Vikan - 21.08.1975, Blaðsíða 6

Ársins 1974 verður lengi minnst um allan
heim sem árs Watergate hneykslisins i
Bandarikjunum. Siðla sumars gerðist þó
atburður, sem um stundarsakir bolaði
frásögnum af spillingunni i Hvita húsinu
burt af forsiðum bandariskra dagblaða.
Þetta var glæfrastökk Evels Knievel,
sem hugðist stökkva á vélhjóli yfir
Slönguárgljúfur. En var allt með felldu?
Var stökkið sett á svið i auðgunarskyni af
fjárglæframönnum?
Evel Knievel hóf að keppa i vél-
hjólakappakstri á sextánda ári.
Hann var ágætis ökumaður, en
árangurinn var ekki aö sama
skapi. Hann keppti sleitulaust i
eitt ár á Ascot Park brautinni, en
honum tókst ekki að vinna eitt
einasta stig, svo hann gat ekki
tekið þátt i úrslitakeppninni.
Þessar keppnir eru ætlaðar byrj-
endum, og þar keppa þeir á hjól-
um, sem mega ekki vera með
stærri vél en 250 rúmsentimetra.
Hinn ungi Robert Craig Knievel,
sem nú hefur tekið sér nafnið
Evel og ekur ekki minni hjólum
en Harley Davidson 750 cc, er
sumum, sem lengi hafa fylgst
með byrjendakappakstrinum á
Ascot, minnisstæður þrátt fyrir
lélegan árangur. Einn þeirra,
J.C. Agajanian, hefur þetta um
kappann að segja: — Bob er
mikilmenni, en á þessum litlu
hjólum með smámennunum, —
ja.hann hafði ekkert i þá að gera.
Hjá þessum sama Agajanian
hóf Knievel feril sinn sem glæfra-
ökumaður. Hann segir svo frá: —
Eitt sinn, er ég var að skipuleggja
kappaksturskeppni, kom Knievel
til mln og bauðst til þess að
stökkva yfir nokkra bila á vél-
hjólinu sinu fyrir áhorfendur. Ég
átti von á, að keppnin yrði vel
sótt, og þvi fannst mér ég ekki
þúrfa á honum að halda. Þá kom
hann með þá uppástungu, að ef
aðsókn yrðimeiri en árið áður, þá
fengi hann einn dollar á mann,
sem umfram yröi, annars ekkert.
NU, það var næstum upp-
selt vikuna áður, og ég reikn-
aöi meö aö minnsta kosti fimm til
sex dollara hagnaði á áhorfanda,
svo tilboö hans var vissulega
freistandi. A keppnina kom um
það bil 2300 áhorfendum fleira en
áriö áður, svo ég skrifaði 3000
dollara ávisun stilaða á Knievel.
Fjandinn hafi það, ég græddi vel
og hafði efni á að vera rausnar-
legur. Daginn eftir kom hann til
min og sagði, að ég hefði mis-
reiknað mig, þegar ég skrifaði á-
vlsunina. Mér datt auðvitað fyrst
ihug, að hann ætlaði að fara fram
á meira, en hvað haldið þið aö
hann hafi sagt? Hann sagði, að ég
heföi greitt honum a.m.k. 600
dollurum of mikið og bauðst til að
gefa mér til baka. Ég fullvissaði
hann um, að þetta hefði verið með
vilja gert, en þegar ég spurði
hann, hvernig hann vissi, að ég
hafði yfirborgað hann, sagði
hann: — Þaö voru menn á mínum
vegum við öll hlið og töldu.
Ég heiti Evel Knievel, og ég ætla
að stökkva yfir Miklagljúfur á
vélhjóli.
Evel Knievel, 1967
A köldum vordegi ruddist Evel
Knievel inn á ritstjórnarskrifstof-
ur Cycle Magazine i New York
meö þessa yfirlýsingu á vörun-
um. Ritstjórnin starði á hann
gapandi og trUði ekki sinum eigin
eyrum. Ekki varð undrunin
minni, þegar hann lýsti áætlun
sinni. UndirbUningur var vel á
veg kominn, og hann sagðist
mundu bæta hraðametið um tæp-
ar 80 milur á klst. Knievel sagði
þá, að fylkisstjórnin i Arizona
ætlaði að fjármagna atburðinn að
nokkru. Hann væri bUinn að fá
leyfiö, sem til þurfti, en siðar kom
i ljós, að það var ekki á rökum
reist. Hann sagði sjálfur siðar, að
leyfiö hefði verið afturkallað, en
Stewart Udall, sem þá var innan-
rikisráðherra segir, að leyfið hafi
aldrei verið gefið, enda hafi eng-
inn starfsmaður þjóðgarðsins
nokkru sinni tekið Knievel alvar-
lega.
Þaö þarf varla aö taka það
fram, að stökkið var aldrei stokk-
ið þann 4. jUli 1968, eins og
Knievel hafði ráðgert.
Ég hefi brotið hvert einasta bein i
skrokki minum — nema hálsinn
— að minnsta kosti einu sinni.
Evel Knievel,
New Yorker Magazine,
24. jUli, 1971.
Á nýársdag 1968, snerist gæfan i
liömeðEvel Knievel. Þennan dag
ætlaði hann að stökkva yfir gos-
brunnana við Caesars Palace i
Las Vegas. Vegalengdin var 108
löng hættuleg fet.
Knievel stökk, en missti stjórn
á hjóli sinu i lendingunni og
þeyttist i götuna. öryggisjakkinn
hans, sem var Ur leðri, var allur i
tætlum, en samt var hann betur
Utleikinn en Evel Knievel, að
minnsta kosti sýndist mönnum
svo.
En óhappið við Caesars Palace
varð ekki til þess eins að lemstra
likama iþróttamannsins unga,
þaö varð mjög umtalað i' blöðum
og jók mjög áhuga manna fyrir
glæfrastökkum hans, sem vel
heppnuðum stökkum hafði aldrei
tekist að glæða svo mjög. Fyrir
slysið hafði Evel Knievel ekki
verið talinn þess virði að eyða á
hann forsiðufrétt, og nafn hans á
auglýsingaspjaldi var ekki nóg til
að hvetja fólk til að koma á sýn-
ingar. En eftir slysið — sem var
óhrekjandi sönnun þess, hve
glæfrastökk eru hættuleg —
mynduðust langar biðraðir við
miöasölurnar vegna þess að fólk
vildi nU sjá hannsýna og jafnvel
slasast eða jafnvel ennþá
verra. Hann var orðinn að
stjörnu.
Bob Knievel hafði alltaf haft