Vikan - 18.12.1975, Qupperneq 44

STpRQRJ-LH
9
ínnréHi
Við bjóðum
SHANGRI —LA
í tveimur
mynstrum
og sjö
litaafbrigðum.
SHANGRI-LA
er heiti
á bráðfallegum
enskum
rýjateppum,
sem hlutu
1. verðlaun
á stærstu
Vj teppasýningu
\ Bretlands
þessu ári.
SHANGRI—LA
fæst aðeins
hjá okkur
Hún leit af nístandi fyrirlitningu
á Beaufort.
Þér eruð að skrökva,” sagði hún
eins rólega og henni var unnt.
„Eiginmaður m'inn myndi aldrei
iáta teyma sig út í slíkt! ’ ’
„Hvernig vitið þér það? Hversu
lengi hafið þér þekkt þann mann,
sem þér genguð að eiga í dag?”
„Frænka mín þekkti hann frá
því hann var lítill drengur. Það er
nóg fyrir mig.”
„Hver veit, hvað hrærist í konu-
brjósd? Ég geri ráð fyrir því, að
lafði Selton hafi verið alls ófróð um
spilafýkn Francis Cranmere. En allt
um það,” helt ameríkaninn áfram,
og rödd hans var nú ákveðnari, „þá
er ég að segja yður satt. Eiginmaður
yðar er nýbúinn að tapa öllum
eignum yðar, en auk þess meiru.”
Marianne hlustaði á hann, og
gremja hennar jókst. Hún kunni
ekki við rólega framkomu hans og
þessi bláu augu, sem horfðu stöðugt
á hana, og siðustu orð hans vöktu
bergmál í huga hennar.
„Þetta er í annað sinn, sem þér
segið þetta. Ég skil yður ekki. Hvað
eigið þér við með þessu „og auk
þess meiru?”
Jason Beaufort svaraði ekki strax.
Hann fann, að taugar ungu stúlk-
unnar voru strekktar eins og þaninn
bogastrengur, og þær voru ef til
vill á mörkum þess að gefa sig. En
hún hafði staðið af sér eina storm-
hviðuna, og það líkaði honum vel.
Hann gladdist yfir þvi að etja kappi
við verðugan andstæðing.
„Hvers vegna ansið þér mér
ekki?” sagði Marianne snöggt.
„Eruð þér allt í einu orðinn hræddur,
eða eruð þér að leita að haldgóðri
lygi?”
„Ég var einungis að hugsa um
það,” sagði ameríkaninn lágt,
„hvernig þér kynnuð að taka afgang-
inum af því, sem ég hef að segja
yður, eða ætti ég heldur að orða það
þannig að trúa yður fyrir. ’ ’
„Þér getið sagt, hvað þér viljið, en
verið fljótir að því! ”
„Eftir að Cranmere lávarður hafði
tapað öllu og átti ekkert eftir til
þess að leggja undir, þá missti
hann stjórn á skapi sinu og fór
fram á, að hann fengi að vinna
allt upp aftur í einu spili. Gegn
öllum fyrrverandi eignum sínum,
bauðst hann til þess að leggja undir
dálítið, sem var óendanlega meira
virði cn allt annað...”
Hann þagnaði aftur og var i vafa
um, hvort hann ætti að halda áfram.
Skær augu hvíldu á honum, og það
sem hann ætlaði að segja, virtist
skyndilega missa allt samræmi og
raunar vera hreinasd viðbjóður.
Marianne var þurr í kverkunum af
ótta við að hún gæti ekki stunið því
upp, að hún vildi að hann færi.
Þetta „hvað?” hennar var varla
annað en hvísl.
44 VIKAN 51.TBL.