Vikan - 10.11.1977, Síða 46

Hann byrjaði að taka hlutina sína
saman.
— Þér sögðuð mér aldrei, af
hverju yður varð svona mikið um að
sjá dóttur mina, sagði hann, án
þess að líta á mig.
Hjartsláttur minn varð örari
aftur Ég var næstum búin að
gleyma því, ég var svo upptekin af
þvi sem maðurinn sagði mér.
— Hún minnti mig svo mikið
á mig sjálfa, sagði ég og fann þörf
hjá mér til að endurgjalda hrein-
skilni hans. — Á mig, eins og ég var
á hennar aldri. Skiljið þér — ég hitti
hann hér — manninn, sem ég varð
ástfangin af. Og það var byrjunin á
öllu.
Það endaði þá ekki hamingju-
samlega?
Ég hristi höfuðið.
— Nú er komið að mér að sýna
samúð. En þér eruð ennþá ung og
heillandi. Hann horfði opinskátt á
mig, og ég varð óróleg.
— Ég vil engan annan, ég hefi
aldrei kært mig um neinn nema
hann.
— Og er það vonlaust?
— Hann er giftur annarri. Ég leit
á úrið mitt. — Einmitt fyrir
tveimur tímum. Nú eru þau að
drekka kampavin og taka á móti
heillaóskum.
Rósa og vinur hennar komu
gangandi áleiðis til okkar. Þegar
þau komu nær, sá ég, að hún líktist
mér ekki eins mikið og ég hafði
haldið. Ég snéri mér við. — Verið
þér sælir.
— Augnablik, sagði maðurinn.
Ég hikaði og snéri mér til hálfs og
sá, að hann var vandræðalegur, og
ég hálfskammaðist mín. Það var
rangt af mér að opinbera svona
sjálfsmeðaumkvun mina. Svo sagði
hann stuttlega: — Ef þér vilduð
snæða með okkur, væri það mér
mikil ánægja.
Rósa og vinur hennar störðu á
mig, opinskátt og vingjarnlega,
eins og ungu fólki er tamt. Ég hristi
höfuðið:
— Nei, þökk fyrir. Ég verð að
fara aftur á hótelið.
Ég fann, að þau stóðu og horfðu á
eftir mér.
Þau mundu ekki eftir mér á
hótelinu. Það olli mér vonbrigðum,
en ég sagði við sjálfa mig, að það
væri kjánalegt af mér að búast við
sliku. Það var svo langt síðan. Ég
hafði verið aðeins átján ára þá og
búið þarna með foreldrum mínum.
Símon hafði að sínu leyti verið með
sínum foreldrum. Sennilega tókust
kynni okkar vegna þessa. Símoni
leiddist. Hann hafði ekki viljað eyða
fríinu með foreldrum sínum. —
Þetta skal líka vera i síðasta sinn,
hafði hann sagt gramur. Næsta ár
fer ég eitthvað með félögum minum.
Mér hafði fundist hann svo full-
orðinn.
Ég varð ástfanginn af Símoni við
fyrstu sýn. Ég var auðvitað mjög
ung og áhrifagjörn, og Símon var
ákaflega álitlegur. Ég hafði fundið
augnarráð hans hvíla á mér þvert
yfir matsalinn, en við hittumst ekki
til að talast við, fyrr en nokkrum
dögum síðar. Hann stóð i anddyr-
inu og var að skoða póstkort, þegar
mig bar að. Við fórum að spjalla
saman, og hann var svo spennandi.
— Það er ball í kvöld, ekki hérna
auðvitað, sagði hann og hló
fyrirlitlega. — Á Grand hóteli, þar
er mjög góð hljómsveit. Viltu koma
með mér?
— Er ekki stíft og hátíðlegt þar?
Ég er ekki með síðan kjól með mér,
sagði ég strax.
Hann yppti öxlum. — Það skiptir
varla máli. Ég meina — sko, hér eru
allir i frii og svoleiðis. Hann horfði á
mig hugsandi á svip. — Ég er
sannfærður um, að þú verður
glæsileg, hverju sem þú klæðist.
