Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 23

miklu handapati. „Einu sinni brotna
hún. Molto periculoso.” Hann brosti.
„Hvað skeði?” spurði ég.
„Kapall slitna. En togkapall halda, og
vagninn detta tuttugu metra og ekki
koma við jörðina. Farþegar mjög
hræddir.”
„Ef þessi kapall slitnar?” sagði ég.
„Hann slitna ekki. En ef hann slitna,
signori, þá ekkert geta stoppað hann.”
Hann benti glottandi á brautina fyrir
aftanokkur.
„Ég þakka,” sagði ég. Og ég var ekki í
rónni, fyrr en við vorum komnir upp til
kofans.
Þetta var nokkuð stór skiðakofi.
Flestir skíðakofar þarna eru aðeins fyrir
daggesti. En þessi var með svefnher-
bergjum. Col da Varda hafði verið
byggður fyrir skíðafólk, sem ekki eyðir
öllum stundum sinum í dans og
gleðskap.
Skálinn var úr timbri. Hann hafði
verið búinn til fyrir tveim árum.
Fyrrverandi eigandi Excelsiore gisti-
hússins hafði látið byggja hann úr
furutrjám. Hann var byggður utan um
klefann. sem dró togbrautina. Kofinn
sjálfur var langur skáli, sem stóð á
voldugum furustofnum. Fyrir utan
hann voru stórar svalir, glerbyrgðar.
Útsýnið var stórkostlegt. Enda þótt við
værum í þetta mikilli hæð, var enn mjög
heitt úti.
Inn af svölunum var stór borðstofa,
búin sterkum húsgögnum. í einu
horninu var bar, en bak við hann var
komið fyrir óteljandi vínflöskum. í miðri
dýrðinni var pendúlklukka. Nálægt
barnum var stór arinn, og í einu hominu
var píanó.
Við gengum inn í eldhúsið. Við sáum
I hausinn á Aldo gegnum hlera í eld-
húsinu. Hann var sköllóttur og gljáði á
skallann. Hann var heimskulegur á svip,
og hann brosti aulalega til okkar. Þetta
var furðuleg mannskepna. Bros hans var
það eina, sem ég fann mannlegt við
hann. Heilinn var eitthvað bjagaðaur.
Joe Wesson sagði seinna, að ef hann
væri með hendurnar fullar af glösum og
maður bæði hann um að taka diskinn
sinn, myndi hann sleppa glösunum á
gólfið og taka upp diskinn. Ég bað hann
að vísa okkur til herbergja okkar. Það
kurraði eitthvað i honum, eins og í
kalkún. Hann pataði með höndunum.
Ég skildi lítið i ítölskunni hans, en mér
skildist, að ekki hefði verið pantað her-
bergi handa okkur. Ég bað hann að
hringja niður i Splendido. Ég hafði séð
sima við barinn. Hann yppti öxlum og
sagðist ekkert herbergi hafa hvort eð
var.
„Hvað er hann að þvaðra?” spurði
Joe. Þegar ég sagði honum það,
byrjuðu kinnarnar á honum að hristast
af reiði. „Vitleysa,” sagði hann. „Segðu
þessum aumingja að koma út úr þessari
kompu og koma til mín, svo að ég geti
sparkað í endann á honum. Ég er svo
sem ánægður, ef ég get komist á eitt-
hvert almennilegt gistihús.En fjandinn
Skíðaskálinn
í Ölpunum
hirði migef ég fer niður þessa togbraut
aftur. Einu sinni á dag er alveg nóg."
Ég opnaði hurðina, og Aldo kom
dauðskelkaður út. Ég sagði honum, að
við værum orðnir reiðir. Hann byrjaði
að þvaðra eitthvað á ítölsku. „Fari
hann til fjandans,” hópaði Joe. „Við
skulum líta inn í herbergin. Það eiga að
vera sex herbergi, og mér var sagt, að
aðeins tvö þeirra væru upptekin.”
Ég kinkaði kolli, og við gengum upp
stigann, Aldo kom á eftir okkur og lét
móðan mása. Uppi var langur gangur.
Þarna voru herþergin. Ég opnaði eitt
þeirra. Það var tómt. Ég leit á Aldo.
Hann baðaði út höndunum og setti upp
fýlusvip. í næsta herbergi var ekki búið
að búa um rúmin. En í þriðja herþerginu
var maður. Aldo ætlaði ekki að hleypa
mér inn, en Joe ýtti honum til hliðar.
Litill, snyrtilegur maður, sléttgreiddur
og grár i vöngunum leit á okkur, þegar
við opnuðum hurðina. Klæðnaður hans
átti bersýnilega ekki heima þarna upp i
Ölpunum. Hann var i jakkafötum, i
blárri silkiskyrtu með gult hálsbindi með
mynd af seglskipum á. Hann var með
greiðu í annarri hendinni. Hann var
eins og á verði, eins og hann væri
hræddur við eitthvað. „Eruð þér að leita
að mér?” spurði hann á næstum galla-
lausri ensku.
Ég flýtti mér að útskýra vandræði
okkar. Aldo smeygði sér fram hjá Joe og
byrjaði að tala. En maðurinn bandaði
hendinni gremjulega i áttina til hans.
„Ég heiti Stefan Valdini,” sagði hann.
„Þessi maður er asni. Hann reynir að
bægja fólki héðan til þess að sleppa við
að vinna. Hann er hundlatur.”
Maðurinn talaði lágri röddu næstum
eins og malandi köttur. „Cretino!”
Hann hreytti þessu út úr sér framan i
Aldo. „Það eru fjögur auð herbergi.
Láttu Englendingana fá þessi tvö við
endannáganginum.”
Ég hafði búist við því, að Aldo yrði
fokvondur — það er hægt að segja allan
þremilinn við Ítala, án þess að hann
blikni. en ef hann er kallaður „cretino”,-
þá sleppir hann sér venjulega alveg. En
Aldo glotti aðeins undirgefinn og sagði:
„Si, si, Signor Valdini — pronto."
Við vorum sendir inn i herbergin fyrir
endanum á ganginum. Úr glugga sinum
sá Joe beint niður eftir togbrautinni. Úr
mínum glugga mátti sjá yfir svalirnar.
Ég gat ekki séð til togbrautarinnar.
nema með því að teygja mig út um
gluggann og fá kalda dropa ofan á háls-
inn. Það var stórkostlegt útsýni úr
glugganum mínum. Ég sá upp á
Cristallo fjallið og niður eftir skógi
vöxnum hlíðum þess. „Bölvuð hola
þetta, Neil.” sagði Joe Wesson. „Hver
var litli karlinn? Hann lét eins og hann
ætti kofann."
„Veit það ekki,” sagði ég. Ég var að
taka upp úr töskum mínum og var að
hugsa um það, hve hér væri hægt að
gera góða kvikmynd. „Hann er liklegast
gamall gestur hér — enda þótt hann
virtist heldur eiga heima i næturklúbbi.”
„Jæja. úr því að við erum nú komnir
hingað, er þá ekki best að halda það
hátiðlegt með einu glasi?” muldraði Joe.
„Ég verð niðri við barinn. Ég ætla að
reyna þetta rauða gutl, sem þeir kalla
grappa."
Hringbraut 121 Sími 2 8601
30. TBL.VIKAN 23