Vikan - 05.12.1974, Blaðsíða 28

SYKURSNAUÐUR
100 grömm af
óblönduðum
safa
í inniheldur
1 aðeins 105
I hitaeiningar
Þaö var veriö að dansa úti i
garöinum, gamlir menn ýttu ung-
um stúlkum aftur á bak i sifellda
hringi, en þaö fólk sem yngra var
og betur meö á nótunum, tók þétt
utan um hvort annaö eins og tizka
var og hélt sig meir afsiðis i horn-
unum. Margar ungu stúlknanna
dönsuöu einar eða fengu að gripa
i trumbu eöa banjó hjá hljóm-
sveitinni. Um miðnætti hafði ká-
tinan enn áukizt. Vinsæll tenór-
söngvari haföi sungið á itölsku og
viökunn kontraaltósöngkona
haföi sungiö jazz. Milli atriða
brugöu ýmsir á leik i garðinum,
meö alls konar uppátækjum,
meöan ómur af glöðum og á-
hyggjulausum hlátri barst upp i
sumarhimininn. Tvær stúlkur,
sem seinna kom á daginn aö voru
stúlkurnar i gulu kjólunum, fluttu
leik á sviöinu, þar sem þær komu
fram i barnafötum, og kampavin-
iö var boriö fram i glösum á stærð
viö mundlaugar. Tungliö færðist
æ hærra upp á himininn, og úti á
sundinu merlaði þrlhyrningur úr
silfruöum smáflögum, sem sýnd-
ust titra i takt við hvella hljóma
banjósins i garðinum.
Ég var enn I för meö Jordan
Baker. Viö sáium viö borð ásamt
manni á aldur við mig og f jörugri
stelpu, sem skellihló af minnsta
tilefni. Mér var tekiö að lika lifið.
Ég haföi nú drukkið úr tveimur
kampavinsglasanna, sem voru á
Thule
Framleiddur
úr hreinum
appelsínusafa
stærö við mundlaugar, og um-
hverfið hafði tekið breytingu fyrir
augum minum og var orðið fullt
af mikilvægi, og dýpri merkingu.
Þegar hlé varð á glaumnum,
leit maðurinn á mig og brosti.
— Ég kannast við andlitið á þér,
sagði hann kurteislega. — Varst
þú ekki I Fyrstu deild i striðinu?
— Jú, ég var I Tuttugustu og
áttundu fótgönguliðssveit.
— Ég var i Sextándu, þar til i
júni, nitján hundruð og átján. Ég
vissi að ég hefði séð þig einhvern
tima áður.
Viö ræddum nokkra stund um
votu og gráu litlu sveitaþorpin i
Frakklandi. Augljóst var að hann
bjó hér nærri, þvi hann sagði mér
frá þvi að hann hefði fest kaup á
flugbáti og ætlaði sér að reyna
hann morguninn eftir.
— Viltu koma með mér, laxi.
Viö förum niður að ströndinni hér
við sundið.
— A hvaða tima?
— Hvenær sem þér hentar.
Ég ætlaði að fara að spyrja
hann að nafni, þegar.Jordan leit
til min og brosti.
— Skemmtir þú þér vel núna?
spurði hún.
— Miklu betur. Ég sneri mér
aftur að hinum nýja kunningja
minum. — Þetta er óvenjulegasta
samkvæmi, sem ég hef komið i.
Ég hef ekki einu sinni séð gest-
gjafann. Ég bý þarna handan við,
F.Scott
Fitzgerald
og... Ég benti i átt að gerðinu,
sem reyndar sást ekki — og þessi
Gatsby sendi bilstjórann sinn til
min með heimboð.
Eitt andartak leit hann á mig,
eins og hann skildi ekki hvað ég
var að fara.
— Ég er Gatsby, sagði hann
allt I einu.
Thule
BLANDAÐUR
AVAXTA
Appelsín og ananas
— Hvað þá'. brauzt upp úr mér.
— Ég bið afsökunar...
— Ég hélt að þú vissir það, laxi.
Ég er hræddur um að mér hafi
oröið á sem gestgjafa.
Hann brosti, fullur skilnings, —
já, meira en það. Þetta bros var
svo sjaldgæflega fullt samúðar og
hughreystingar, aðslikt bros geta
menn vart búist við að sjá oftar
en f jórum eða fimm sinnum á æf-
inni. t þessu brosi var fólgin, —
eða sýndist vera fólgin, — öll sú
vitneskja um heiminn sem máli
skipti, og allt i einu var þessu
brosi beint að þér einum, i af-
dráttarlausri vissu um að allt
væri sem skyldi. Þarná var allan
þann skilning að finna, sem þú
gazt óskað þér, þá trú á sjálfan
þig sem þú þurftir á að halda og
einmitt það álit á þér, sem þú gazt
óskað þér af nokkurs manns
hálfu. Og nákvæmlega þá hvarf
brosið, — og ég virti fyrir mér
myndarlegan og hraustlegan ná-
unga, sem liklega hafði - einn
eða tvo um þritugt og sem svo
hagaði ræðu sinni formlega, að
minnstu mátti muna að það væri
hlægilegt. Nokkru áður en hann
sagði til nafns sins, hafði mér
fundist hann velja hvert sitt orð af
nákvæmni.
Andartaki eftir að herra Gatsby
sagði til sin, flýtti þjónn sér að
borðinu með skilaboð um að það
væri simi til hans frá Chicago.
Hann bað okkur að hafa sig af-
sakaðan, með litilli hneigingu.
— Ef þig vantar eitthvað, skaltu
bara biðja um það, laxi, sagöi
hann við mig. — Afsakið, — ég
kem aftur seinna.
Þegar hann var farinn, sneri ég
mér strax aö Jordan, þvi ég mátti
til að láta undrun mina i ljós. Ég
hafði búizt viö að herra Gatsby
væri þrekinn maður og rjóður á
miöjum aldri.
— Hver er hann? spurði ég. —
Veiztu það?
— Hann er bara maður, sem
heitir Gatsby.
— Hvaöan er hann, á ég við. Og
hvað gerir hann?
— Ert þú nú byrjaður á þessu
lika, svaraöi hún og brosti dauf-
28 VIKAN 49. TBL.