Vikan - 06.01.1977, Blaðsíða 21

„Hversu fljótt getur Kusak...”
sagði David, en McCulloch greip
fram í fyrir honum. „Leyfðu mér
fyrst. að kynna þig fyrir Thomon
ofursta, sem hefur tekið sér þessa
ferð sérstaklega á hendur til þess að
ganga úr skugga um að allt sé með
felldu.” Hvað er þetta eiginlega?
hugsaði David, innflytjendakönnun
hér á þessum afskekkta stað? En
McCulloch fékk sínu framgengt.
Thomon ofursti heilsaði á her-
mannavisu, fyrst Irinu og svo Jo,
en þvi næst tók hann í höndina á
David. Hann grannskoðaði andlit
þeirra, en þóttist ekki taka eftir því
hvemig þau voru klædd.
„Við höfum beðið hér í næstum
tvær klukkustundir,” sagði
McCulloch. „Thomon ofursti var í
þann veginn að fara. Hann langar
að spyrja fáeinna spuminga.” Og
það sama gildir um mig, og nú
leyfast engar vífilengjur.
Ofurstinn kinkaði kolli. „Á ég
að tala ensku?” spurði hann Irinu.
„Eða frönsku eða þýsku?”
„Ensku.”
„Ég skal vera stuttorður. Yfir-
gáfuð þér Tékkóslóvakíu af fúsum
og frjálsum vilja?”
„Já,” sagði Irina undrandi.
„Það neyddi yður enginn til þess
að koma hingað?” Ofurstinn leit
fyrst á David, en því næst á Jo.
„Nei. Þau hjálpuðu mér að
flýja.” Hvers vegna lagði hann fyrir
hana þessar spumingar. En svo
mundi hún eftir blaðafréttinni, sem
Jo hafði minnst á í Merano. „Mér
var ekki rænt. Vinir mínir komu til
móts við mig í Vin og hafa komið
mérhingað.”
, ,En til hvers komuð þér?”
Til þess að hitta föður minn,
Jaromir Kusak. ”
„Og óskið þér lika hælis hér í
Sviss sem pólitískur flóttamaður?”
spurði ofurstinn.
Irinahikaði. „Ég...”
„Já, það er hárrétt,” sagði David
ákafur. Hann leit á úrið sitt og þvi
næst á veginn, sem þau höfðu
komið eftir til Tarasp og vonaðist
til að ofurstinn skildi boðskap hans.
„Þá em engar fleiri spumingar,”
sagði ofurstinn og brosti til Irinu.
En svo leit hann aftur rannsakandi
á David.
„Irina farðu inn svo að enginn
sjái þig,” sagði David.
„Og þú líka.” Hún tók í hönd
hans.
„Seinna”, sagði hann og kyssti á
hönd hennar og reyndi að þoke
henni i áttina að tröppunum. Ráð
viUtur snéri hann sér að Jo. „Fyrii
alla muni fáðu hana til þess að fara
inn.”
Jo hikaði og sagði við ofurstann.
„Það var gerð tilraun til þess aí
myrða hana í dag.”
„nverjir gerðu það?” Ofurstinn
brosti nú ekki lengur.
„Tveir morðingjar, sem em eftir-
lýstir af lögreglunni í Vín. Tékkar
sem Jiri Hrádek er með á sinum
snæmm.”
Ofurstinnþekktinafnhans. „Em
þeir enn að elta ykkur?”
„Ekki þeir sömu. En einhverjir
aðrir, að ég held”. Hún leit á David.
Jú, það vora aðrir. „Komdu Irina,
sjáum til hvort við getum ekki
skrönglast upp þessi þrep. Þau em
ekki eins andstyggileg og þau sem
við urðum að fara þegar þeir Jan og
Milan vom á hælum okkar”.
„Já, farið,” sagði McCulloch í
aðvömnartón.
„Var okkur veitt eftirför hing-
að?” spurði Irina og horfði enn á
David.
„Hvers vegna hefði David annars
átt að aka eins og bandóður
maður,” sagði Jo hvassyrt.
Irina gekk nú upp tröppumar, en
stansaði svo á miðri leið og leit við.
David veifaði til hennar. Hún fór
inn í húsið og dymar lokuðust á
hæla hennar.
„Hversu fljótt,” sagði David,
getur Kusak farið héðan ásamt
Irinu? Eftir fimm mínútur? Tíu?
Trúið mér, það má alls ekki dragast
lengur. Og hvar er billinn þinn?”
spurði hann McCulloch. „Þeir
þekkja minn”.
„I hlöðunni þama fyrir handan.
Ofurstinn kom auðvitað í þyril-
vængju”.
„Þyrilvængju? Hvar er hún?”
„Niðri á enginu”.
,í austur eða vestur af þessari
hæð”.
„Austm”.
„Þá munu þeir ekki sjá hana. ”
David hugsaði upphátt.,,Vestur er í
áttina að þjóðveginum”. Hann
sannreyndi það, um leið og hann
horfði reiðilega á sólina setjast.
„Hvemig komist þið að þyril-
vængjunni?”
„Biddu aðeins hægur Dave,”
sagði McCulloch og leit áhyggju-
fullur á ofurstan.
„Maður á bifhjóli elti okkur í
gegnum Scuol. Ég stakk hann af
1.TBL. VIKAN 21