Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 37

ég manninn, hve langt hann
ætlaði. Mér brá óneitanlega,
þegar hann svaraði mér með
lágum, holum málrómi:
„Ég ætla ekki langt, en þú ekur
mér þangað, sem ég ætla.“
Ég var nú ekki alveg sáttur við
manninn, eftir þessi orð hans, en
ók þó af stað. Þá tók hann til máls
á nýjan leik:
„Þegar þú nálgast brúna,
muntu sjá veg, sem liggur til
vinstri. Eftir þeim vegi vil ég að
þú akir. Þegar þú kemur upp að
Dimoni, skaltu fara út af veginum
og aka út á grasbalann, sem er
undir syðri hlíð Dímons, og eins
nálægt og þú kemst.“
Ég ætlaði að fara að andmæla.
Ef maðurinn hefði beðið mig
þessa með kurteislegum orðum,
hefði ég sjálfsagt ekið honum, en
ég kunni illa við að láta ókunnan
mann skipa mér svona fyrir. Þá
varð mér litið á hann og sá, að
hann hélt á einhverjum hlut í
hendi sér, sem ipér sýndist í
fljótu bragði vera byssa. Þar sem
ég er lífhræddur að eðlisfari og
vildi ekki deyja strax, þá ákvað ég
að gera eins og maðurinn sagði.
Er ekki að orðlengja það, að ég
beygði út af þjóðveginum og eftir
veginum, sem hann hafði talað
um. Mér virtist vegurinn liggja
upp í Fljótshlíð, en svo langt var
föriVini ekki heitið í þetta sinn.
Þegar við vorum komnir upp að
Dímoni, beygði ég til hægri út á
grasbalann og ók eins langt upp
eftir hlíðinni og mér fannst
hættulaust. Þar nam ég staðar og
snéri mér að manninum. Hafi ég
haldið að ég væri nú laus allra
mála, þá skjátlaðist mér hrapal-
lega, því maðurinn skipaði mér
nú út úr bílnum.
Mér var nú ekki farið að standa
á sama um þetta allt saman. Eg
skildi ekki almennilega, hvað
maðurinn vildi með þessu. Væri
hér um rán að ræða, var ég
áreiðanlega ekki rétti maðurinn,
því af mér var lítið að hafa.
Aleigan var nýi bíllinn minn. En
ég þagði og vildi sjá hvað stæði til.
Þegar við vorum komnir út úr
bílnum, leit ég aftur á manninn,
og það hefur áreiðanlega verið
spurnarsvipur á andlitinu á mér.
En maðurinn gaf það til kynna
með ofurlítilli höfuðhreyfingu, að
hann ætlaðist til að ég klifi upp
eftir fjallinu, ef fjall skyldi kalla.
Ég ætlaði að andmæla, en ofurlítil
hreyfing þeirrar handar, sem á
byssunni hélt, komu orðunum til
að kafna í hálsinum á mér. Ég
þorði ekki annað en hlýða og
paufaðist við að klifa brattann.
Dímon er ekki ýkja hár, enda
hafa margir gert það( sér til
skemmtunar að klífa hann, svo
ekki leið löng stund þar til við
stóðum á hábrúninni. Hér var út-
sýnið mjög fagurt og víðsýnt til
allra átta, en ekki var ætlunin að
skoða það, þvi með handahreyf-
ingu gerði maðurinn mér það
skiljanlegt, að ég ætti að ganga
austur eftir fjallshryggnum. Um
leið og ég hélt af stað, varð mér
litið niður norðanmegin, og skildi
ég þá ástæðuna fyrir því, að við
höfðum ekki klifið þar upp.
Dímon er nefnilega sérlega ill-
kleifur þeim megin og á takmörk-
unum, að það sé hægt. Svo
hugsaði ég með mér, að ekki væri
nú gaman, ef manni skrikaði
fótur og ylti þarna niður. En varla
hafði ég sleppt hugsuninni, þegar
annarri hræðilegri skaut niður í
huga minn. Maðurinn ætlaði þó
varla að hrinda mér þarna niður?-
11
Skelfingin gagntók mig. Kann-
ski var þetta brjálæðingur, óður
maður, sem gerði sér það til
skemmtunar að drepa fólk? En
mér gafst sem betur fer lítill tími
til að hugsa um þetta, því ekki var
nema örstutt út að eystri brún
Dímons. Þar leit ég niður. Þarna
sá ég örlítinn grasbala, en fyrir
neðan tók urðin við. Á vinstri
hönd var lítill klettur, sem gnæfði
þarna upp úr.
