Vikan - 06.01.1977, Page 43

vanskapað, ásamt viðbrögðum
bamsföður síns.
En hún er föl og þunn á vangann
og gleði hennar virðist horfin.
Oft situr hún við vöggu litlu
stúlkunnar sinnar, þögul og alvar-
leg og virðir fyrir sér litla bæklaða
likamann og fallega bamsandlitið.
Reyndar fer baminu ótrúlega vel
fram, það stækkar og fitnar og
heldur virðist hálsinn réttast, eftir
því sem styrkur þess eykst, en bakið
er skakkt og fætumir snúnir svo
hörmung er á að líta.
Einn fagran dag í júlíbyrjun kom
séra Sveinn á Stað yfir að Gili og
skirði litlu stúlkuna. Henni var
gefið nafnið Gróa , eftir móður-
systur sinni, sem dáið hafði tólf ára.
Sumarið er liðið, það er komið
fram yfir réttir og rigning og
hráslagi i lofti. Fólkið á Gili er að
smala þennan dag. Stefán bóndi,
vinnumaður hans og tvö elstu
bömin ásamt Dísu systur hans.
Hún vildi endilega fara og reyna að
gera eitthvert gagn, sagðist hafa
verið nógu mikil byrði á heimilinu
allt sumarið.
Það er mikil rigning þennan dag
og Dísa verður viðskila við hitt
fólkið. I myrkri um kvöldið kemur
hún heim rennvot og skjólfandi með
skelfingarglampa í augum. Um
nóttina fær hún köldu og síðan
liggur hún með hita í þrjár vikur.
Þá virðist hún hressast og klæðir
sig einn dag, en morguninn eftir er
hún liðið lik.
Siðasta laugardag í október er
hún grafin í kirkjugarðinum á Stað.
Móðir hennar ásamt hinu heimilis-
fólkinu á Gili fylgir henni til grafar.
Aðalbjörgu finnst, að nær hefði
nú verið að hún sjálf hefði nú
farið hinstu förina. Henni finnst
hún gömul og þreytt, þó er hún ekki
orðin hálfsjötug enn. En lífið hefur
Ieikið hana hart. Af tíu bömum,
sem hún hefur fætt í þennan heim,
er Dísa litla það sjötta sem hún lifir.
Þrjú dóu ung, tvo syni fékk sjórinn,
þar af varð annar samferða föður
sínum.Tvö af börnum hennar eru í
Vesturheimi og ein dóttir er gift á
Suðumesjum. Stefán einn er eftir
hjá henni. Hann hefur alltaf verið
henni góður sonur. Og vel hafa kona
hans og böm reynst henni og Dísu.
Og enn mun ó reyna, enn er verk að
vinna. Nú er litla vanskapaða
barnið móðurlaust. Þá er gott að
vita til þess að amma er einhvers
staðar nálægt. Á meðan Disa lá
veik bað hún mömmu sína að
annast Gróu litlu.
,,Viltu lofa mér því mamma, að
láta hana ekki frá þér?” bað hún.
Og mamma lofaði. Á meðan hún lifir
munu þær ekki skilja.
Séra Sveinn er hrærður er hann
jarðsyngur þetta fermingarbarn
sitt. Andrés sonur hans var ferm-
ingarbróðir Þórdísar, nú er hann
líkmaður í fyrsta sinn. Það snjóar í
opna gröfina.
,,Þá munu fleiri gista garðinn á
árinu.” segir gamla fólkið.
„Kannski litli vesalingurinn fylgi
móður sinni.”
I byijun jólaföstu jarðsyngur
presturinn móður sína gamla.
„Eyminginn á Gili”, eins og
fólkið í sveitinni kallar hana, er nú
kominn á fimmta ár. Hún er
grannvaxin og limalöng. Ekki
gengur hún neitt, en ber sig furðu
hratt um á hnjóm og handleggjum.
Olnbogunum beitir hún mikið og
stekkur út á hlið, stundum situr
hún og rær sér áfram og einnig
veltir hún sér og rúllar á ákvörð-
unarstað.
Þótt líkami hennar sé svo bjag-
aður er ekkert að greindinni, hún
var snemma altalandi og kann nú
ótal bænir,- vers og vísur. Amma
hennar og allir aðrir á heimilinu eru
óþreytandi að kenna henni og segja
henni sögur. í vetur ætlar amma að
byija að kenna henni að þekkja
stafi, svo að hún verði snemma læs.
Amma er læs og skrifandi, þótt
margar gamlar konur og ýmsar
yngri en hún séu það ekki. En það
er vist af því að amma er prests-
dóttir. Gróa litla fær aldrei nóg af
þvi að heyra ömmu segja frá
1.TBL. VIKAN43