næturkyrrðinni.
Þeir sáu ljósið gegn um
skóginn, en nú var þar kyrrt.
Þegar þeir komu fyrir næsta horn
sáu þeir Moline lækni. Hann var
farinn út úr bilnum og hljóp nú til
þeirra og veifaði báðum höndum.
Fenning stanzaði og læknirinn
kom hlaupandi til hans.
— Ert þetta þú, Rósa?
Elgur steig út úr bilnum og
Fenning á eftir honum.
— Elgur! kallaði læknirinn.
Hann stóð i bjarmanum af ljósinu
og skelfingin skein út úr honum.
— Hvað hefur komið fyrir hana
Rósu?
— t guðs bænum. Lew reyndu
að taka þig saman.
Rósa kom ekki hingað. Við
vitum ekkert, hvar hún er.
Fenning sagði: — Við finnum
hana á morgun.
— A morgun getur það verið um
seinan.
Elgur greip i handlegg
læknisins. — Taktu þig saman.
Hvað um hana Mildred Sorren?
Hvað ætlarðu að gera með hana?
— Ég veit, að hún er tæpt
komin, En...
— En fjandinn hafi það, þú
verður að koma þangað núna. Ef
Rósa hefur á annað borð ætlað að
ná séri karlmann i nótt, þá er það
að minnsta kosti búið og gert.
Hún hefur ekki verið neitt að biða
eftir þér..
— Þetta máttu ekki segja,
Elgur. Segðu þetta ekki. Ég vil fá
hana aftur. Ég má ekki missa
hana.
— Þú missir hana aldrei. Svo
heppinn verðuðu aldrei.
Læknirinn reyndi að gera gott úr
þessu. — Þér er nú illá við hana.
Þú þarfnast hennar ekki eins og
ég geri.
Elgur snéri sér að Fenning.—
Ég vona, að þú farir aldrei að
segja neinum, hvernig læknirinn
ber sig.
— Ég er þögull eins og prestur,
sagði Fenning. — Og ég náði i
þetta meðal fyrir þig. læknir.
Það er heima hjá Sorren. Við
skulum koma okkur þangað.
Elgur sagði: — Ég skal verða
lækninum samferða til baka.
Læknirinn reyndi að komast
burt. Hann hriðskalf. — Lofaðu
mér að gá i hinum kofunum,
Elgur. Ég verö að finna hana.
Vogar-
merkift
24. sept. —
22. okt.
Þú getur lagt merki-
legu máli lift þitt á
einkar skemmtilegan
hátt á mánudags-
kvöldifi og þá skalt þú
ekki setja þig úr færi
afi gera þaö. Einhverj-
ar blikur eru á lofti á
vinnustafi, en þær
hjafina von bráöar.
Dreka-
merkift
24. okt. —
22. nóv.
Einhver úifúö hefur
risiö milli þin og ná-
granna þinna og
skaltu reyna aö veröa
fyrri til aö jafna á-
greininginn, þvi aö
annars getur hann
haft óbætanlegar af-
leiöingar, bæöi fyrir
þig og nágrannana.
Bogmanns-
merkift
23. nóv. —
21. öes.
Þessi vika er einkar
skemmtileg hjá þeim,
sem fæddir eru milli
tiunda og fimmtánda
dags desembermán-
aöar og þeir eiga eftir
aö minnast þessara
daga lengi. Hinir eiga
lika skemmtilegar
stundir i þessari viku.
•Hann pabbi hennar sagði, að hún
hefði farið burt með einhverjum.
Einhverjir menn komu hingað
meö honum Viktor....
— Karlskrattinn er erkilygari.
Það veiztu. Það versta, sem
getur hafa átt sér stað, er, að hún
hefði náð sér í karlmann. Og það
eru konur vanar að lifa af. Farðu
nú upp í bilinn.
Læknirinn dróstaf stað Það var
llkast þvi sem væri hann
beinlaus. Hann reikaði I spori eins
og gamalmenni. — Ég hefði ekki
átt að yfirgefa hana Mildred. En
ég gat bara ekki neitt meira fyrir
hana gert. Nú er það bara á guðs
valdi eða sjúkdómsins eða hvað
það nú er. Ég var búinn að gera
það sem ég gat.
— Vertu ekki að blekkja sjálfan
þig Lew. Þú gerðir ekkert.
— Ég veit það. En ég gat ekki
að þvi gert. Það var eitthvað sem
greip mig. Kviði. Ég hef aldrei
vitað annað eins. Ég varð bara að
halda mér i hreyfingu. Svona
áhyggjur geta steindrepið mann.
Hann renndi sér inn i bilinn og
Elgur á eftir honum. Fenning var
þegar búinn að snúa sinum bil, og
hávaðinn i honum, smádó út.