Maðurinn gekk nú að þessum
kletti. Hann fór höndum um hann
og þrýsti á hann á þremur
stöðum. Síðan sté hann nokkur
skref aftur á bak.
Undrun minni verður ekki með
orðum lýst, þegar hluti klettsins
rann til hliðar, og í ljós kom smá
op. Enga missmíði hafði ég getað
greint á klettinum, þegar ég leit
hann fyrst augum. En hér gafst
ekki tími til heilabrota, því
maðurinn skipaði mér að fara í
gegnum opið. Hann hefur sjálf-
sagt orðið var við eitthvert hik á
mér, þvf byssan beindist óðar að
mér, svo ég þorði ekki annað en
hlýða.
Þegar ég kom að opinu, sá ég
tröppur liggja niður, og eftir þeim
fór ég. Maðurinn kom á eftir mér,
og við höfðum skammt farið,
þegar kletturinn lokaðist að baki
okkar. Ekki sá ég hvernig hann
fór að því að loka honum, þar sem
ég snéri baki í hann.
Ég sá engin ljós þarna, en samt
var sæmilega bjart, hvaðan sem
birtan kom. — Leið okkar lá nú
töluvert niður á við, en að lokum
komum við að sléttu gólfi, og
giskaði ég á, að við værum staddir
miðja vegu í Dímoni. Blasti þá við
okkur gangur, en dyr voru til
vinstri, þar sem við stóðum. Þar
opnaði maðurinn, og við fórum
inn.
Við vorum staddir í litlu her-
bergi. Það var búið nokkrum hús-
gögnum, og sagði maðurinn mér
að setjast þar í stól, en settist svo
sjálfur í annan gegnt mér. Hann
handlék byssuna dálitla stund,
eins og til að minna mig á tilveru
hennar, en tók síðan að tala við
mig, með þessum lága, hola mál-
rómi, sem mér fannst svo ónota-
legur. Og það, sem maðurinn
sagði, er ein furðulegasta saga,
sem ég hef heyrt, fyrr eða síðar.
Hann sagði:
„Eg ætla fyrst að gera þér það
ljóst, að það er ekki ætlun mín að
vinna þér neitt tjón. Þú munt fara
héðan jafnheil! til líkama eins og
þegar þú komst hingað. Um heil-
indi sálarinnar skal ég ekkert
segja, þvi hér munt þú verða að-
njótandi þess að sjá mesta afrek
vísindamanns síðan sögur
hófust."
Hann þagnaði aðeins, eins og til
að gefa mér tækifæri til að íhuga
þessi orð. Alla vega varð mér
rórra við að vita, að héðan færi ég
líkamlega óskemmdur. Um sálina
gegndi öðru máli. Það mundi
koma í ljós. — Eftir hæfilega
þögn, hélt maðurinn áfram:
„Ég hef unnið þrotlaust svo
árum skiptir að piiklu vísinda;
afreki, og i dag kemur það í
ljós, hvort útreikningar mínir
hafa reynst réttir og vinna mín
borið árangur, eða verið unnin
fyrir gýg. En ég vildi ekki verða
gleðinnar aðnjótandi einsamall.
ef allt hefur heppnast. Því varð
ég að fá einhvern til að samgleðj-
ast eða samhryggjast mér. Þess
vegna fór ég út á aurana til að
leita að einhverjum. Það er því
einskær tilviljun að það varst þú,
en ekki einhver annar sem varð
fyrstur til að aka þennan veg,
eftir að ég kom út á hann.“
Eg róaðist mikið við þessi orð.
Það var sem sé ekki ætlun hans að
gera mér neitt til miska. Hann
sóttist ekkert fremur eftir mér
heldur en einhverjum öðrum.
Aðeins félagsskap.
Maðurinn hélt svo áfram að
segja mér frá vísindaafreki sínu.
31. TBL. VIKAN 37