Vikan - 10.02.1977, Qupperneq 26

Ný dulmögnuð framhaldssaga
aftir
H.Q.WELLS

. '■ ■ .«/.• -

., ,w
Kg held. að ég hafi
aldrei hevrt eins mikið af and-
st>fíf?ill'Ku orftbragði koma i sam-
felldum straumi af vörum neins
manns áður. enda þótt ég hafi oft
verið í óvenjulegum félagsskap.
Sumt af þvi átti ég erfitt með að
þola — þó að ég sé skapmildur
maður. Kn vissulega hafði ég
gleymt þvi. þegar ég sagði skip-
stjóranum að þegja, að ég var ekki
annað en mennskt vogrek, sem voru
allar hjargir bannaðar, og hafði ekki
greitt fargjald mitt, en átti af til-
viljun allt komið undir örlæti — eða
hagsýnu framtaki — skipsins.
Hann minnti mig á það af tals-
verðum þrótti. Kn ég kom að
minnsta kosti i veg fyrir bardaga.
Við borðstokk
skonnortunnar
iiiiiL

f r
\ ' M
EYJfi
DR.MOREfiUS
Eftir sólsetur þetta kvöld eygð-
um við land, og skonnortunni var
hleypt upp í vindinn. Montgomery
gaf í skyn, að þetta væri ákvöðun-
arstnður sinn. Hann var of fjarri til
þess að greina mætti smærri atriði,
mér virtist þetta bara vera lágt
liggjandi dökkblár blettur á ógreini-
legu, blágrænu hafinu. Reykur
steig næstum lóðrétt upp þaðan til
himins.
Skipstjórinn var ekki á þilfari,
þegar sást til lands. Eftir að hann
hafði svalað reiði sinni á mér, hafði
hann skjögrað niður, og mér skild-
ist, að hann hefði farið að sofa á
gólfinu í sinni eigin káetu. Stýri-
maðurinn tók eiginlega við stjórn-
inni. Hann var horaði, þegjandalegi
maðurinn, sem við höfðum séð við
stýrið. Svo virtist sem honum væri
líka i nöp við Montgomery. Hann
virti hvorugan okkar viðlits. Við
borðuðum með honum í ólundar-
legri þögn eftir nokkrar árangurs-
lausar tilraunir af minni hálfu til að
hefja samræður. Ég tók líka eftir
því, að skipshöfnin leit félaga minn
og dýr hans mjög óvingjarnlegu
auga. Ég sá, að Montgomery var
mjög þagmælskur um, hver til-
gangur hans með þessum dýrum
væri og um ákvörðunarstað sinn,
og þótt forvitni mín færi vaxandi,
lagði ég ekki nærgöngular spurn-
ingar fyrir hann.
Við héldum áfram samræðum á
afturþilfarinu, þangað til stjörnu-
bjart var orðið. Ef undan eru skilin
einstaka hljóð, sem heyrðust frá
upplýstum lúkarnum, og hreyfingar
dýranna við og við, var nóttin mjög
hljóðlát. Púman lá samanhnipruð
og horfði á okkur gljáandi augum,
en hún var eins og svört hrúga i
horninu á búri sinu. Hundarnir
virtust sofandi. Motgomery tók
upp vindla.
Hann talaði við mig um London í
sársaukablöndnum endurminninga-
tón, og spurði alls konar spurninga
um breytingar, sem hefðu átt sér
stað. Hann talaði eins og maður,
sem hefði þótt.gott að búa þar, en
hefði skyndilega orðið að ljúka vist
sinni þar að fullu og öllu. Ég sagði
sögur af hinu og öðru eftir bestu
getu. Allan tímann var sú skoðun
að myndast hjá mér, að hann væri
einkennilegur maður, og á meðan ég
talaði, horfði ég á sérkennilegt, fölt