Vikan

Tölublað

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 36

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 36
„Góðan daginn. Mætti ég tylla mér hérna hjá þér?“ Ég leit upp. Fyrir framan mig stóð miðaldra maður, góðlegur í andliti með gráleitt hár og bauð af sér góðan þokka. Ég kinkaði þvi kolli, og hann settist með bakkann sinn. Þennan dag hafði ég verið að ráfa niðri í Austurstræti, þegar hann allt í einu gerði skúr. Ég var fljótur að koma mér í skjól, og skaust inn á næstu kaffistofu. En það voru fleiri en ég, sem voru að flýja skúrina, því staðurinn var þéttsetinn. Að lokum tókst mér þó að næla mér í lítið tveggja manna borð. Er ég hafði pantað kaffi og meðlæti, tók ég upp síðdegis- blaðið og byrjaði að lesa. Það var þá, sem maðurinn hafði komið í spilið, og þar sem svo kurteislega var spurt, gat ég ekki annað en kinkað kolii. Síðan hélt ég áfram að lesa blaðið. Nokkur stund leið, og maðurinn hefur sjálfsagt verið að fá sér í bollann sinn og koma sér fyrir, en ég veitti honum litla athygli, þar til hann rauf þögnina og spurði: „Fyrirgefðu, en mér finnst ég kannast við þig. Hefur þú ekki verið að skrifa sögur?“ Jú, ég gat ekki neitað því, að ég hafði stundum verið að dunda við þetta. Og þar sem ég hafði i aðra röndina dálitið gaman af að maðurinn skyldi vita það, gat ég ekki móðgast, þótt hann ávarpaði mig. Og hann hélt áfram: „Mig hefur lengi langað til að komast í samband við einhvern, sem skrifaði sögur, því ef satt skal segja, er ég með hið ótrúlegasta söguefni í handraðanum." Forvitni mín var vakin, og ég bað hann blessaðan að segja mér frá, og eftir að hann tók til máls, talaði hann næstum látlaust í hálfa klukkustund, án þess að ég skyti þar inn einu orði. „Eg heiti Jón Jónsson," sagði maðurinn. „Auðvitað er það ekki rétt, en eitthvert nafn verð ég að nota. Kannski virðist þér það ein- kennilegt,.-að ég vil halda nafni mínu leyndu. En ég hef mínar ástæður fyrir því. Þess vegna skrifa ég heldur ekki söguna sjálfur, en kýs að láta annan gera það fyrir mig. Nú kannt þú ef til vill að spyrja hver sé eiginlega sagan, þvi þér finnst þessi formáli sjálfsagt ó- nauðsynlegur. I margra augum er sagan sennilega ekki stórvægileg, en í mínum augum er hún það. Hún skiptir mig miklu máli. Ég ætla aðsegja þér frá einstæðri lífsreynslu, sem ég varð fyrir, og ég efast um, að þú trúir þeirri sögu, en hún er sönn engu að sfður.“ .Hér þagnaði maðurinn aðeins, meðan hann fékk sér aftur í boll- ann, og forvitni min jókst með hverri mínútunni. Svo hélt hann áfram: „Sagan hefst fyrir ekki ýkja löngu. Reyndar hefst hún skömmu eftir að fyrstu mennirnir höfðu stigið fæti sínum á tunglið. Okkur, bæði mér og þér, fannst það stórkostlegt afrek, en var þó lítið í samanburði við það, sem ég ætla að segja þér hér á eftir. Ég þurfti að skreppa austur í Vík í Mýrdal frá Reykjavík. Ég fór á nýja bílnum mínum, ja, ég þarf ekki að lýsa honum, því útlit hans skiptir ekki máli. Það nægir að segja, að þetta var glæsilegur sex manna Ford. Ég þarf auðvitað ekki að segja þér, að ferðlagið austur fyrir fjall gekk mjög vel. Ég fór fram hjtá Hveragerði og Selfossi, og svo lá leiðin áfram austur úr. Þegar ég var kominn fram hjá Hellu, var 'ekki langt til Hvolsvallar, og það ekki svo mikið sem sprakk hjá mér, enda var ég á nýjum'dekkj- um. En þegar ég var kominn austur fyrir Hvolsvöll, gerðist ævintýrið, sem er tilefni þessarar frásagnar. minnar. Eins og þú kannski veist, og ef þú veist það ekki, þá segi ég þér það hérmeð, að einn lengsti beini vegarkaflinn á tslandi er frá því maður kemur framhjá Leifs- stöðum og austur að Markarfljóts- brú. Mig minnir, að það séu einir átta kílómetrar. Leiðin liggur meðal annars fram hjá Dímoni, sem er lítið fjall, og þeir rangæ- ingar kalla þetta að fara yfir aurana. En það er einmitt á aur- unum, sem sagan hefst í raun og veru. Jæja, þá getum við farið að koma okkur að efninu, eftir þessi inngangsorð, enda ert þú sjálfsagt spenntur að heyra, hvað kom fyrir.“ Jú, vissulega var ég spenntur, en mér fannst maðurinn óþarf- lega lengi að koma sér að efninu. Auk þess fannst mér þetta hálf ruglingslegt hjá honum, en hann var víst ekki vanur að segja frá. Og maðurinn hélt áfram: „Sem sagt, ég var að aka yfir aurana á sennilega um 80 km hraða. Þá sá ég allt í einu, að maður stóð úti við vegarbrúnina og veifaði mér. Þar .sem ég var einn í bílnum, þá hafði ég ekkert á móti því að taka farþega. Þú veist hvað það getur verið leiðinlegt að vera einn á löngum ferðalögum. Ég nam því staðar, þegar ég kom að manninum, og opnaði dyrnar. Hann var fljótur að vippa sér inn 1 bílinn og lokaði dyrunum snöggt á eftir sér. Eg fór ekki alveg strax af stað og gleymdi raunar fyrst í stað að spyrja manninn hve langt hann ætlaði, því útlit hans kom mér svo ein- kennilega fyrir sjónir. Þér hefði farið eins í mínum sporum, svo fannst mér maðurinn sérkenni- legur. 1 fyrsta lagi var hann mjög búk- smár, en höfuð hans var ekki i nokkru samræmi. Það var mjög stórt, og mér fannst það einhvern veginn alls ekki passa á búkinn. Aukþess*var maðurinn með mjög stór hornspangagleraugu, og náðu spengurnar vel aftur fyrir eyrun, sem voru 1 stærra lagi. Sem snöggvast datt mér í hug mynd, sem ég hafði einhversstaðar séð, af framtíðarmanninum. Atti hún að sýna manninn eftir milljón ár, ef ég man rétt. Búkurinn og út- limirnir áttu þá að hafa rýrnað vegna vaxandi véltækni, en heilinn aftur á móti stækkað, því það mæddi mest á honum. Þú trúir mér eflaust ekki, en við því bjóst ég i upphafi. Þess vegna ætla ég ekki að eyða tíma f að reyna að sannfæra þig um sann- leiksgildi þessa. En áfram með söguna. Þegar ég hafði áttað mig og ætlaði að fara af stað aftur, spurði 36 VIKAN 31. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.