Vikan - 05.12.1974, Blaðsíða 31

á svipinn eins og óheillaboði og
hvæsti: — Þú lofaðir! i eyrað á
honum.
En það voru ekki aðeins óstýri-
látir eiginmenn, sem ófúsir voru
til heimferðar. 1 þessum sal gaf
einnig að lita tvo átakanlega
drukkna menn og konur þeirra,
argar mjög i skapi. Konurnar
röktu raunir sinar hver fyrir ann-
arri og brýndu raustina nokkuð.
— Alltaf þegar hann sér að ég
skemmti mér vel, vill hann fara
heim.-
— Aldrei á æfinni hef ég vitað
aöra eins sjálfselsku.
— Við förum alltaf fyrst af öll-
um.
— Rétt eins og við.
— Jæja, en við erum meðal
þeirra síöustu i kvöld, sagði ann-
ar mannanna auðmjúklega. —
Hljómsveitin er farin fyrir hálf-
tlma.
Þrátt fyrir röksemdir kvenn-
anna, sem ekki áttu.orð yfir aöra,
eins mannvonzku, endaði þessi
deila á þann veg aö báðar konurn-
ar voru bornar spriklandi út i
nóttina.
Meöan ég beið eftir hatt inum
minum i forstofunni, opnuðust
dyrnar á bókasafninu og Jordan
Baker og Gatsby komu saman út.
Hann var að segja eitthvað við
hana að skilnaöi, en ákafinn i fasi
hans varð óvænt að hæglátri kurt-
eisi, þegar einhverjir komu til
hans aö kveðja.
Félagar Jordan kölluðu óþolin-
móðir til hennar frá útidyrunum,
en hún dokaði við um sinn, þar
sem hún þurfti að taka i höndina á
hinum og þessum.
— Allt átti maður nú eftir að
heyra, hvislaði hún að mér. —
Hvaö vorum við lengi þarna inni?
— Um það bil klukkutima.
— Það var... alveg furðulegt,
endurtók hún hvað eftir annað,
likt og utan við sig. — En ég sór
þess dýran eið að segja ekki frá
neinu, þótt ég standi hér og sé bú-
in að gera þig dauðforvitinn. Hún
geispaði hátignarlega framan i
mig. — Góöi komdu og littu til
min... I simaskránni... nafnið er
frú Howard... frænka min. Hún
var þegar á hraðferð burtu með-
an hún talaði. Hún lyfti brúnni
hönd til kveðju, um leið og hún
hvarf inn i hópinn viö dyrnar.
Ég fyrirvarð mig dálitið fyrir
að hafa staðið svo lengi viö i
fyrsta skipti sem ég kom hér,
þegar ég slóst i hóp siöustu gesta
Gatsby, sem stóðu i hóp i kringum
hann. Mig langaði að segja hon-
um frá að ég hefði verið að leita
hans fyrr um kvöldið og enn vildi
ég biöja velvirðingar á að hafa
ekki þekkt hann, þegar við mætt-
umst I garðinum.
— Minnstu ekki á það, sagði
hann ávitándi. — Leiddu ekki
huga að þvi framar, laxi. Þetta
kumpánlega ávarp sýndist þegar
jafn kunnuglegt og höndin, sem
hann sló nú, hughreystandi á öxl
mér. — Og gleymdu ekki að á
morgun klukkan niu ætlum við að
reyna flugbátinn.
Þjónninn birtist fyrir aftan
hann:
— Simtal við yður frá Phila-
delphiu, herra.
— Allt i lagi, ég kem rétt strax.
Segið þeim að ég komi... Góða
nótt.
— Góða nótt.
— Góöa nótt. Hann brosti til
min, — og skyndilega var eins og
sú hending, að ég skyldi hafa orö-
ið meðal þeirra, sem síöastir
fóru, öðlaðist alveg sérstaka þýð-
ingu, eins og það heföi alltaf verið
ákveðiö.
En þegar ég gekk niður þrepin
varö ég var við að ævintýri þessa
kvölds voru ekki enn á enda.
Fimmtiu fet frá dyrunum lýstu
ljós heillar tylftar bifreiða upp
staö,þar sem hin ferlegasta sjón
blasti við. t skurði hjá vegarbrún-
inni lá nýr luktur bill, sem ekið
hafði úr hlaði, tveim minútum áð-
ur. Aö visu stóð hann á réttum
kili, en eitt hjólanna var undan.
Veggjarútskot nokkurt sýndist
vera orsök hjólmissins, og hafði
útskotið vakið þó nokkra athygli
tólf bllstjóra, sem safnast höfðu
saman hjá þvi, til að skoða það.
Hins vegar höfðu þeir yfirgefið
bíla sina á miðjum veginum, og
mátti þvi heyra ráman og óm-
striöan söng úr hornum bila
irra sem hvergi komust og jók
ttá á hina miklu ringulreiö.
Maöur I siðum rykfrakka hafði
skreiðst út úr bilflakinu og stóð
hann nú á veginum miðjum og léit
ýmist af bilnum á hjólið, eða af
hjólinu á viöstadda, álfalegur og
utangátta á svip.
— Sjáið þið til, sagði hann til út-
skýringar. — Billinn fór niður i
skurðinn.
Þessi staðreynd hlaut aö vera
honum óþrotlegt furðuefni, og
þegar ég hafði áttað mig á hvar
ég hefði áður hitt svo einlæga
undrun fyrr, var fljótlegt að bera
kennzl á manninn, — þetta var
vökumaður sá, sem ég hafði fyrr
rekizt á i bókasafni Gatsby.
— Hvernig vildi þetta til?
Hann yppti öxlum.
— Ég ber ekkert skynbragð á
vélmenningu, sagði hann einarð-
lega.
— En hvernig vildi þetta til?
Ókstu á vegginn?
— Spyrjið mig ekki að þvl, sagði
uglueygur, og þvoði hendur slnar
af öllu saman. — Ég veit mjög llt-
ið um akstur, — næstum ekki
neitt. Þetta kom bara fyrir, og
meira veit ég ekki.
— Jæja, en ef þú ert lélegur bil-
stjóri, ættirðu ekki aö reyna að
setjast undir stýri að nóttu til.
— En ég reyndi það heldur
ekki svaraði hann viðskotaillur.
— Ég reyndi það ekki einu sinni.
Þögn sló á hóp þeirra, sem
næstir voru.
— Ertu aö hugsa um að fremja
sjálfsmorð?
— Þú ert heppinn að það fór
ekki nema eitt hjól, — þú sem
bæði ert lélegur bilstjóri og
reyndir ekki einu sinni aö aka.
— Þið skiljið mig ekki, útskýrði
sökudólgurinn. — Ég ók ekki. Það
er annar maður I bilnum.
Skelfingin, sem greip menn,
eftir þessa útskýringu, fékk loks
útrás I langdregnu andvarpi um
leið og dyrnar á bilnum lukust
upp,hægtog rólega. Manngrúinn,
— það var nú orðinn manngrúi —
gekk ósjálfrátt einu skrefi aftar,
og þegar dyrnar höfðu alveg lok-
izt upp, varö draugaleg þögn. A
Teppi yfirallt gólfið-eða stök teppi
Teppavöruhúsið PERSÍA
Skeifan 11 - sími 85822
49. TBL. VIKAN 31