Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 15

ER ÞETTA DONALD?
Áður en við ljúkum að segja frá fjór-
menningunum, þá er rétt að segja skemmti-
Stríðið
Mosfells-
sveit
FYRSTI HLUTI
stóð við Tjörnina á aðfangadag árið 1940
og heyrði sálminn Heims um ból sunginn í
kirkju.
Félagarnir þrír, sem voru hér í nágrenni
Reykjavíkur, störfuðu á vöktum við fram-
kvæmdir á Reykjavíkurflugvelli milli þess
sem þeir stunduðu heræfingar. Þeir
minntust slæmra vega frá þessum tíma, og
þeir minntust þess, að fiskur var út um allt,
ýmist hangandi eða útflattur á jörðinni.
ALLT ANNAÐ ÍSLAND
Nú fóru konur þeirra að hlæja, og það
kom upp úr dúrnum, að þær voru búnar að
gera mikið grín að eiginmönnunum sínum,
því lýsing þeirra á landi og þjóð passaði alls
n sioru rnynuinni m vinstri ern tnglena-
ingarnir, sem voru hér á striösárunum,
ásamt konum sinurn. Myndin hér að ofan
var tekin í Hafnarfirði og sýnir Donald
Collins ásamt fjölskyldunni að Öldugötu
4. Myndin hér fyrir neðan er tekin á
Reykjamelum (Reykir i baksýn) og sýnir
Kanadamenn á svonefndum Bren skrið-
drekum. Myndin birtist á sínum tima í
ensku riti, sem heitir „Hutchinsons Pic-
toríal History of the War"
ekki við ísland nútímans, hvorki lýsing á
fólki, vegum eða veðri (þau fengu ótrúlega
gott veður meðan þau dvöldu hér). Þau
áttu reyndar ekki orð til að lýsa ánægju
seinni með ferðina og kynnin af landi og
þjóð. Þau skoðuðu Borgarnes, Álafoss,
Þingvelli, Gullfoss og Geysi og Vestmanna-
eyjar, sem þeim fannst mikið til um, og
báðu fyrir kveðju til allra, sem greiddu götu
þeirra. Þá fannst þeim ákaflega heimilislegt
að búa á Gistiheimilinu við Snorrabraut,
og þau borðuðu fisk og aftur fisk, því þau
hafa ekki smakkað hann betri annars
staðar.
En hvað varð svo um félagana fjóra
þegar þeir hurfu héðan eftir tveggja ára
dvöl?
Þeir fóru aftur til Englands og voru við
heræfingar þar og í Wales og Skotlandi. Þá
voru þeir komnir með miklu betri vopn en
þeir höfðu í byrjun stríðsins, og stríðsgæfan
var að snúast Bandamönnum i vil. Tíminn
leið, og upp rann D-dagurinn svonefndi,
innrásardagurinn mikli, þegar Bandamenn
réðust inn á meginland Evrópu. Þrir úr
hópnum fóru yfir til meginlandsins næstu
daga á eftir, en einn þeirra, Kenneth var
eftir í Englandi.
Því miður var enginn tími til að spjalla
um þessa örlagaríku tíma, en þessir hressu
og skemmtilegu menn eyddu sjö bestu
árum ævi sinnar sem hermenn og sluppu í
gegnum þá eldraun óskaddaðir á sál og
líkama. En einhvern veginn var minningin
um ísland alltaf nálæg. Þegar ég kvaddi þá
á Snorrabrautinni, benti einn þeirra á
Esjuna, og sagði: „Þessu fjalli man ég alltaf
eftir, ég leit alltaf til þess á hverjum morgni
þegar ég kom út úr bragganum”