Það eru eftir einir tveir kofar
sem ég komst ekki i.
— Nei. Lew. Nú hættir þú að
leita. Komdu þér af stað.
Mér liður orðið skár. Það er
ekki eins hræðilegt, nú þegar þú
ert hjá mér. En áður. Allt var svo
grátt og dapurlegt. Mér hefði
verið hægara að deyja. Þú skilur
ekki, hvað ég elska hana.
— Ég trúi þvi varla Lew? Þú
þarfnast hennar bara. Til þess að
styðjast við. Til þess að breiða
yfir veikleikann þinn og svo
kallarðu það ást, eins og okkur
hættir til að gera.
Það var eins ,og læknirinn hefði
ekki heyrt til hans. Hann setti
bflinn i gang og hafði vandlega
auga með veginum, rétt eins og
hann byggist við að koma auga á
Rósu. Á leiðinni sagði hann: — Ég
hefði vel getað dáið af allri
þessari hræðslu. Blóðið getur
setzt fyrir i heilanum.
Elgur sagði: — Rósa er ekki
annað en hreinasti hænsnamatur
og þú ert farinn að gefa henni rétt
á að fyrirlita þig.
— Mér er sama þó hún fyrirliti
mig. Bara ef hún fer ekki frá mér.
Þú hefur enga hugmynd um,
hvernig ástin er.
— Ast getur snúizt upp I hatur —
hefur þér aldrei dottiö það i hug?
Jafnvel orsakaö morö. Haítu bara
áfram að kalla þetta ást Þú ert
ofhræddur til þess að nefna
tilfinningar réttu nafni. Sá sem
verður fyrir slikri ást heldur
áfram aö halda, að það sé ást en
veit hins vegar ekki, að hnifur
biður reiðubúin til aö skera hana
á háls. En við skulum hætta þessu
kjaftæði og koma okkur áfram.
Hann Fenning er kominn langt á
undan.
Þegar læknirinn og Elgur komu
heim til Sorrens, loguðu þar öll
ljós. Tvö börn sváfu á legubekk,
þar sem þeim hafði verið komið
fyrir yfir nóttina. I svefnher-
berginu, við hliðina á stofunni
lágu hin- börnin sofandi I
tvilyftum kojum.
Mennirnir gengu gegn um
stofuna og inn i svefnherbergiö.
Fenning, Sorren og frú Wetch,
stóðu við fótagaflipn á rúminu.
Hjartað i lækninum hætti að slá.
Þau, sem við rúmrð stóðu, snéru
sér við — Sorren gekk til
læknisins. — Þú hefur þá komizt
alla leið. Fenning sagði, mér, að
bfllinn hefði eitthvað verið i ólagi.
Læknirinn svaraði þessu engu.
Hann gekk að rúmi konunnar og
greip höndina á henni. Hún var
heitog þurr — ekkiköld, ekki rök!
Það var eins og hjartað i honum
lifnaði við aftur. Þegar hann kom
inn i herbergið hafði hann verið
eins og ringlaður af viðbjóöi á
sjálfum ser. Hann hafði gengið
eins og blindandi -En nú fór hann
að fá fulla sjón, og hann sá
hreyfinguna á hálsinum og
brjóstinu á henni, og
andardráttinn. Hann tók um
úlnliðinn á henni en hún var hann
bara ekki viss um æðasláttinn af
þvi að hans eigin hjartsláttur
ruglaði fyrir honum.
Framhald I næsta blaði.
Geitar-
merkift
22. des. —
20. jan.
Nú leikur allt i lyndi
hjá þér og_ leiöindin,
sem þú varöst aö liöa i
siöustu viku, eru al-
gerlega rokin út i veö-
ur og vind. Reyndu aö
gera allt, sem þú get-
ur, til aö viöhalda
góöa skapinu, þvi aö
þaö er gulls igildi.
Vatnsbera-
merkið
21. jan. —
lfl f.-hr
Nánir vinir þinir leita
á náöir þinar og þá
gefst þér tækifæri til
að reynast sannur vin-
ur i raun. Þetta tæki-
færi skaltu ekki láta
ganga þér úr greipum,
þvi aö vinir þinir
munu iauna þér hjálp-
ina margfalt siöar.

Fiska-
merkift
20. febr. —
20. marz
Nú virðist margt
benda til þess aft loks
sé komið aö þvi, aft
gamli draumurinn
þinn rætist og þú getir
veitt þér allar þær
lystisemdir, sem þig
er búiö aö dreyma svo
lengi um. Gakktu
samt hægt inn um
gleöinnar dyr.
30. TBL. VIKAN 39