Vikan - 29.07.1976, Síða 31

„Eg er illa svikin, ef þessi
maður elskar yður ekki,“ svaraði
Madame Hamelin. „Eg fyrir mitt
leyti er leið yfir því, að hann skuli
vera farinn. Eg hefði gjarnan
viljað hitta hann.“
„Til hvers?"
„Eigum við að segja,“ svaraði
þessi kreólakona ertnislega, „að
mér geðjist að rithönd hans, en
auk þess er ég mikið gefin fyrir
karlmenn. Og þetta er áreiðan-
lega sannur karlmaður. Ef hann
kemur aftur verið þér að kynna
mig fyrir honum." Hún snéri sér
nú að Jolival. „En minntist hann
nokkuð á þessa dularfullu hættu
við yður?“
„Já,“ sagði Jolival. „Ég veit
hvað það er, en það er best að
Marianne komist ekki á snoðir um
það. Kannski er þetta úr lausu
lofti gripið og þá er ástæðulaust
að vera með áhyggjur. En komi
ameríkaninn einhvern tíma aftur,
þá mun ég persónulega sjá til
þess að þið hittist,“ sagði hann
stimamjúkur.
Marianne gerði ekki ráð fyrir
því, að nokkru sinni yrði sam-
dráttur milli Fortunée og Jasons,
og hún tók strax að lýsa stórkost-
legum fyrirætlunum um það,
hvað hún ætlaði að gera fyrir þá,
sem höfðu aðstoðað hana. Hún
ætlaði að ræða við keisarann, sem
hlaut að hafa einhvern starfa
fyrir svona fjölhæfan mann og
Jolival var, en hugsaði ekkert út í
það, að í raun og veru var hann
rótgróin landeyða.
„Ég vildi að ég gæti gert eitt-
hvað fyrir yður,“ sagði hann og
stundi. „Hafið þér gefið upp allar
vonir um að troða upp sem söng-
kona?“
„Það er ekki mitt að ákveða
það,“ svaraði hún og roðnaði
sumpart af ánægju og sumpart
fór hún hjá sér.
„Jæja, ef þér skylduð hugleiða
þann möguleika, munið þá eftir
mér. Ég hef alla þá hæfileika, sem
góður umboðsmaður þarf að búa
yfir.“
Það var nú kominn matmáls-
tími og Fortunée bauð þess vegna
Jolival að snæða með þeim. Hún
hafði gaman af þessum forkostu-
lega persónuleika. Þrátt fyrir
þann leiða, sem brottför Jasons
hafði í för með sér, þá var þessi
máltíð upplifgandi. Fortunée og
Arcadius voru með margt á prjón-
unum fyrir hennar hönd og flest
viðkomandi leikhúsi. Fortunée,
eins og flestir kreólar, dáðist að
leikhúsi og sönglist, og það, að
Marianne skyldi búa yfir hljóm-
þýðri rödd vakti óblandna og
næstum broslega gleði hennar.
„Keisarinn verður að leyfa
henni að syngja,“ sagði hún og
hellti kampavíni í glas Jolivals í
fimmta sinn. „Ef nauðsyn krefur
ætla ég að segja honum það sjálf
Marianne hlustaði varla á þau.
Það var eins og henni væri þetta
með öllu óviðkomandi. Hún var
enn ringluð vegna þeirrar kú-
vendingar, sem líf hennar hafði
tekið. Allir sögðu henni fyrir
verkum rétt eins og hún réði þar
sjálf engu um. Á meðan hin töl-
uðu var hún að gera upp hug sinn.
„Eg ætla að syngja,“ sagði hún
áköf við sjálfa sig. „Ég ætla að
syngja og hann verður að leyfa
mér það. Aðeins þannig get ég
sætt mig við að lifa í skugganum
Hann sjálfur hefur sitt til þess að
státa af.“
Seinna um daginn kom sjálfur
Talleyrand i heimsókn og hún
undraðist það mjög. Hann var að
venju svartklæddur og hallaði sér
fram á stafinn með gullhnúðun-
um. Furstinn hneigði sig og kyssti
á hönd madame Hamelin, en
kyssti því næst Marianne föður-
lega á ennið og það kom henni á
óvart.
„Gaman að sjá yður aftur,“
sagði hann og það var engu líkara
en að þau hefðu hist kvöldið áður.
Taktu eftir
11111 r DiwT iinuni
Hann er eini áverki stúlkunnar eftir árekstur
á 70 km hraða — og-hann hverfur á örí'áumdögum.
BílMtid bjargaði lift hennar.
__ Vei.st þú að árekstur á 70 km hraða
jafngildir lálli afsjöunduhæð.beint niðurágötu.
I .VniérðíJiiTtJð
DINNI & PINNI
, t./~
31. TBL. VIKAN 31