Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 18

reið á vaðið og gaf út blað sem hét War
News. Ég seldi það meðal annars niðri við
Lágafell, en herinn hafði lagt undir sig
stóru hlöðurnar hans Thors Jensens. Mér
fannst skrýtið, að þeir elduðu úti og þar
komst ég fyrst í kynni við enskt te og stóru
hveitibrauðssneiðarnar, sem þeir borðuðu
yfirleitt með sultu eða marmelaði. Þetta
þótti mér mikið sælgæti. Eftir að War
News hætti að koma út byrjaði Sigurður
Benediktsson, síðar uppboðshaldari, að gefa út
blaðið Daily Post, sem síðan kom út
reglulega í langan tíma. Þegar það kom
fyrst út voru Kanadamennirnir komnir, og
mér er minnisstætt, að ég seldi kanadískum
loftskeytamanni blað. Hann fann eitt-
hvað áhugavert i því og sendi frétt úr
blaðinu til stöðvar í Hveragerði. Eftir
smástund var allt komið í háaloft, loft-
skeytamaðurinn var færður til yfirheyrslu,
því fréttin, eða frettirnar, sem hann sendi til
Hveragerðis, voru frá Berlín og höfðu ekki
verið ritskoðaðar af breska hernum. Loft-
skeytamaðurinn slapp með skrekkinn, þvi
hann gat sýnt þeim blaðið, em hann hafði
lesið í góðri trú. Þessi Kanadamaður var af
dönsku bergi brotinn. Starfsaðstaða hans
var ekki upp á marga fiska, því hann mátti
fyrstu vikurnar híma við loftskeytatækin
undir tjaldi aftan á vörubíl, eða hálfkassabíl.
Eitt sinn, er hann var illa haldinn af kvefi
eða lungnabólgu, bað hann okkur strákana
að fylla nokkra brúsa af heitu vatni, sem
við settum síðan upp á bílpallinn til að hita
upp íverustað hans.
— Hvernig bíla höfðu þeir?
— Englendingar höfðu mestan part 3/4
tonna vörubíla af gerðinni Bedford, en
Kanadamennirnir voru mest með Ford og
Chevrolet. Svo voru þeir með opna skrið-
dreka, svonefnda Bren-vagna, og voru þeir
staðsettir á Reykjamelum. Upp við Helga-
fell höfðu þeir fallbyssur, en heima við
voru þeir með litlar skriðdrekabyssur, sem
okkur þótti að vonum mikilfengleg verk-
færi.
DRUKKNIR KANADAMENN
í HEIMSÓKN
— Manstu eftir einhverjum árekstrum
við Bretana?
— Nei, ekkert, sem orð er á gerandi, en
aftur á móti varð allt ókyrrara eftir að
Kanadamennirnir komu, enda var sam-
band þeirra og Englendinga oft nokkuð
stirt, einhver landarigur. Eitt sinn höfðu
nokkrir Kanadamenn komist yfir vín, sem
geymt var í kjallaranum heima. Þegar þeir
voru orðnir vel hífaðir, bönkuðu þeir uppá
hjá okkur og pabbi bauð þeim til stofu.
Kokkur liðsforingjanna hafði komist að
þessu og klagaði í mann, sem alltaf var
kallaður mister Loftson, en hann var
Vestur-íslendingur. Hann kom til að sækja
Kanadamennina, en pabbi sagði, að hann
sækti hvorki þá né aðra gesti sína nema
með sínu samþykki. En þeir fóru samt inn.
Þegar Kanadamennirnir sáu hver var
þarna kominn þorðu þeir ekki annað en
gefa sig fram. Þe;' voru allir settir undir lás
og slá i vaktskúrnum hjá hliðinu hima.
Pabbi kærði aftur á móti Mister Loftson og
mann að nafni Lawrence, sem með
honum var, fyrir ókurteisi. Mister Loftson
fékk ákúrur, en Lawrence missti strip-
umar sínar þrjár, sem honum hefur eflaust
fallið þungt.
ÍSLENDINGUR FÉKK SKOT
í FÓTINN
— Ég minnist þess að hafa heyrt um
íslending, sem fékk skot í fótinn á hlaðinu
heima á Brúarlandi.
— Það er rétt. Þessi maður hét Einar.
Hann var undir áhrifum þegar þetta gerðist
Magnús Lárusson starfar i dag sem smiður 6
Reykjalundi
og var eitthvað aðgangsharður við vaktmann-
inn, sem missti þolinmæðina og skaut hann í
fótinn. Einar komst einhvem veginn upp að
Garði til Magnúsar Sigurðssonar, sem ók
með hann í bæinn til læknismeðferðar. Einar
þessi varð aldrei ajfngóður í fætinum, og dó
nokkru seinna.
