Vikan - 10.11.1977, Blaðsíða 43

af hjólinu hennar. Hún var alveg
eins og versti strákur. Alltaf úti í
sólinni, svo hún var öll jafnbrún,
húðin, hárið og augun.”
Martin Leslie beygði sig fram og
starði í augu mér. ,,Þau eru
ljósjörp, en ekki brún. Eða eru þau
grœn? Sambland af hvoru tveggja,
held ég. En engan veginn brún.”
Rory deplaði tU mín augunum og
sagði með bróðurlegri umhyggju:
„Ætlarðu að leggja þig aftur, eða
ætlarðu bara að vera svona
klædd?”
Ég fann að ég roðnaði og ekki var
það til að bæta úr, að hann lagði
sina stóru hönd á höfuð mitt og
ruglaði enn meir á mér hárinu.
„Heyrðu mig,” sagði hann, „farðu
nú og skelltu þér í eitthvað, sem er
ekki alveg eins þægilegt, á meðan
ég blanda handa okkur öllum í
glas.”
Bróðir minn lítur vel út, hugsaði
ég með sjálfri mér, um leið og ég
klæddi mig í buxur og peysu og
burstaði niður úr hárinu. Það var
ekki merkjanlegt að það hvildu
neinar þungar áhyggjur á honum,
eins og ég hafði verið hrædd um.
En hversvegna hafði ég búist við
því? hugsaði ég um leið og ég setti á
mig varalit. Var það vegna þess að
hann hafði ekki komið til að taka á
móti mér? Eða af þvi að einhver
ferðamaður hafði fallið i gljúfrið?
Eða af því að lögreglumaður frá
London hafði sagt, að hann vildi
ræða um hann við mig. Hversvegna
skyldi það hafa valdið mér óróleika?
Um leið og ég lagði frá mér
varalitinn hringdi siminn. Hann var
í forstofunni við útidyrnar og ég
heyrði greinilega, þegar Rory
svaraði. Ég heyrði fyrst, að hann
svaraði snaggaralega: „Neal hér,”
siðan kom stutt þögn og svo: „Já,
herra,” sem var sagt af svo mikilli
virðingu, að ég hikaði við og lagði
ekki í að halda lengra, fyrr en hann
væri búinn i simanum.
Meðan ég beið, heyrði ég að hann
sagði: „Það hugsa ég. Góð nætur-
hvíld og ég er viss um — ” Var þetta
um mig? Hver var þá eiginlega
þessi „herra”? Ég gekk af stað.
„Það er fallega gert af þér,
herra,” heyrði ég að Rory sagði.
„Já, auðvitað, það er ég viss um, að
hún gerir.”
Ég sá að bróðir minn stóð
næstum þvi i viðhafnarstöðu með
tólið við eyrað.
Ég gat nú greint rödd þess, sem
hann talaði við, Þetta var djúp rödd
og mér fannst ég hafa heyrt hana
áður. Rory hló. „Eftir tiu mínútur
þá? Nú, ætlar þú að senda bil eftir
henni? Já, ég skil. Þakka þér fyrir,
herra.”
Hann hafði nú heyrt fótatak mitt
og sneri sér við og horfði rannsak-
andi á mig. Þegar ég spurði: „Hver
var þetta?”, svaraði hann: „Hann
sjálfur, stúlka min, — hver annar?”
Siðan bætti hann við: „Þú hefur i
mesta lagi fimm mínútur til þess að
komast úr þessum buxum og í pils.
Nægir það? Fint. Ég ætla að láta
Söru vita. Ég sneri mér við og flýtti
mér i átt til herbergis míns. „Og,
Katharine — ?”
„Já.”
„Farðu gætilega.” Af rödd hans
varð ekki greint, hvort hann meinti
þetta i gríni eða alvöru. „Það er
ekki öllum ekið beint heim til
forsætisráðherrans, þegar þeir
koma til landsins.”
Það var orðið dimmt, þegar
glansandi ráðherrabíllinn kom að
sækja mig.
Hvað var ég eiginlega að gera
hér? Ég starði á bakið á bílstjór-
anum. Ég var Katharine Neal,
„ungfrúin í skólanum í Greenhill í
norðurhluta London. í gær hafði ég
setið í litla eldhúsinu hjá Kate
frænku og borðað hrærð egg og
spínat. Og hérna sat ég nú, og ók til
fundar við líklega mikilvægasta
mann i Nakadiu, — vegna þess að
hann hafði sent eftir mér.
Bílstjórinn ók upp að breiðum
steinþrepum og opnaði virðulega
fyrir mér dyrnar. Ég horfði hikandi
upp þrepin. Yrði ég að ganga upp
þau og hringja dyrabjöllunni, eins
og hver annar sölumaður?
Meðan ég stóð þarna hikandi
opnuðust dyrnar og hvítklæddur
þjónn birtist. Gylltur skúfurinn á
rauðu húfunni hans sveiflaðist til,
þegar hann hneigði höfuðið í átt til
mín. Hann gekk út fyrir og stóð og
beið þar.
Framhald í næsta blaði.
Þú byrjar daginn vel, ef þú drekkur
r mjólkurglas að morgni. Því ísköld
mjólkin er ekki bara svalandi
drykkur, heldur fæða, sem inni-
heldur lífsnauðsynleg næringar-
efni í ríkum mæli, svo sem
i kalk, prótín og vítamín.
Mjólkurglas að morgni gefur
þér forskot á góðan dag.
• mjoikuraiufthr
orkulind okkar o<4
heiLsugjafi
45. TBL.VIKAN 43