Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 22

eftir þarna uppi. Ég myndi troða ofan i
hann svo miklum snjó. að hann myndi
aldrei framar nota ís út i vinið sitt.”
„Mundu, að hann er ágætur skiða-
maður,” sagði ég hlæjandi. Engles hafði
einu sinni tekið þátt í Olympíuleikunum.
„Hann kann áreiðanlega vel við snjó.”
„Ég veit það. Ég veit það. En það var i
gamla daga, fyrir stríð. Ætli hann sé ekki
farinn að kalka eitthvað. Þannia fer
maður, þegar maður er i hernum Nú
vill hann ekkert annað en þægindi —
og brennivín. Ég er hræddur um, að
hann myndi ekki skemmta sér þarna
uppi i kofanum — engir kvenmenn,
enginn hiti, enginn, sem getur dáðst að
hugmyndum hans — ef til vill ekki einu
sinni bað?”
„Það er að minnsta kosti bar þar,”
sagði ég.
Hann hnussaði. „Bar! Mér er sagt, að
maðurinn, sem er við barinn, sé fáviti.
Það er hægt að rekja það langt fram í
ættir. Fáviskuna, meina ég. Og það eina,
sem hann hefur vit á að búa til, er
„grappa,” búið til úr spritti. Þar að auki
er hann víst skítugasti, latasti og heim-
skasti Ítali, sem til er. Og það er ekki svo
lítið. Og ég á að fara að drattast með
myndavélina mina þangað upp i skarðið
og hoppa um úti i kuldanum til þess að
taka myndir. Allt til þess að þóknast
Engles. Og mér líst ekkert á að fara upp í
togbrautinni í dag. Mann svimar. Hún
var búin til i striðinu. og Þjóðverjinn,
sem átti hana, var tekinn til fanga fyrir
stuttu sem striðsglæpamaður. Ætli
togbrautin sé ekki eitthvað biluð."
Ég verð að viðurkenna, að þegar ég sá
brautina, leið mér ekkert vel. Við
stóðum og horfðum upp eftir henni til
kofans, sem var nálægt fjögur hundruð
metrum ofar. Maður rétt greindi gaflana
á húsinu inn á milli furutrjánna. Það
stóð i miðri öxl Cristallo fjallsins, fjarri
allri menningu, fjarri öllu.
Bílstjóri okkar fór út úr bílnum og
kallaði „Emiliio”. Lítill maður i breskum
hermannafötum og með geysimikil snjó-
stígvél á fótunum kom út úr steinhúsinu
þar sem togsleðinn hóf ferð sina. Stíg-
vélin hafði hann fengið hjá Þjóðverjum í
stríðinu.
Það var litið farið að snjóa í Cortina á
þessum tíma árs. En þarna var þegar
komið þykkt lag af snjó, sem lá eins og
teppiájörðinni.
Við settum farangur okkar á
togsleðann og settum skíði okkar aftan á
sleðann. Svarta taskan utan af ritvélinni
minni og myndatökuáhald Joe Wessons
virtust ekki eiga þarna heima. Við
stigum um borð. Maðurinn i snjóstígvél-
unum settist við stýrið. Hann strengdi á
kaðlinum, svo að á stöku stað hékk hann
í lausu lofti. Við liðum af stað. Brekkan
var mjög brött, svo að maður lá hálf-
vegis i sæti sínu. Þetta var einkennileg
og æsandi tilfinning. Við sáum ekki
skíðakofann lengur. Við ókum upp á
milli hárra furutrjáa, upp snarbratta hlið
Cristallo fjallsins.
Ég leit við. Tre Croci gistihúsið var
eins og smákassi i fjarska. Vegurinn til
Austurríkis var eins og mjó lina í
snjónum. Sólin var hátt á lofti, en við
sáum lítið af þessari „snjóparadís,”, sem
lýst var í bæklingunum. Þetta voru
öræfi, eyðiland og svartir skógar.
Kaðallinn, sem dró sleðann, var
stengdur eins og fiðlustrengur. Við
liðum hljóðlaust áfram. Hallinn hefur
verið um sextíu gráður. Joe hallaði sér
áfram og sagði á ensku við sleðastjór-
ann: „Slitnar strengurinn nokkurn
tima?”
Maðurinn virtist skilja hann. Hann
hristi höfuðið brosandi. „Non, non,
signore. Brotna aldrei, en funivia —”
það var hengibraut niðri hjá Cortina, og
hann sleppti stýrinu og lýsti þessu með
22 VIKAN 30. TBL.