Eitt sinn varð dauðaslys í brekkunni þar
sem Hlégarður er núna, og var aðdrag-
andinn sá, að hermenn.sem voru í Brautar-
holti. voru að koma úr Sundhöllinni í
Reykjavík. Þeir sátu aftan á 3/4 tonns
bílum og þegar bílarnir komu niður brekk-
una, sem var öll í beygjum, fór einn bílinn
skyndilega þversum. Þar sem stutt var á
milli þeirra, þá ultu þarna þrír bílar og
hermennirnir hentust út af þeim. Margir
slösuðust, en hjálmarnir á höfðum þeirra
björguðu flestum frá alvarlegum meiðslum,
en samt lét einn maður lifið í þessu slysi.
— Máttu hermennirnir koma á skemmt-
anir í Brúarlandi eftir að liðsforingjarnir
fóru úr kjallaranum?
— Nei, þeir máttu það ekki. Þeir höfðu
sína eigin samkomustaði. Fyrst í stað höfðu
þeir bíósýningar í tjöldum, annað bíóið, sem
ég man eftir, var á túninu á Reykjum, en
hitt var á túninu á Reykjahvoli. Bresku
hermennimir höfðu lltið fé handa á milli, en
þeir fengu ákveðinn skammt af sígarettum
og rommi vikulega. Margir söfnuðu romm-
skammtinum til að geta gert sér glaðan dag
inn á milli, en þegar sígarettunum var út-
hlutað var algengt að þeir spiluðu um
skammtinn. Ef sígarettuskammturinn
dugði ekki, þá gátu þeir keypt sígarettur af
hinum litlu launum sínum.
Ég man eftir einum mjög háttsettum
enskum herforingja.sem var heima. Hann
átti kolanámur í Englandi og einn í
herliðinu heima hafði unnið hjá honum
áður en striðið braust út. Sá var kallaður
Tommy, en þótt hann væri ekki nema 19
ára, var hann samt kominn með þrjár
strípur (liðþjálfi). Félagar hans sögðu að
þann frama ætti hann eingöngu að þakka
þessum herforingja, sem hann hafði áður
unnið hjá. Þeir litu Tommy alltaf hornauga
vegna þessara tengsla!
OG ÞÁ SPANGÓLAÐI
HRINGUR GAMLI
Þá var eftirminnilegt þegar Gort
lávarður, yfirmaður stórs hluta enska
hersins, kom i heimsókn. Hluti af móttöku-
hátíðinni var fólginn í sekkjapípuleik
Kandamanna, sem voru af skosku bergi
brotnir. Mig minnir að þeir hafi kallað sig
Cameroun Highlanders of Ottawa. Þeir
tóku eina æfingu á hlaðinu heima, en um
leið og gamli hundurinn okkar hann
Hringur heyrði í sekkjapípunum, kom
hann hlaupandi, settist fyrir framan stjóm-
andann og byrjaði að spangóla allt
hvað af tók. Yfirmennirnir báðu okkur
blessaða að loka hundinn inni, þegar
lávarðurinn kæmi og var þvi lofað. Þegar
stóra stundin rann upp, lokuðum við Hring
inni í hesthúsi, en rétt þegar sekkjapípu-
leikarnir voru byrjaðir, kom Hringur
hlaupandi og se.ttist spangólandi fyrir
framan stjómandann. Þegar við fómm að
rannsaka málið, kom í ljós, að eina rúðu
vantaði í glugga í hesthúsinu, og þar hafði
Hringur troðið sér út er hann heyrði hina
mögnuðu tóna sekkjapípanna.
— Var ekki mikil breyting þegar Kaninn
kom?
— Jú, allur útbúnaður þeirra var svo
miklu fullkomnari. Þeir voru mun snyrti-
legar klæddir og höfðu meiri fjárráð en
Bretarnir. Þeir voru miklu fjölmennari og
mjög margir braggar bættust við í þeirra
tíð. Til dæmis stækkaði kampurinn heima
mikið við komu þeirra. Þá sáum við fyrst
10 hjóla trukka og alvöru skriðdreka, sem
voru staðsettir í námunda við Helgafell.
Þótt Kanarnir væru á margan hátt frjáls-
legri en Bretarnir, þá urðu samskipti okkar
18 VIKAN 30. TBL.