Vikan - 08.12.1977, Qupperneq 31

undir belti suður að sjónum þvert
gegn guðs og manna lögum og
sæmilegum vitsmunum. Kirkju-
vörðurinn hafði borið fyrir sig að
einu jómtrúrnar, sem ríkið hefði
falið horiu)m að gæta, væru þær sem
stæðu á himinskýjum á helgimynd-
um klaustursins. Barónessunni
fannst hann ómerkilegur álitum og
kiðfættur eins og eyjarskeggar
yfirleitt. Aftur á möti hafði hún orð
á þyí að systir hans væri fallegasta
stúlkan á Majorka. Menn af hans
stétt gengu í máraklæðum. En
kirkjuvörðurinn hélt áfram að
ganga í augu ungu stúlknanna með
því að klæðast meginlandsbuxum.
Systkinin voru sæmilega efnuð.
Þau bjuggu ekki í klaustrinu heldur
höfðu hýs út af fyrir sig í þorpinu og
kirkjuvörðurinn gætti þess vel að
enginn gerði systur hans barn i
ótíma. Þau komu á hverjum degi og
gerðu sér títt við Mariu Antoníu.
Væri þún ekki svöng bauð hún þeim
að borða kvöldverð barónessunnar
og sjúklingsins.
í Mósesdal var póstlúðurinn
þeyttur á sunnudögum til að boða
fólk til kirkju. I fyrstu skildu
barónessan og sjúklingurinn ekki
þennan lúðurhljóm. Barónessan
hefði að vísu látið sér hann í léttu
rúmi liggja. Hún var ekki fyrir
kirkjugöngur yfirleitt, fór aldrei til
skrifta og boðaði frjálsar ástir.
Aftur á móti var sjúklingurinn
annólaður kaþólikki og hefði bifað
Sér eitthvað strdx á fyrsta sunnu-
degi, hefði hann þekkt hlutverk
póstlúðursins. En áður en næsta
vika var liðin var hlaupin kergja í
málin, og hann lét duga að fylgja
ástkonu sinni í því að sækja ekki
kirkju á þessum ókunna stað.
íbúar Mósesdals höfðu vanizt því
að enginn slyppi við að lifa undir
svipu rétttrúnaðar, sem hafði verið
góð trú handa forfeðrum þeirra, og
þeir höfðu beyg af þessum gestum
frá meginlandinu, sem voru svo
haldnir djöflinum, að þeir skeyttu
ekki um að sækja kirkju og höfðu
þó börn á framfæri. Orðrómur um
frjálsar ástir og skrif litt sæmandi
kvenmanni hafði borizt á undan
þeim upp í dalinn. Það sannfærði
ibúana einungis um, að Spánverjar
segðu satt, þegar þeir töldu Frakka
siðlausustu þjóð heimsins. Baró-
nessan flutti mál sitt eins og
konungsboðskap við hvern sem var
og Solange dóttir hennar var látin
hlaupa um á hnjóbuxum eins og
strákur, rúmri öld áður en konur í
Mósesdal fóru að ganga í buxum á
ökrunum, þó ekki öðru vísi en
bregða sér í pils utanyfir.
Þegar hinu siðláta trúfólki i
Mósesdal var orðið ljóst að baróness-
an og sjúklingur hennar ætluðu
ekki að sækja kirkju á sunnudög-
um, og voru því annað tveggja
múhameðstrúar eða gyðingar, hófst
það handa um að koma gestunum í
burtu. Þegar barónessan vildi
kaupa kartöflur eða lauk af
bændum í nágrenninu var það
meira en velkomið, en þá varð að
borga fimmfalt verð. Barónessan
hafði ekki róð á sliku. Þess vegna
varð hún að fá matvöruna senda frá
Palma, en stundum voru rigningar
og flóð og þá gat sneiðst um mat
gengi á slíku dögum saman. Suma
daga var ekki annað til en nokkrar
brauðskorpur eða þá eitt eða tvö
lambsrif. þetta hafði engin áhrif á
börnin. Þau þrifust við mikla
útiveru. öðru máli gegndi um
sjúklinginn. Barónessan horfði upp
á það við vaxandi áhyggjur, að
honum hrakaði dag frá degi allt
fram að miðjum febrúar, þegar
afturbatinn kom með snöggum
hætti. þetta var mikill rigninga-
vetur og rakinn átti illa við
berklaveikan manninn. Einu sinni
fékk hann kvef og átti i því um
tíma. Langvarandi eftirköst sýndu
að viðurgjörningurinn var hvergi
nærri nógu góður að mati baróness-
unnar. Vinnuþrek tónskáldsins var
lamað um tíma og áhugaleysi þess
óvenjulegt.
Allt tók þetta á taugar baróness-
unnar.Hún stökk upp á nef sér væri
súpan of pipruð eða ef þjónustan
hafði sötrað af henni. Og hún fór
með gusti um allar vistarverur
bærist ekki nýtt brauð frá Palma á
réttum tima, eða ef það kom
vatnsósa úr einhverjum læknum,
sem asninn hafði orðið að vaða á
leiðinni uppeftir. Þessi hungurvetur
hafði þau áhrif á hana, að hún
gleymdi aldrei þeim skiptum, þegar
matarkarfan frá Palma barst til
klaustursins, þótt hún myndi ekki
deginum lengur hvað hún hafði
borðað i Pisa eða Trieste. Á
stundum hefði hún gefið aleigu sína
fyrir bolla af kjötseiði og glas af
Bordeaux handa sjúklingnum, sem
hafði viðbjóð á matnum á Majorka.
Þessi viðbjóður hans upphófst
þegar grindhoraður kjúklingur var
49. TBL. VIKAN31