— Mig langar til að koma með,
sagði ég. — En ég verð fyrst að fá
leyfi foreldra minna.
Þá hló hann. — Jæja, svo þú
þarft að lúta þeirra vilja.
— O, þú veist, hvernig það er.
Reyndar hefði mér aldrei flogið í
hug að fara án þeirra leyfis. Ég var
heldur óþroskuð af átján ára stúlku
að vera.
En svo kinkaði hann kolli skiln-
ingsrikur.
— Við reynum að kynna fjöl-
skyldur okkar. Pabbi er læknir,
hvað gerir faðir þinn?
,,Hann er lyfsali.
Símon hló. — Nú, það gat ekki
betra verið. — Við skulum sjá, hvað
hægt er að gera.
Foreldrar okkar urðu strax mestu
mátar, og það var sömu sögu að
segja um okkur Símon. Ég var
afskaplega ástfangin af Simoni, ég
hefði stokkið fyrir björg, ef hann
hefði sagt mér að gera slíkt. Símon
virtist bera sama hug til min. Hann
hélt mér í faðmi sér og hvíslaði
margt dásamlegt og rómantískt í
eyra mér.
— Við megum ekki missa
sambandið við hvort annað, þegar
leyfinu lýkur, Jenný! hvíslaði hann.
— Þú ert svo yndisleg.
Það sem eftir var af fríinu var
unaðslegt. Við Símon vorum saman
öllum stundum. Á hverju kvöldi,
þegar foreldrar okkar sátu á
svölunum yfir kaffibollunum, reik-
uðum við hönd í hönd eftir
ströndinni. Við sögðum fátt, vorum
bara svo óendanlega glöð og
hamingjusöm.
Tíminn flaug áfram, og þegar við
skildum, grét ég. Símon tók mig í
faðiminn.
Þú mátt ekki vera svona leið
elskan mín. Við sjáumst aftur, og
ég skrifa þér.
Og það gerði hann — löng,
dásamleg bréf full af framtíðar-
draumum — um okkar framtíð
saman. Við áttum að giftast, þegar
hann hefði tekið læknisprófið. Hann
skrifaði, að hann elskaði mig ofar
öllu öðru.
En læknisnám er eitt lengsta
nám, sem menn leggja út í, og
Símon breyttist. Hann sagðist
elska mig ennþá. En þegar ég lít til
baka nú, sé ég, að hann elskaði mig,
af því að ég var eina samband hans
við traust fjölskyldulíf, hefðbundið
uppeldi og lífsvenjur.
Til að vera samvistum við hann
flutti ég til London og réð mig sem
einkaritara á auglýsingaskrifstofu.
Og vegna þess að ég óskaði þess
öllu öðru fremur að halda fast í
þennan nýja Simon, heimsmann-
inn, sem hafði mikla reynslu
umfram mig, þá gekkst ég upp í að
klæða mig og haga mér eins og
hann og nýju vinirnir. Símon var
hrifinn af þessari nýju Jenný og
varð ástfanginn af mér á ný. Hann
gaf mér demantshring og byrjaði að
tala um hjónaband. „Strax og ég er
búinn að koma mér í góða stöðu.”
Símon fékk embættisprófið og
lauk kandídatsárinu. Ég var róman-
tisk og hafði séð hann fyrir mér sem
heimilislækni i litlum bæ, en hann
réði sig til starfa á stofu í
West-End, þar sem þurfti að greiða
offjár fyrir þjónustuna.
Hann hélt, að ég fagnaði þessari
ákvörðun. Hann elskaði London og
hafði talið, að svo væri einnig um
mig.
— Ég hata London, sagði ég
heiftug. — London er viðbjóðsleg
og ómannúðleg. Hér er fólk eins og
skynlausar skepnur og lætur fljóta
með straumnum. Hér er fólk, sem
hvergi getur fest rætur.
