Vikan - 21.08.1975, Blaðsíða 28

JETTAMNNAR
— Þú ert falleg stúlka, vina
min, mjög aðlaöandi. Hún snerti
aðeins kinn mina með hendinni,.
sem féll máttlaus i kjöltu hennar.
— Svo þetta er dóttir hins hrausta
hermanns, sem bjargaði syni
minum á vigvellinum0
— Já, móðir min, sagði Bene-
dict Trevallion. — Goodacre lið-
þjálfi lést um leið og Saul á Jama-
ica.
Frú Trevallion lokaði augunum
og kinkaði kolli. — Ég ætla þá að
lofa ykkur að vera einum stund-
arkorn, sagði hann og gekk i
burtu, en gaut til min augunum
um leið og hann fór. •
— Fáðu þér sæti, vina min, og
segðu mér eitthvað af sjálfri þér
sagöi gamla frúin. — Ég hitti
aldrei föður þinn, en að sjálfsögðu
skrifaði ég honum þakkarbréf,
þegar bardigan lávarður var bú-
inn að færa mér þessar hræðilegu
fréttir. Hann kom hingað, — já,
Cardigan gerði það. Það er nú
búið að gera hann að þjóðarhetju
og Tennyson hefur ort um hann
ljóð. En ef ég á að vera hreinskil-
in, þá kunni ég aldrei reglulega
vel við Cardigan lávarð, það var
eitthvað héralegt við augnaráð
hans,en hann talaði mjög hlýlega
um Piers.
Veslings drengurinn minn var
fluttur af vígvellinum út á skip
Cardigans og hann lét liflækni
sinn stunda hann og um stund
héldu allir að hann myndi ná sér.
En þegar Cardigan lávarður kom
heim til Englands, kom drengur-
inn minn með honum...... Gamla
konan beygði af og ég sá tárin
renna niöur hrukkóttar kinnarnar.
— Þú verður að fyrirgefa gam-
alli konu, vina min, sárið i hjarta
minu er ekki gróið ennþá.
— Ö, þér megið ekki láta þetta
fá svona á yður, sagði ég.
— Reynið að taka þessu ró-
lega!
— Það leið skjótt að lokum, hélt
hún áfram. Honum versnaði
skyndilega. Cardigan láfcarður
hélt i hönd hans og hann sofnaöi
út af og vaknaði aldrei aftur.
Honum var sökkt i sjó, á her-
mannavisu og hann var klæddur
bláa riddaraliðsbúningnumsinum.
— Þetta var hörmulegt, sagði
ég-
— Það voru nú samt glæsileg
endalok! Glæsileg! Hún sneri sér
að mér og ég sá i svip glampann i
augum Trevallionættarinnar. —
Þó að drengurinn minn hefði lifað
miklu lengur, hefði hann aldrei
getað unnið meiri sigur fyrir fjöl-
skyldu okkar, meiri heiður, bæði
fyrir sjálfan sig og okkur, ætt-
ingja hans....
— En að deyja svona ungur,
sagði ég, — og undir þessum
kringumstæðum.
— Heyrðu nú, stúlka min, sagði
gamla konan hneyksluð. — Þú
misbýður minningu sonar mins!
Ég sá það of seint, að þetta voru
mistök. Ég mundi of seint eftir
varnaðarorðum Benedicts um að
ala á sorg móður hans.
— Mér þykir það leitt, frú.
— Ég hefði ekki kosið það ööru-
visi! sagði hún. — Ég hefi syrgt
blessaðan drenginn minn i sjö ár,
þó hefi ég stolt borið sorg mina.
Það rann hetjublóð i æðum sonar
mins, besta blóð Trevallionættar-
innar. Hann hlaut að deyja hetju-
dauða.
Ég starði hljóð á þessa konu.
Það voru aðeins nokkrar klukku-
stundir siðan hún frétti sorgleg
endalok annars sonar sins, — en
það var eins og hún myndi ekkert
eftir þvi.
En svo leit hún upp. — Ég verð
að festa hugann við eitthvað ann-
að. Viltu ekki lesa fyrir mig.
— Það vil ég gjarnan gera,
svaraði ég. — Hvað eigum við að
lesa?
— Prendergast var að lesa
David Copperfield, sagði hún.
Það var bókmerki þar sem frú
Prendergast haföi verið að lesa
siðast og það var ellefti kafli, sem
ég byrjaði á. Ég var einmitt kom-
inn að þvi atriöi, þegar David er
kynntur fyrir herra Micawber,
þegar gamla konan tók fram i
fyrir mér og sagði:
— Hann sagði — ég á við Cardi-
gan lávárð, að siðustu orð sonar
mins hefðu verið um mig.
Mér datt ekki neitt i hug, sem
gæti verið við hæfi, svo ég þagði
stundarkorn og hélt svo áfram viö
lesturinn. Hún tók aftur fram i
fyrir mér.
— Hann Piers minn tók kvölum
sinum með stakri þolinmæði og
hetjulund. Hann kvartaði aldrei.
Ég fann þá, að hún hafði alls
ekki verið að hlusta á lesturinn,
hún fann sennilega einhverja fró-
un i þvi að hafa áheyranda að
minningum sinum.
F'yrstu vikuna sem ég dvaldi á
Mallion, komst ég i kynni við
þægindi og munað i lifsvenjum.
Ég fór alltaf snemma á fætur, bjó
um rúmið mitt og lagaöi til i her-
berginu, en ég hefði getað sparað
mér það ómak, það var alltaf búið
um rúmið á ný og allt gljáfægt
inni hjá mér, meðan ég var úti.
Máltiðir voru alltaf framreidd-
ar i borðsalnum og ætið lagt á
borð fyrir fjóra, en Mayana og
drengurinn komu sjaldan til
borðs.
