Vikan - 27.07.1978, Blaðsíða 24

Sadolin
‘ v®ögge
Steatmalii
^adol’^
Sídumúla 15. Sími33070
var enn að taka upp farangur
minn, þegar skiðafólkið kom. Þetta var
mislitur hópur, sólbrennt fólk í
marglitum skíðafötum. Skíðakofinn
fylltist þegar af fólki, sem talaði hinar
óliklegustu tungur. Ég horfði á fólkið
setja á sig skíðin og hverfa niður
brekkuna milli furutrjánna. Anna gekk
um beina meðal þeirra, sem eftir urðu,
og daðraði við mennina. Hún var
glaðlynd og gerði allt fyrir menn, sem
ekki höfðu konur sinar með sér. Ég sá
fyrir mér litkvikmyndina, sem hægt var
að taka i þessu umhverfi. Það var stór-
kostlegt að horfa á þessa liti.
Ég ákvað að skrifa þarna stórkostlegt
kvikmyndahandrit. Ef mér heppnaðist
ekki að skrifa kvikmyndahandrit hérna,
myndi ég aldrei geta það. Ég var þegar
farinn að gera áætlanir, þegar ég fór
niður til Joe.
í stiganum rakst ég á háan virðulegan
mann. sem var að hnakkrífast við Aldo.
Hann var með þykkan hárlubba og var
nokkuð farinn að grána. Hann var sól-
brenndur og með hvítt ör á hökunni.
Hann var i hvítum skíðafötum, með
gulan klút um hálsinn. Ég sá þegar,
hvað að var. „Hafið þér pantað herbergi
hérna?”spurðiég.
„Já,” sagði hann. „Annað hvort er
þessi maður fáviti, eða hann hefur látið
einhvern annan fá herbergið og vill ekki
viðurkenna það.”
„Ég lenti eintnitt í þessu sama,” sagði
ég. „Ég veit ekki, hvað hann hefur á
Skíðaskálinn
í Ölpunum
móti gestunum hérna. En hann vill helst
ekki fá neina gesti. En það eru tvö her-
bergi auð sem stendur. Það er enginn í
herberginu við stigagatið, svo að ef ég
væri þér, myndi ég fara upp og krefjast
þess að fá herbergið.”
„Það ætla ég að gera. Þakka yður
fyrir." Hann brosti letilega og fór upp
stigann. Aldo yppti öxlum og setti upp
fýlusvip. Síðan hélt hann á eftir honum.
Við Joe sátum allan morguninn á
svölunum yfir glasi, og töluðum um
væntanlega kvikmynd. Joe var ekki
lengur gramur yfir því að vera sendur
hingað upp í kalda Alpana. Hann var
myndatökumaður núna og hafði ekki
áhuga á neinu öðru en myndatöku.
Hann var listamaður, sem hafði fengið
þægilegt viðfangsefni. Ég hafði nóg að
gera — bæði að hlusta á Joe og um leið
að velta fyrir mér kvikmyndasögunni
tilvonandi.
Ég tók ekki eftir þvi, þegar hún kom.
Ég veit ekki, hve lengi hún hefur verið
þarna. Ég leit upp af tilviljun og kom þá
strax auga á hana. Ég var hálfringlaður.
Mér fannst ég þekkja hana, en samt vissi
ég ekki. hver hún var. Ég starði á hana.
Hún tók niður sólgleraugun. Þá rann
upp fyrir mér ljós. Ég tók upp veskið
Labbakútarnir
eftir Bud Blake
24 VIKAN 30. TBL.