Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 21

hér mættu velja, held ég að þeir myndi
frekar kjósa austurriska stjórn.”
„Hvað kemur þetta stjórninni við,”
spurði Amerikumaðurinn. „Ef ég man
rétt, þá voru það Þjóðverjar, sem
byggðu togbrautina. Síðan tóku Bretar
hana. Seldu Bretar ítölsku stjóminni
hana?”
„Nei, nei. Hún var fyrst í einkaeign.
Bretar tóku brautina af þessum manni.
Gistihúsið hérna var líka hertekið. Þegar
Bretar fóru á brott, var brautin seld
ókunnum manni, Sordini að nafni. Við
þekktum ekki manninn. Og það kom
okkur á óvart þegar hann var handtek-
inn — ásamt tveimur Þjóðverjum
Mér brá illilega, þegar ég heyrði sögu
þessa. En ég reyndi að láta, sem málið
kæmi mérekkert við.
R brá ónotalega. „Var þessi
Sordini Þjóðverji?” sagði ég.
„Já,” sagði gistihúseigandinn undr-
andi. „En Sordini var aðeins dulnefni.
Hann tók það upp til þess að forðast
afleiðingar gerða sinna. Það var i öllum
blöðum. Það var meira að segja í enska
útvarpinu — ég heyrði það sjálfur. Það
var höfuðsmaður í itölsku skotliðssveit-
inni, sem tók hann til fanga. Ég hafði
verið að drekka með höfuðsmanninum
kvöldið áður en hann fór upp í skálann.
Ég held, að Sordini hafi keypt kofann til
þess að felast þarna uppi. Þeir tóku hann
til Róm ogsettu hann í Regina Coeli. En
hann framdi ekki sjálfsmorð í
fangelsinu. Nei, hann átti ef til vill vini
og hafði von um að sleppa úr fangelsinu.
Einn vina hans var Roatta, herforingi
Mussolinis i Albaníu, sem er sagður hafa
strokið af fangelsisspítalnaum í náttföt-
unum og farið niður eftir Tíberfljóti í
litlum kafbáti. Nei, hann tók ekki inn
eitur, fyrr en hann komst í hendur
Breta.”
„Hvort var hið raunverulega nafn
hans?" Ég reyndi að láta líta út sem ég
hefði lítinn áhuga á málinu.
„Hann hét Heinrich Stelben,” svaraði
hann. „Ef þér hafið áhuga á málinu, skal
ég sýna yður blaðaúrklippur. Ég hélt
þeim saman, vegna þess að svo margir
gesta minna hafa haft áhuga á málinu.”
Skenkjarinn náði þegar í úrklippurnar.
„Má ég fá þær að láni?” spurði ég.
„Auðvitað. Ef þér skilið mér þeim
aðeins aftur. Ég ætla að láta ramma þær
inn.”
Ég þakkaði honum fyrir og kvaðst
mundu hitta hann á uppboðinu og flýtti
mér út. Ég var allur i uppnámi. Heinrich
Stelben. Heinrich. Ég kveikti á lamp-
anum og tók fram myndina, sem
Engles hafði látið mig fá. „Fíir
Heinrich, mein liebling — Carla." Þetta
var að visu algengt nafn. En það var
eitthvað einkennilegt við allt þetta. Ég'
tók upp blaðaúrklippurnar. Þær voru
tvær, báðar úr Corriere della Venezia.
Þær voru báðar stuttar. Hér fer á eftir
þýðing mín á þeim:
Þýtt úr Corriere della Venezia 20.
nóvember, 1946.
Höfuðsmaður úr skotliðssveitirwi
lekur til fanga þýskan stríðsglœpamann
nálægt Cortina.
Heinrich Stelben, þýskur stríðsglæpa-
maður, var handtekinn af Ferdinando
Salvessa höfuðsmanni skotliðssveitar-
innar i felustað sínum í Col da Varda
sæluhúsinu nálægt Cortina. Heinrich
Stelben hafði keypt kofann og tog-
brautina af Alberto Oppo, fyrrverandi
eiganda Albergo Excelsiore í Cortina.
Heinrich Stelben var sakaður um
morðið á tiu breskum hermönnum í La
Spezia árið 1944. Hann var einn af
mönnum Gestapo-sveitarinnar. Hann er
sagður hafa flutt nokkur bílhlöss af gulli
frá Ítalíu til Þýskalands. Stærsta hlassið
var frá Banco Commerciale del Popolo í
Feneyjum. Helmingur gullsins hvarf á
dularfullan hátt, áður en hann náði til
Þýskalands. Stelben segir menn sína
hafa gert uppreisn og tekið helming
gullsins.
Þetta er í annað skiptið, sem Stelben
er handtekinn af skotliðssveitinni. Fyrra
skiptið slapp hann úr fangelsinu og sást
ekki eftir það. Carla Rometta, fögur
dansmær, sem hann hafði átt einhver
skipti við, hvarf einnig.
Talið er, að skotliðssveitin hafi fengið
einhverjar upplýsingar um felustað
hans. Þegar hann var handtekinn, voru
með honum tveir Þjóðverjar, sem
þóttust vera italskir verkamenn. Nánar
vita menn ekki um menn þessa.
Heinrich Stelben og félagar hans hafa
verið fluttir til Róm og settir i Regina
Coeli.”
Þýtt úr Corriere della Venezia 24.
nóv., 1946.
..Þýskur striðsglœpamaður fremur
sjálfsmorð.
Stuttu eftir að Heinrich Stelben, ill-
ræmdur þýskur stríðsglæpamaður, hafði
verið fluttur til Regina Coeli og fenginn
i hendur breskrar hersveitar, framdi
hann sjálfsmorð. Þetta er haft eftir
bresku fréttaskeyti. Á meðan á réttar-
höldunum yfir honum stóð, braut hann
hylki með blásýru á milli tannanna.
Hinir tveir, sem með honum höfðu
verið, áttu þátt í óeirðum í Regína Coeli.
Talið er, að þeir hafi látið lífi þar. Ekki
er vitað neitt nánar um þá.”
Ég las úrklippurnar. Síðan leit ég aftur
á myndina. Carla. Carla Rometta.
Heinrich Stelben. Þetta var að minnsta
kosti einkennileg tilviljun.
Joe Wesson virtist þreyttur og úrillur,
þegar ég sá hann við morgunverðar-
borðið daginn eftir. Hann hafði verið á
fótum alla nóttina. Hann hafði verið að
spila póker við tvo Ameríkumenn og
Tékka einn. „Mér þætti gaman að ná í
hann Engles,” muldraði hann. „Ég
myndi setja hann efst í þetta bölvað
skarð, skera á togsleðann og skilja hann
jm m • Ridgeway
xoi? StjO] L*JL & Jones
^ Mér tókst það.
Bravö. Loksins
tökst mér að
komast á toppinn.
© Bull's