Vikan - 21.08.1975, Blaðsíða 32

— Ég tek þaö, sagði ég.
— >að veröur lika mánaðar-
greiðsla fyrirfram, sagði frúin á-
kveðin. — Mér skilst að þér séuð
utan af landi?
Ég kinkaði kolli.
— Sennilega i atvinnuleit?
— Já.
— Jæja, þér greiðið þá fyrir-
fram fyrir einn mánuð.
Ég taldi fram tuttugu og fjóra
shillinga og mér fannst þetta
mjög sanngjarnt. Ég afþakkaði
fæðiö, enda vissi ég að peningar
mfnir myndu endast mér
skammt.
Frú Purvis taldi peningana. —
Jæja, ég skal þá ekki tefja yður
lengur, sagði hún.
Ég kinkaði kolli. Mér var ljóst,
að ég var með hita og ég hafði
slæman hósta. Ég skreið upp i
rúmið og féll í fastan svefn.
Mér leiö ennþá verr daginn eft-
ir. En ég lét ekki undan þeirri
freistingu að liggja I rúminu, það
var svo nauðsynlegt að reyna að
finna einhverja vinnu. Ég klæddi
mig, gekk niður stigann og út á
götuna. Þá var klukkan sjö.
Það var þokkaleg matstofa við
endann á Kennington Common.
Ég fór þangað inn og fékk mér
kaffi og heita brauðkollu. Það átti
að duga mér allan daginn, svo ég
neyddi þessu öllu ofan i mig, þó að
mér væri hálf flökurt.
Það var eintak af The Times á
afgreiðsluborðinu og ég fékk leyfi
til að llta i blaðið. Ég fór yfir allar
atvinnuauglýsingar meðan ég
sötraði kaffið. Þar sem auglýst
var eftir kennslukonum og barn-
fóstrum, var alls staðar farið
fram á meðmæli, en mér varð
starsýnt á eina auglýsinguna:
Herra Albert, tannlæknir I Lud-
gate Hill 45, óskar eftir snyrti-
legri stúlku til aðstoðar við tann-
smiðar og móttöku sjúklinga. A-
kjósanlegt að hún geti líka að-
stoðað við bókhald og fleira. Um-
sóknir aðeins teknar til greina ef
viðkomandi kemur á staðinn miili
klukkan niu að morgni til klukkan
sex sfðdegis.
Ég ætlaði svo sannarlega að at-
huga málið. Ég óskaði þess að-
eins, að ég væri svolitið hressari.
Ég minnist ferðarinnar þangað
eins og í martröð. Ég man að ég
tók almenningsvagn yfir á norð-
urbakka árinnar. Um hádegið var
ég á leið eftir Trafalgar Square.
Þar hrasaði ég og hefði eflaust
dottið, ef éghefði ekki getað stutt
mig við tré. Ég hallaði vanganum
upp að köldum trjáberkinum og
lokaði augunum. Mér fannst und-
arlegur hjartsláttur minn og ég
átti erfitt með að anda. Ég er
veik, sagði ég við sjálfa mig. —
Reglulega mikið veik. Ég fékk á-
kaft hóstakast og stóð hreinlega á
öndinni, en þá kom ég auga á
manninn.
Þetta var ósköp venjulegur
maður, i gráum frakka með
þvældan hatt á höföinu og hann
var eins og fimmtíu skrefum frá
mér.
Ég varð óttaslegin, rétti úr mér
og hraðaði mér áleiöis. Gatan
fram undan var mannlaus, en
einn og einn vagn ók framhjá
mér. Það var mjög hljótt, ég
heyrði aðeins mitt eigið fótatak
og hjartslátt. Og svo llka... fóta-
tak fyrir aftan mig.
Ég herti gönguna, en maður-
inngerðisllkthiösama. Hann var
að elta mig.
Skyndilega komst ég út úr
skugganum og sá fyrir framan
mig sólbjart torgið, fullt af fólki
og það sem best var, almennings-
vagninn, sem ég gat tekið alla leið
að Ludgate-Hill.
Ég var innilega þakklát, þegar
ég gat sest I sætið.
Ég laut höfði og lokaði augun-
um. Flóttinn hafði dregið úr mér
slðasta máttinn. Ég var ósköp
vonlaus um að fá vinnuna, þar
sem ég var svo illa á mig komin.
