Vikan - 10.11.1977, Qupperneq 45

koma mér heim. Rósa býr til hræði-
legan mat. Ef ég læt hana um að
búa hann til, endar það með því, að
við verðum að leggja okkur til
munns brenndar pylsur og gler-
harðar skorpur af steiktum eggjum.
Hann brosti. — Mig langar meira
i nautahakk með spaghetti.
Ég vissi ekki, hvað ég átti að
segja. Þarna stóð hann og talaði um
Ég snéri mér undan. Það var svo
sárt að mæta þeim svona. En svona
er lífið, ekki satt? Miskunnarlaust.
Fólk er miskunnarlaust.
— Hún er dóttir mín, sagði
maðurinn.
— Hver er dóttir yðar?
— Rósa. Og þetta er vinur
hennar. Hann hló.
— Þau eru sextán ára. Það er
einkennilegt, finnst yður ekki?
Þegar ég var sextán ára, var ég
feiminn skóladrengur, sem hugsaði
aðeins um frímerki og fótbolta. Þau
eru svo bráðþroska nú til dags. Það
veit guð, að mér finnst ég stundum
svo gamall....
Ég ieit á hann. Tæplega fertugur,
giskaði ég á. Tíu árum eldri en ég, ef
svo væri.
— Eruð þér hér í fríi? spurði hann
og snéri sér aftur að málverkinu
sínu.
— Ja, ég ætla að búa hér í
nokkrar vikur. Maður getur varla
kallað það frí, hugsaði ég gröm. Frí
er sama og ánægja og skemmtun.
Hvíld, skemmtanir, vinir, þannig
var frí. Og hér var ég alein,
algjörlega ein.
— Ég kem hingað á hverju sumri,
sagði hann. — Og hefi gert það,
siðan við keyptum sumarhúsið uppi
á klettunum. Það var reyndar
sumarið, sem Rósa fæddist. Jean
var ósköp óróleg og hrædd um, að
barnið myndi fæðast, áður en við
kæmumst heim. Hann hló. — Ég
sagði henni, að fyrsta barnið léti
alltaf bíða eftir sér. Reyndar
komumst við heim á síðustu
stundu, Jean varð að aka beint á
fæðingardeildina.
— Eigið þið önnur börn? spurði
ég.
Hann hætti að mála eitt augna-
blik. — Nei. Það var enginn timi til1
þess. Ég skal segja yður, Jean dó
nefnilega áður en Rósa var ársgöm-
ul, hann sagði þetta svo blátt áfram
og eðlilega.
Hann lagði penslana frá sér, stóð
upp og teygði úr sér. — Ég verð að
spaghettí í sömu andrá og hann
sagði mér frá því, að konan hans
væri dáin.
— Mér þykir það mjög leitt,
sagði ég,
— Hvað þykir yður leitt? Hann
stóð og horfði á mig.
— Ja — að þér hafið misst
konuna yðar, stamaði ég.
Hann var þögull litla stund, svo
sagði hann:
— Það var mjög erfitt fyrir mig
að sætta mig við það: Ung,
yndisleg stúlka, hamingjusöm, gift
og móðir lítillar stúlku. Öneitanlega
veltir maður fyrir sér, hver meining-
in sé með þessu.