Vikan


Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 36

Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 36
Það, sem gerst hefur: Isabel fer til eyjar forfeðranna eftir andlát foreldra sinna og kynnist þar mörgum sérstæðum manngerðum. Jessie-Anne, — gömul kona með vald yfir huldum öflum, — Flora, ung kona með hættulegt augnaráð, — Torquil, dökkeygi maðurinn með dularfullu for- tíðina og — Mary-Chaterine, sem lést á dularfullan hátt. Hún hefur ekki lengur vald á eigin hugsunum og sér bæði liðna og óorðna atburði. Er þetta allt fmyndun, eða •> Framhaldssaga eftir Eleanor Ross En þá gerðist hið hræðilega óumflýjanlega atvik. Litla veran á veggnum steyptist fram fyrir sig og . . . „Hvers vegna segirðu þetta?” spurði hann alvörugefinn. „Nú, eru ekki alltaf draugar I gömlum höllum? Þeir hringla í hlekkjum og hafa höfuðið undir hand- leggnum." Ferge skipti um gír með miklu sargi. bölvaði I hálfum hljóðum og sagði upphátt—: „Hlekkir. já?” Hann var svo þungur á brúnina. að undrum mátti sæta að svo góðlegt andlit gæti haft þann svip. Svo brosti hann. Eilitið tvibeittu brosi, fannst Isabel. Louis Masterson ÆVINTYRIÐ UM MORGAN KANE Morgan Kane bækurnar koma út í milljónum eintaka, í Evrópu og Bandaríkjunum. Bókaflokkurinn er á góðri leið með að verða eitt vinsælasta lestrarefnið um Ameríska vestrið sem út hefur komið til þessa. Á íslensku hófst útgáfa bókanna 1976 og fást þær alsstaðar þar sem bækur og blöð seljast. PREIMTHÚSIÐSF. Barónsstíg 11b Sími: 26380. „Torquil Cameron er maðurinn með allan sagnfræðifróðleikinn," sagði hann. „Þú ættir að spyrja hann.” Rétt í þessu opnaðist skærblátt hlið, og Jessie-Anne skaust fram á veginn og veifaði bílnum að nema staðar. Hún var i kunnuglegum teygjubomsunum og með hattinn, eins og vanalega, en nú var þreklegur vöxtur hennar hulinn skærlitum nælonslopp. Hún beygði sig áfram og stakk höfðinu inn í bílinn. „Hó,” sagði hún og horfði hugsandi á isabel með kíminn glampa i augunum. „Góður dagur fyrir ferjuferð.” Hún beindi athygli sinni að Fergie. „Þú manst eftir að segja Donald frá unghænunum, drengur.” „Ój, já," svaraði hann. Hann snéri sér að Isabel,' og hafði greinilega létt við þessa truflun. „Þú hefur hitt Jessie-Anne, er það ekki? Jessie-Anne kann allar sagnir um eyjuna.” Hann snéri sér að gömlu kon- unni. „Við vorum einmitt að tala um kastalann, þegar við komum hingað.” Jessie-Anne virtist ekki hafa heyrt þetta. Hún horfði beint á Isabel og var næstum því hátíðleg. „Þú ættir að koma og fá þér tesopa með mér einhvern tímann. Bráðum. Ég hef margt að segja þér, sem þú gætir haft áhuga á að heyra.” Isabel minntist þeirrar ákvörðunar sinnar, að fara til Jessie-Anne og spyrja hana um leyndardómana og undir- straumana, sem virtust vera undir hinu rólega yfirborði eyjarlífsins. „Þakka þér fyrir, það þætti mér gaman,” sagði hún. Augu Jessie-Anne hvildu hugsandi á henni um stund, en svo snéri hún sér snögglega aftur að Fergie og sagði á sinn venjulega hressa máta: „Þú manst eftir unghænunum, ha?” Eftir að hann hafði fullvissað hana um það, að hann myndi ekki voga sér að gleyma þeim, ók hann áfram og setti Isabel af á bryggjunni rétt i þvi sem ferjan var að fara. En í huga Isabel hringdi bjalla, og spurning skaut þar upp kollinum: Hvernig vissi Jessie-Anne, að hún væri á leiðinni i ferjuna? Staðarferjan var lítið gufuskip, opið miðskips og með lítinn klefa framan á. lsabel kaus að sitja undir beru lofti, og hún kom sér þægilega fyrir á bekk milli feitlaginnar konu með stóra innkaupa- tösku og manns, sem hafði kjúklinga i kassa við fætur sér. Gegnt henni var raf- magnseftirlitsmaðurinn, sem var á leið aftur til Port Ellen eftir að hafa lesið af mælum á eyjunni og tryggingasali með stóra bók og litla ferðatösku. Hafið var slétt og kyrrt og þau voru búin að vera á ferð I um það bil tuttugu mínútur, þegar Caisteall Barran kom í Ijós. Kastalinn var hið gamla virki ættar hennar, og hún sá, að báturinn myndi fara beint undir klettana. sem hann stóð á. Þó hann væri kominn i rúst, þá var kastalinn enn stórfengleg sjón. Hann hafði verið reistur á súlulaga klettasyllu, þannig að hann virtist vaxa út úr klettunum sjálfum. Á einum stað gat steinn, sem fleygt væri ofan af veggnum, fallið hindrunarlaust i hafið sex hundruð fetum neðar. Á öðrum stað hafði hafið sorfið mikinn klett úr bjarginu. og þar hafði hluti af múrnum hrunið með því, þannig að innri hluti kastalans sást frá sjónum. Að mestu leyti var kastalinn ekki annað en rúst, en þó var nóg eftir af upphaflegum veggjum hans, til að hægt væri að gera sér i hugarlund, hvernig hann hefði litið út á blómaskeiði sínu. Isabel hallaði sér notalega aftur á bekknum, og lét sig dreyma um liðna daga. Nokkur breyting varð á birtunni, og litur sjávarins varð örlítið annar. Einkennilegt skip kom fyrir höfðann og stefndi hljóðlega í átt til kastalans. Isabel horfði dreymin á flöktandi myndina fyrir augum sér, sem smám saman tók á sig hvassa og ákveðna lögun. Báturinn var með eitt ferhyrnt segl með ryðrauðum og rjómalitum röndum. Drekahöfuð var á löngum framstafn- inum, og skrokkurinn var Iangur, lágur, öldóttur og kolsvartur. Langar árar voru auk seglsins, sem var slakt i golunni, og þær hreyfðust i fullkomnun takti við söng, sem stýrimaðurinn söng með hárri, einkennilegri röddu. Isabel greindi ekki orðin. íslenska? Norska? Þá skvetti einhver úr fötu fullri af leifum og úrgangi yfir borðstokkinn, og máfahópur, sem hafði letilega elt skipið, skaust niður meðgaggandi skrækjum. Isabel hristi höfuðið og tók sig á. „Aftur að láta þig dreyma,” sagði hún ávítandi við sjálfa sig. Hún hló vandræðalega. Enn einu sinni hafði hún leyft ímyndunaraflinu að hlaupa með sig í gönur, og það var mjög slæmur siður. Hún snéri sér aftur við og horfði á kastalann, sem nú var fyrir skutnum. Inni á landi kom hún auga á einn eða tvo kofa, sem tilheyrðu kastalaþorpinu, en hæðin huldi þá flesta. Isabel leit upp eftir brotnum og skörðóttum veggjunum, og sá gullinn örn með útbreidda vængi svífa I tignar- legum hringjum til himins yfir tindinum. Það var eitthvað við andrúmsloftið þarna, sem laðaði hana að sér. Hún var 36 VIKAN 30. TBL.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.