Ég hrökk við, þegar einhver
klappaði mér á öxlina. Það var
bara vagnstjórinn, sem var að
rukka mig um fargjaldið. Ég náði
Ipeningana og fékk farseðil. Með-
an ég var að þvi, leit ég niður eftir
sætunum og mér fannst sem hár-
in risu bókstaflega á höfði mér.
Þrem bekkjum fyrir framan mig
sat maðurinn í gráa frakkanum!
Hvað gat ég gert? Hvert gat ég
farið? Ég varð að komast undan
þessum manni. Ef ég stæði upp og
krefðist þess að verða sett af, þá
myndi hann eingöngu gera það
sama. Nei, eina leiðin var að fara
á leiðarenda, viö slðasta spölinn I
Ludgate-Hill og leita á náðir
tannlæknisins, sem ég vonaði að
tæki vel á móti mér.
— Farringdon Street hjá Fleet
fangelsinu! Endinn á Ludgate-
Hill!
Vagninn skrölti á steinlagðri
götunni en var svo stöðvaður. Ég
klöngraðist á fætur og út á gang-
stéttarbrúnina. Áður en ég kom
aö þrepunum, hélt ég mér sem
snöggvast i handriðið, til að ná
jafnvægi. Ég fann hve máttlaus
ég var og varð að taka á öllu sem
ég átti til, svo ég ylti ekki um koll.
Ég var alveg á horninu. Ég rétti
út höndina og studdi mig við
hornið andartak. Eftir að ég hafði
gengið framhjá opnum dyrum á
tóbaksbúð, sá ég, til allrar ham-
ingju:
Herra Albert
Tannlæknir — tannsmiður.
Ég drap á dyr og hallaði mér
svo upp að þeim, dauðhrædd um
aö ég fyndi hönd mannsins I gráu
fötunum.
En þá sá ég hvltan miða á hurð-
inni:
Skrapp frá, kem fljótlega aftur.
Gjörið svo vel að biða.
Svo fann ég höndina...
Ég rak upp vein, en svo fékk ég
ákafthóstakast. Óttinn bættist við
máttleysið, en ég gat rifið mig
lausa frá manninum I gráu fötun-
um, sneri mér við, hrasaði á
brúninni og datt fram yfir mig á
götuna.
Ég varð óttaslegin. Þarna var
mjógata, svo mjó, að ég varð aö
vefja pilsinu að mér. Þefurinn
var hræöilegur úr ræsinu og dags-
ljósiö náði varla aö lýsa upp göt-
una.
Nú missti ég alveg tlma- og
staðarskyn. Einhvern veginn
komst ég samt út úr þessu mjóa
sundi og út á götuna, sem var full
af fólki og háreystin ærandi. Ein-
hver æpti af hlátri.
— Vantar þig eitthvað, elskan,
ertu aö leita að einhverju? Dlsku-
legur náungi með svartan lepp
fyrir auganu varnaði mér vegar.
Ég æpti.
Fólkið var ábyggilega allt að
hlæja að mér, andlitin á götunni
og önnur andlit I gluggunum.
Ég rétti fram höndina til að
finna einhvern stuöning, en greip
I tómt. A næsta augnabliki lá ég á
götunni og horfði upp I himininn.
Ég sá undrandi andlitin yfir
mér, svo sá ég hann, manninn I
gráu fötunum.
— Það er best að snerta hana
ekki, hún getur verið með smit-
andi sjúkdóm, kannski kóleru.
Maðurinn I gráu fötunum urr-
aði: — Hvort sem það er kólera
eða ekki, þá er ég búinn að ná þvi
sem ég ætlaði mér, sagði hann.
Og áður en skuggi meðvitundar-
leysisins greip mig alveg, fann ég
að hann náði i budduna mina með
einu skildingunum, sem stóöu á
milli mín og sultardauða.
Þegar ég opnaði augun, sá ég
stjörnurnar. Mér fannst einhver
ægilegur þungi liggja ofan á
brjóstinu á mér, og erfiðið við að
draga andann orsakaði ofsalegan
hjartslátt.
Ég leit til beggja hliða á skugg-
sýnu torginu, en sá ekki nokkurn
mann. Ég gat einhvern veginn
velt mér á hlið og staulast á fæt-
ur, með þvi að styðja mig við
næsta vegg.
Veggurinn varð mér til bjargar
og ég þrýsti höndunum upp að
honum og fetaði mig áfram.
Svo helltist máttleysið aftur yf-
ir mig og fæturnir báru mig
varla, þegar ég kom út á götuna.
