Vikan - 21.08.1975, Blaðsíða 3

La Digue er litil eyja i Seychelle-eyja-
klasanum og er næstum þvi ómenguð af
túrisma. Blaðamaður ætlaði að dvelja
þar i fjóra klukkutima, en svo fann hann
andrúmsloftið bak við pálmana og gat
ekki slitið sig þaðan i þrjá daga.
Okkur rekur upp að strönd, sem
virðist vera frá öldinni sem leið.
Við heyrum bókstaflega þögnina.
Svo brakar i uxakerru.
Barkað seglið hangir niður i
léttri golunni. Sólin er hátt á
himni. Við vöðum bókstaflega inn
i paradis, smaragðinn meðal
hinna niutiu eyja i Seychelle-
eyjaklasanum, sem skreytir Ind-
landshaf, mitt á milli Indlands og
Afriku, óraveg i burtu frá allri
menningu — þetta er La Digue.
Hér búa aðeins um tvö þúsund
manns, og hér er aðeins einn bill.
Það er lokað fyrir rafmagnið
klukkan tiu á kvöldin.
Hér er það uxakerran, sem
ræður hraðanum.
Það er alþjóðlegur flugvöllur á
Mahé, sem er aðaleyjan, en hótel,
leigubilar og vaxandi ferða-
mannastraumur er viðsfjarri Ég
finn það fyrst nú, hve þreytandi
sá ys er.
Pálmablöðin kasta skugga vfir
veiðimennina; þeir eru búnir að
selja helming aflans, en það er nú
heldur ekki langt liðið á morgun-
inn.
Við troðum okkur inn i þessa
kyrrð með ismeygilegum augum
ljósmyndarans.
Ungar stúlkur sitja flissandi á
múrveggsbroti. Gamalt fólk
heilsar okkur brosandi. Fólkið
hópast ekki saman. Enginn ónáð-
ar okkur með þvi að reyna að
troða upp á okkur einhverju
skrani.
Uxarnir beygja hausana, og
sandurinn rýkur um klaufir
þeirra. Við hossumst upp og niður
og virðum fyrir okkur umhverfið
og njótum andrúmsloftsins.
Kreolamatur er framreiddur
rjúkandi heitur undir pálmaþaki,
það eru engir veggir á veit-
ingahúsinu. Vinið glitrar i glösun-
um, og hláturinn i kringum okkur
er tær. Notalegur unaður liður um
mann.
Bátasmiðurinn við hliðina á
okkur er að hvila sig, það er
siesta. Hjá kaupmanninum gulna
póstkortin i hillunum, og ódag-
settar filmur i nothæfum stærðum
rvkfalla á borðinu. Maður fer
fram hjá með fiskspyrðu. I
fjarska heyrist skvaldur i börn-
um, það eru sennilega friminútur
i skólanum.
Kaffi fáum við á barnum og
kannski einhverja hressandi lögg
með, svo gengur maður berfættur
á alauðri strönd, — þar eru engar
sólhlifar. Hressandi að fá sér
sundsprett, en þá er ráðlegt að
vera ekki berfættur, þvi að skelj-
arnar eru dálitið sárar viðkomu.
Bestu baðstrendurnar eru hinum
megin á eynni. Mundu svo: Það
verður farið klukkan tvö.
Er þetta allt og sumt?
Maður hefur á tilfinningunni,
að eitthvað óvænt sé á bak við
pálmana. Eitthvert ljóð eða lag,
sem þú nærð ekki að skynja.
Þegar báturinn setur upp segl
fyrir utan granítklettinn við litla
vitann, stend ég einn á ströndinni.
Ég veifa ekki einu sinni.
Ég verð að leigja mér kofa með
loftræstingu og taka hana úr sam-
bandi.
Það eru til staðir, sem koma
taugunum til að titra i einhvers
konar minningum, sem maður
hefur i sjálfum sér, án þess að
vita hvaðan þær koma; myndir,
sem eiginlega framkallast ekki.
fyrr en maður stendur andsþænis
þeim og skilur samhengið. Smá
atvik, sem festast i minni og
verða alltaf kærir förunautar
Út úr lágu, rauðu múrsteihs-
húsi kemur maður og tvö litil
börn hoppa og skoppa i kringum
hann. I rjóðri milli pálmanna er
svolitill moldarskiki, og upp úr
svartri moldinni gægjast
örsmáar grænar spirur.
Hann hefur þennan skika á
leigu og greiðir fyrir það sem
svarar þrjú hundruð og fimmtiu
krónum á mánuði. Þarna ræktar
hann tómata og ýmsar græn-
metistegundir, sem hann svo sel-
ur á markaðinum á Mahé. Stund-
um fær hann sér aukaskilding
með þvi að safna kókoshnotum.
Hann fær eina krónu og fimmtiu
fyrir hverja hnot. Stundum fær
hann eitt til tvö hundruð stykki á
dag.
Hann gripur i handlegginn á
mér: — Hlustaðu, vertu alveg
kyrr.
Ég fylgist með honum inn á
milli trjánna. Hann bendir, og ég
sé ekki nokkurn skapaðan hlut.
Ég heyri angurværa flaututóna
og sé loks litinn svartan fugl hátt
uppi i tré. Mér finnst þetta ósköp
venjulegur svartur fugl.
Hann hvíslar eins og i andakt:
— Þetta er svarti paradisarflugu-
veiðarinn.
Þetta er sjaldgæfur fugl, og La
Digue er siðasti griðastaður hans.
Fyrir nokkrum árum voru aðeins
eftir fimmtán til tuttugu fuglar.
Þeir voru i hættu, voru að verða
aldauða. Það voru ekki sist smá-
strákar með teygjubyssur, sem
áttu sinn þátt i að útrýma þeim.
Eyjakkeggjar kalla þessa fugla-
tegund „ekkjur”. En svo komu
tveir enskir fuglafræðingar og
sögðu þeim, að það boðaði sjö ára
ógæfu að brjóta spegil, en það
boðaði sjö sinnum sjö ára ógæfu
að drepa „ekkju”. En ef þeir
tækju sig saman um að hlúa að
þessum fugli og sjá til þess að
hann gæti ungað út eggjum sin-
um, þá myndi það boða sjö sinn-
r
34. TBL. VIKAN 3