Vikan

Tölublað

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 32

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 32
2nýir Einn M á dag kentur skapínu í laa „Furstafrúin biður að heilsa yður og einnig madame Périgord, en hún hefur haft miklar áhyggjur vegna yðar og er sannarlega fegin að þér skulið vera heil á húfi. „Yðar tign er mjög vingjarnleg- ur,“ sagði Marianne forviða. „Ég hélt þér hefðuð móðgast við mig.“ mig.“ „Nei, hvers vegna? Mér var ein- ungis ánægja að vita elskulega fuglinn okkar fljúga úr hreiðrinu og njóta söngraddarinnar. Það hefur alltaf verið ósk mín. Af hverju haldið þér, að ég hafi farið með yður til... monsieur Denis? Þessi forleikur að Chaillot var á hinn bóginn öllu leiðinlegri. En við skulum ekki láta það skyggja á vináttu okkar. Og á meðan ég man,“ sagði hann og snéri sér að Fortunée, „látið þjónustufólk yðar sækja öskjurnar, sem eru í vagninum mínum. Furstafrúin vildi, að Marianne fengi farangur sinn undir eins.“ Marianne roðnaði af ánægju „Það eru engin takmörk fyrii vingjarnleika furstafrúar- innar,“ sagði hún. „Vilduð þér ekki vera svo góður og færa henni þakkir mínar, og eins og ávallt er ég til þjónustu reiðubúin." „Ég skal skila því. Þér vitið víst ekki, að ég fékk bréf frá Cazimir í morgun? Hann hælir yður á hvert reipi.“ „Hefði hann ekki getað sent mér bréfið?" sagði Fortunée ólundarlega, hálft í gamni, en líka dálítið sár, „eða hefur hann svona mikið að gera við að snúast í kringum þessar hollensku konur?“ „Trúið mér, hann er meira á eftir peningum en konum.“ Cazimir de Montrond, einn nán- asti vinur Talleyrands var uppáhaldselskhugi Fortunées. Hann var aðlaðandi, skemmtileg- ur og sál hans svört eins og erfða- syndin. Tiginmannlegur var hann fram i fingurgóma og óforbetran- legur fjárhættuspilari, stundaði einnig margs konar viðskipti, sem ekki voru öil alveg lögum sam- kvæmt. Fortunée hafði hálft í hvoru gaman af þessum ónytj- ungshætti og Talleyrand kallaði hann jafnan „englabassa undir- heimanna", en þegar keisarinn sendi þennan óstýriláta elskhuga hennar i útlegð til Anver, gerði hún ekkert tii þess að andmæla, enda samrýmdist framkoma hans ekki almennum hirðsiðum. „Sannleikurinn er sá,“ útskýrði hún fyrir Marianne eftir að Talleyrand var farinn, „að aumingja Cazimir var dálítið ó- heppinn. Á siðasta ári fór fram einvígi að Rue Cerutti. Einvigið var háð f dögun í garði Hortensu. Áttust þar við þeir Charles de Flahut og Augustue de Colbert, en Cazimir dróst inn í málið ein- ungis vegna þess, að hann bjó þar rétt hjá. Napóleon gat ekki náð sér niðri á Hortense né Flahut og sendi þess vegna Auguste de Col- bert til Spánar, en þar var hann drepinn. Montrond var hins vegar sendur í útlegð til Anver með fyrirmæli um að hafa hægt um sig.“ „Var það ekki dálftið harð- neskjulegt?" „Ég hef sagt yður, að keisarin er ekkert lamb að leika við. En ég verð að viðurkenna, að þar með er ekki öll sagan sögð. Sumarið áður hafði þrjóturinn Cazimir farið til Cauterets, en þar var hertogaynj- an af Abrantes f sárum vegna þes að Metternich hafði yfirgefið hana og Cazimiur reyndi allt hvað hann gat til þess að hugga hana. Napóleon gerði því rétt í þessu. Og að sumu leyti gerði hann Montrond greiða, því að ella hefði honum verið blandað í Abrantes- hneykslið svonefnda." „Hvaða hneyksli var það?“ „Hvar hafið þér eiginlega dval- ist?“ „I kalksteinsnámunum að Chaillot eins og þér vitið mæta vel.“ „Æ, auðvitað, rétt er það. Jæja, en þér hljótið að vita, að í síðasta mánuði eftir dansleikinn hjá Marescalchi greifa gerði Junot mikið uppistand og i afbrýðisemi- kasti hafði hann næstum rekið konu sina i gegn með skærum. Ef madame de Metternich hefði ekki skorist i leikinn, hygg ég að hann hefði drepið hana. Keisarinn varð æfur. Hann sendi Junot aftur til Spánar og sömuleiðis konu hans, og vildi með þvf fá þau til þess að sættast. Að mínu mati hefði hann einnig átt að refsa Caroline.“ „Caroline?" „Systur hennar, madame Murat, erkihertogaynjan af Berg, fögur kona, ljóshærð og með spé- koppa, en hin mesta daðurdrós. Það var hún, sem sagði Junot frá Laure d’Abrantes." Þetta litla sýnishorn af lífi heldra fólksins við hirðina fékk Marianne til þess að reka upp stór augu og Fortunée hafði gaman af. „Yður kemur þetta greinilega á óvart? En mig langar til þess að gefa yður dálitið heilræði. Elskið keisarann eins og yður þóknast, en gætið yðar á fjölskyldu hans. Fyrir utan móður hans, hina óþýðu madame Laetitia, sem lítur nokkuð stórt á sig og Lucien, sem hefur kosið útlegð fram yfir ást- ina, þá er hitt hyskið meira í nöðruliki, þvermóðskufullt, ágjarnt og hégómlegt. Forðist það eins og pestina, enda mun það hata yður í jafnrikum mæli og keisarinn elskar yður.“ Marianne hlustaði gaumgæfi- lega á ráðleggingar hennar. Hana langaði hvorki til þess að komast i andstöðu við keisarafjölskylduna né kynnast henni. Hún vildi elska Napóleon á laun og án þess að draga athyglina að sjálfri sér, því að einungis þannig gat ást á borð við þeirra blómgast. Eftir þvi sem á daginn leið varð hún meira annars hugar og hún hlustaði á kjaftasögur Fortunées einungis með öðru eyranu. Æ oftar gaut hún augunum í áttina að gylltu klukkunni með mynd- inni af hinum sofandi Psyche. Aldrei hafði húmið verið henni jafnkærkomið, því að þá styttist óðum í endurfundi þeirra. Er henni varð hugsað til ástaratlot- anna sem framundan voru, tók blóðið í æðum hennar að renna örar. Það var svo margt, sem hún þurfti að segja honum og henni fannst tíminn nánast sniglast áfram. Engum af vinum Fortunés-var leyft að koma í heimsókn. Hún þóttist vera með höfuðverk og 32 VIKAN 31. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.