— Þú lítur þá þannig á málin. Þú
litur á mig eins og þetta fólk,
Jenny, sagði hann með saman-
bitnar varir.
Hjarta mitt barðist, og ég fann
sárt til. — Símon é’g elska þig. Ég
hefi elskað þig mjög lengi. En ég á
ekki heitari ósk en að þú viljir koma
frá London og finna þér mikilvæg-
ara starf en þetta.
— Ég er læknir, sagði hann
snöggt. Ég ætla mér að hafa
eitthvað upp úr því.
— Símon, þú spillir kröftunum
með því að hlusta á gamlar, ríkar
kerlingar barma sér.
— Heyrðu mig nú, Jenny. Rödd
hans var stillt, en nokkuð spennt.
— Ég græði mikla peninga.
Kannski fyrirlitur þú þessa pen-
inga, en það geri ég ekki. Þeir gera
mig óháðan, gera mér mögulegt að
framkvæma alla þá hluti, sem mig
dreymir um.
— Peningar eru ekki það mikil-
vægasta, sagði ég örvæntingarfull.
— En það er manngildið, hæfi-
leikarnir. Að geta verið til gagns,
þar sem einhver þarfnast þín raun-
verulega.
— Þú ert að segja, að ég sé með
ákvörðun minni að selja vitneskju
mína og hæfileika fyrir of mikla
peninga? sagði hann biturlega.
— Þú virðist ekki skilja, að ég
vil, að þú setjist að, þar sem fólkið
þarfnast frekar læknis en hér í
London. Þar sem hæfileikar þínir og
dugnaður koma einhverjum öðrum
til góðs en fokríkum manneskjum.
— Ég er hrifinn af því lífi, sem ég
lifi hér í London, ég kann vel við
mig.
Ég horfði á hann, og á þvi augna-
bliki varð mér ljóst, að ég hafði
misst hann. Sá Simon, sem ég hafði
orðið ástfangin af, var kannski
einhversstaðar djúpt inni, en ég
vissi, að ég myndi aldrei ná til hans
aftur.
Ég skilaði honum hringnum, og
við fjarlægðumst æ meira frá þeim
degi. Ég hitti hann stöku sinnum í
samkvæmum hjá sameiginlegum
kunningjum okkar. Svo einn daginn
hafði Simon unga stúlku með sér —
unga, falleg stúlku.
Nokkrum dögum síðar hringdi
Símon til min og sagði hálf vand-
ræðalegur og með svo framandi tón
í röddinni, að hann langaði til að
hitta mig.
— Getum við ekki hist og fengið
okkur kaffi saman i kvöld? Á gamla
staðnum — þú manst.
Ég vissi nokkuð, hvað hann vildi
mér, og samtal okkar tók einmitt þá
stefnu, sem ég bjóst við. Nokkur
orð um það, hve góðir vinir við
hefðum verið og hvað við skildum
hvort annað vel.
— Ég verð alltaf hrifinn af þér,
sagði Símon alvörugefinn í bragði.
Og svo laut hann fram og tók
hendur mínar i sinar. Ég vona, að
þú hafir líka rúm fyrir mig i hjarta
þinu. Jafnvel nú... loksins kom að
þvi, að það stóð i honum.
— Jafnvel nú, þegar þú ætlar að
giftast annarri, sagði ég og botnaði
setninguna fyrir hann.
Hann leit undan augnaráði mínu.
— Jenny, ég vildi ekki, að það færi
svona. Ensvonaerþað, maður hittir
einn góðan veðurdag aðra stúlku,
og allt í einu er allt breytt.
Já, ég vissi, hvernig það var. Ég
hafði hitt Símon, og það hafði
breytt lífi minu. En nú var öllu lokið
milli okkar.
Ég sagði nokkur glaðleg orð,
eitthvað, sem ég taldi, að hann vildi
heyra. En á þessari stundu dó
eitthvað innra með mér. Þetta hefði
Simon átt að geta skilið, en hann
virtist ekki átta sig á neinu. Honum