Ég komst samt einhvern veginn
yfir götuna og sá byggingu með
skilti og þar eygði ég hjálp. Á dyr-
unum stóð:
Herra Albert
Tannlæknir — tannsmiður.
Ég snerti skiltið með dofnum
fingrum en hné svo niður á dyra-
þrepiö.
Það fyrsta sem ég skynjaöi,
þegar ég kom til meðvitundar,
voru mjúk lök og ilmur af þurrk-
uðum lavendlum.
— Hættan er liðin hjá, herra
Rowley, sagði ókunn rödd.
— Guði sé lof, herra Albert,
svaraði önnur. — Þetta hefur ver-
ið erfiö barátta.
— Ég held hún ætli að segja
eitthvaö, sagöi herra Albert, mið-
aldra maöur. — Hvernig llöur þér
núna, vina min? spurði hann.
— Miklu betur, þakka yður fyr-
ir.
— Þú hefur verið mikið veik I
viku, sagði hann.
— Og þér hafiö hjúkrað mér?
sagði ég. — Þér eruð mjög góður
maöur.
Herra Albert benti félaga sln-
um, hávöxnum manni I svörtum
frakka, aökomatil mln. —Það er
allt að þakka þessum vini mínum,
sagði hann. — Ungfrú Goodacre,
þetta er herra Rowley læknir.
— Komið þér sælar ungfrú
Goodacre.
— Hvemig vitið þið hvað ég
heiti? spurði ég undrandi.
Herra Albert brosti glettnis-
lega. — Ó, við vitum heilmikið um
yður.
— En hvernig?
— Ja, það var svo sem ekki erf-
itt að komast að þvi, sagði hann.
— Við höfðum strax samband við
lögreglustöðina I Fleet Street og
sögðum frá því að unga stúlku
hefði rekið á fjörur hjá okkur og
það var ekki lengi verið að kom-
ast að þvl, að þér hétuð Joanna
Goodacre, og að yðar hafði verið
saknað frá leiguherbergi I Kenn-
ington siðan á þriðjudag. En núna
ætla ég að leyfa konunni minni og
einhverri dóttur minni að sjá um
næringu handa yður.
Tannlæknirinn átti elskulega
konu og fimm dætur, frá fjórtán
til tuttugu ára. Það var Nellie,
yngsta dóttirin, sem var yfir mér
mestallan fyrsta daginn eftir að
ég komst til meðvitundar.
Augu hennar urðu ennþá stærri,
þegar ég sagði henni frá flótta
minum undan gráklædda mann-
inum.
— Og gekkstu niður Creed
Lane? hrópaði hún upp yfir sig.
Annan daginn var ég orðin það
hress, að ég gat setið uppi meðan
ég boröaði, enda var hlaðið kodd-
um i kringum mig. Þá sagði ég
herra Albert frá erindinu, sem ég
átti við hann.
— Herra Albert, segið mér nú
sannleikann, eruð þér búinn að
ráða I stöðuna?
— Nei, svo er nú ekki, ungfrú
Goodacre, svaraði tannlæknirinn.
— Og það er ekki sennilegt að þaö
verði fyrsta kastið. Það komu
þrlr umsækjendur og það stein-
leið yfir þær allar, þegar þær sáu
áhöld min!
Við fórum bæði að hlæja.
Ég sagði: — Herra Albert, þið
hafið öll verið svo undursamlega
góð við mig, en nú langar mig til
aö biðja yður einnar bónar i við-
bót. Viljið þér ekki reyna mig sem
aöstoðarmanneskju?
Hann þagnaði andartak. — Við •
getum hugsað um það, ungfrú
Goodacre, svaraði hann. — En
mig grunar að þér hafið nú samt
eitthvað annað I huga.
Slödegis komu allar systurnar
fimm og létu spurningarnar
dynja á mér, þær vildu vita allt
um mina hagi. Það virtist svo, að
þær hefðu sérstakan áhuga á
einkallfi minu, sérstaklega þeim
stutta tlma, sem ég haföi dvalið I
Mallions kastala.
• — Var herra Trevallion ánægð-
ur með brottför þlna? spurði
Nellie.
— Égheldekki. Égbrosti. — Að
minnsta kosti beið ég ekki eftir að
heyra álit hans.
— Attu við að þú hafir hreinlega
strokið, án þess að kveðja? spurði
Janey.
— Ég skildi eftir bréf, sagði ég
og ég var eiginlega komin I varn-
arstööu.
32 VIKAN 34. TBL.