Vikan - 10.11.1977, Qupperneq 44

SMÁSAGA EFTIR CELIU WHITE.
Vitjaðu hfsins
Innst inni vissi Jenny mætavel, að
henni væri fyrir bestu að gleyma því
liðna. Þó fór hún einmitt þangað, sem
minningarnar leituðu fastast á.
Ekkert virtist hafa breyst, bærinn var
eins og hana minnti. En það var einn
hlutur, sem hún ekki hafði getað séð
fyrir.
Þegar ég sá þau tvö ganga hönd í
hönd eftir ströndinni fékk ég sáran
sting í hjartað. Stúlkan líktist mér
svo mikið, eins og ég hafði verið, og
vinur hennar glaðlegur, eins og
Símon var, ekki alveg eins hár og
hann, en svo áþekkur samt. Svona
finnur maður líklega til, þegar
maður fær hjartaáfall, hugsaði ég
eins og kjáni. Eitt augnablikið
finnur maður ekki fyrir neinu, en
það næsta stingandi sársauka. O,
jæja, þetta var líka nokkurs konar
hjartaáfall.
— Eruð þér ekki frískar?
Ég hafði ekki orðið vör við
manninn og snéri mér snöggt við.
Hann sat upp við bát og hafði verið
að mála, grind og olíulitir stóðu við
hlið hans. Þetta var stór maður,
herðabreiður með úfið grásprengt
hár og reglulega andlitsdrætti. Það
stafaði frá honum ró og hlýju. —
Eruð þér ekki frískar? endurtók
hann. — Þér urðuð allt i einu ösku-
gráar i framan.
— Jú, takk, það er allt i lagi með
mig. Ég var hálf gröm yfir þessari
truflun, hann þrengdi sér inn i sorg
mina. Ég hafði valið þessa fáförnu
strönd, vegna þess að ég vildi vera
ein. Ég kærði mig ekki um að lenda
i samræðum við ókunnuga.
— Þeim þarna liður greinilega
dásamlega, sagði hann i léttum tón
og kinkaði kolli í átt til unga
parsins. Stúlkan var í þröngum
gallabuxum og pilturinn í peysu,
sem var slettótt af vatni og sandi.
— Sjálfsagt....
— Segið mér, hvað var það, sem
setti yður svona úr jafnvægi?
— Mér varð hugsað til liðinna
atburða, það var allt og sumt,
svaraði ég næstum reiðilega.
— 0, sagði maðurinn bara og
snéri sér aftur að myndinni sinni.
Með hálfum huga kom ég aðeins
nær til að sjá, hvað hann væri að
gera. Þetta var málverk af ólgandi
hafi og skýjaþykkni. Hreint ekki
illa gert. Dálítið ofsafengið, en hann
lagði greinilega mikla tilfinningu í
það sem hann var að gera. Ég horfði
á, hvernig hann byggði upp storm-
sveip með purpurarauðum dráttum.
— Eftir einn til tvo tíma skellur á
með stormi. Hann leit upp i loftið.
Fram að þessu hafði ég ekki veitt
veðrinu neina athygli, en nú sá ég,
að hann hafði á réttu að standa. Það
var farið að hvessa, og hvitfyssandi
öldurnar köstuðust upp á strönd-
ina.
Stúlkubarnið hló allt í einu og
sleit sig lausa og hjóp hratt í áttina
frá honum. Ég heyrði, að hann
kallaði á eftir henni: — Rósa... Og
svo rauk hann sjálfur af stað á eftir
henni.