Benedict Trevallion kom alltaf
til morgunverðar, en hann var
venjulega önnum kafinn i við-
skiptaerindum um miðjan dag-
inn, svo hann kom sjaldan til há-
degisverðar og svo var hann lika
oftast siðbúinn til kvöldverðar.
Ég fór venjulega um tiuleytið
til ekkjuhússins, þar sem ég hélt
áfram við lesturinn á David
Copperfield, stundum i dagstof-
unni en þegar veður var sérlega
gott, þá fór ég með gömlu konuna
út i garð. Það var alltaf sama
sagan, hún tók ekki eftir efni bók-
arinnar og greip oft fram i fyrir
mér.
Siðdegis eyddi ég timanum oft-
ast i gönguferðir um nágrennið,
enda var veðrið alveg dásamlegt.
Og þannig leið fyrsta vikan min
á Mallion.
Svo var það einu sinni, rétt eftir
morgunverð, að við heyrðum i
léttikerru á mölinni fyrir utan.
Þegarég kom út á veröndina, var
Feyella Mapollion að stiga út úr
vagninum. Hún var i hvitum
mússulinskjól með mjög fallega
brjóstnál, alsetta dýrum steinum,
við hálsmálið og hárið sett upp
undir hattinn.
Hún brosti vingjarnlega til min,
þegar hún sá mig. Það var eins og
okkar fyrstu kynni hefðu verið
með allt öðru móti.
— Sæl vertu og góðan dag, sagði
hún. — Er Benedict heima?
— Herra Benedict er i einhverj-
um viðskiptaerindum i dag, sagöi
ég. Ég hafði einhverja vanmátt-
artilfinningu gagnvart þessari
stúlku og ég skammaðist min fyr-
ir það. Ég haföi séð Benedict riða
i burtu siðasta fimmtudag, senni-
lega i teboðið hjá henni, og mér
varð svo undarlega innanbrjósts
við það, rétt eins og ég væri út-
undan.
— Það skiptir ekki máli, sagði
hún. — Ég er að hugsa um aö fara
hérna niður að ströndinni og mála
Mallion þaðan. Málar þú, Jo-
anna?
— Nei, sagði.ég. — Ég get ekki
dregið beint strik, þótt ég væri öll
af vilja gerð.
Við drukkum saman kaffi og
sátum andspænis hvor annarri
við matborðið. Hún fór að spyrja
mig um fyrra lif mitt á Jamaica
áöur og hún var svo vingjarn-
leg, að mér fór að verða hlýtt til
hennar. Ég talaði um allt mögu-
legt, — sagði henni frá þvi, þegar
ég stóð i skugganum og horföi á
fólkið dansa og skemmta sér á
ballinu forðum á Roswithiel.
Feyella skemmti sér vel yfir
þessu og svo sagði hún rriér frá
sinu lifi, sem greinilega var lif i
munaði og að hún hafði hóp af
þjónustufólki, sem hlýddi öllum
skipunum hennar. Þegar klukkan
var að verða tiu, þurfti ég að fara
til frú Trevallion, og ég var hálf
leið yfir þvi, vegna þess að mér
fannst svo skemmtilegt að tala
við þessa nýju vinkonu mina.
Við skildum svo á hlaðinu, hún
fór niður að ströndinni en ég flýtti
mér til gömlu konunnar.
Ég sá ekki þegar Feyella fór.
Frú Trevallion var i leiðu skapi
þennan morgun og hafði allt á
hornum sér. Ég las ekki mikið, en
klukkan var að verða eitt, þegar
ég sneri heim að húsinu aftur. Þá
var enginn vagn á hlaðinu.
Siðdegis rigndi. Ég lá i leti
minni i stóru stofunni, þar sem
útsýnið yfir hafið var fegurst. Ég
var þarna þangað til farið var að
skyggja, en þá fór ég upp til min,
til að hafa fataskipti, ef ske kynni
að Benedict kæmi til kvöldverðar.
Ég fann fyrir einhverjum ónot-
um, áður en ég opnaði dyrnar á
herberginu minu, eins og eitthvað
illt biði fyrir innan dyrnar.
Það var bleksvart myrkur i
herberginu og mér fannst það
undarlegt, aðeinhver hefði fundið
sig knúðan til að draga glugga-
tjöldin fyrir, þar sem ennþá var
nokkur dagsbirta. Ég flýtti mér
inn i herbergið, til að draga frá
gluggunum.
Það marraði i hurðinni og hún
skall aftur að baki mér. Ég hikaði
augnablik, til að jafna mig.
Svo gekk ég nokkur skref á-
fram, en rakst þá á eitthvað, sem
alls ekki átti að vera þar á miðju
gólfi.
Svo flaug eitthvað rétt hjá eyr-
anu á mér. Ég heyrði greinilega
vængjahljóð!
Ópið i sjálfri mér jók á óttann.
Ég greip fyrir munninn, til að
kæfa hljóðið.
Nú kom þetta, sem hlaut að
vera eitthvert kvikindi, yfir höf-
uðið á mér og mér fannst ég
heyra dauft tist!
Einhvers staðar frá heyrði ég
óp i einhverri veru, sem hlaut að
vera i sárri neyð. Ég vissi að
þetta óp kom frá mér sjálfri.
Og svo, slettist eitthvað blautt
og kalt á handarbakið á mér!
Ég veit ekki hve lengi ég lá
þarna i hnipri, með hendurnar
fyrir andlitinu. En allt i einu varö
bjart i herberginu og ég leit út á
milli fingranna og sá þá andlitin á
tveim eldhússtúlkum, skelfingu
lostin.
28 VIKAN 34. TBL.