Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 14

Útdráttur:
Emma og Deedee höfðu verið mjög
nánar vinkonur sem ungar stúlkur. Þær
höfðu báðar möguleika á að ná langt á
ballettsviðinu, og þær kepptu einmitt
um sama hlutverkið, þegar það gerðist,
sem breytti öllu. Deedee varð barns-
hafandi. Hún fórnaði framavonum fyrir
fjöiskyldulifið, meðan stjarna Emmu
skein skærar með hverju árinu. Deedee
og Wayne reka ballettskóla i Okia-
hóma og lifa hamingjusömu fjölskyldulifi
með börnum sinum. Þó er Deedee ekki
alls kostar ánægð. Og nú er von á
ballettflokknum, sem þau dönsuðu eitt
sinn með, til Oklahoma. Deedee bæði
hlakkar til og kviðir fyrir að hitta
Emmu eftir 20 ára aðskilnað.
Ein þessara hjóna F voru Fernbach-
ers hjónin. Þau voru ung og forrík, feður
beggja olíufurstar. Þau buðu Deedee og
Wayne gjarnan i gleðskap á laugardags-
kvöldum og í sundlaugina á sunnu-
dögum. Ken Fernbacher fylgdi oft
sjálfur litlu dætrunum sinum tveimur í
ballettima og fékk sér þá gjaman bjór
með Wayne. Hann var mjög hrifinn af
kúrekum, enda var hann líkastur kúreka
á að lita og hann hafði mikið yndi af að
rifja upp með Wayne þegar þeir sem
smástrákar höfðu horft á kúreka reka
nautahjarðir. Deedee grunaði að það
væri vegna Wayne sem Ken Fernbach-
er var alltaf að bjóða þeim til sin. Þó
þetta hræddi hana og hún skammaðist
sín fyrir þennan grun sinn, gerði hún
grín að þessu við Wayne.
Þau voru stundum boðin í mat til
tveggja kynvillinga. Annar þeirra rak
blómabúð í verslunarhúsinu þar sem
ballettskólinn var til húsa, en sambýlis-
maður hans var ungur læknir. Það var
ballettinn sem vdrð til þess að þau
kynntust. Ekki svo að skilja að ungu
mennirnir tveir hefðu neinn sérstakan
áhuga á ballett; þeir álitu einfaldlega og
réttilega að tveir fyrrverandi dansarar
myndu ekki hafa neitt út á sambúð
þeirra að setja. Þeir vildu líka gjarnan
komast i kunningsskap við venjuleg
hjón. Þau ræddu öll fjögur um plöntur,
kvef, verðbólgu, drykkjusiði náungans
og nýbyggingar í borginni. Þeir voru
ekkert ólíkir öðrum kunningjahjónum
Deedee og Waynes, nema að því leyti að
þeir gátu ekki umgengist aðra kunningja
jæirra; vinskapurinn varð að skiptast
milli allra annarra vina og svo þessara
tveggja.
Það var samt hægt að bjóða þeim og
þeim var boðið með fólki sem Deedee og
Wayne þekktu í arkitektadeildinni í há-
skólanum. Þetta var allt fólk sem var
mjög frjálslegt og lét sér fátt koma á
óvart. Þau voru öll mikið gefin fyrir
skemmtanir, en það voru Deedee og
Wayne ekkert sérstaklega og líf þessa
háskólafólks var eiginlega ofvaxið þeirra
skilningi. Það sem þau þekktu best og
það sem henni þótti vænst um og
saknaði mest að geta ekki rætt um, var
ballett.
Það sem þau höfðu komist næst að
eignast raunverulega vini var þegar
Mummers hjónin opnuðu nýtt leikhús
með atvinnuleikurum. Þau voru fljót að
samlagast leikurunum. Þeim fannst eins
og þau væru hluti stórrar fjölskyldu,
næstum eins og þau höfðu verið í ballett-
hópnum. Það var eins og að umgangast
ættingjana, borgin öðlaðist nýjan svip.
En íbúar Oklahoma fóru aðeins einu
sinni í leikhúsið, rétt til að sjá hvernig
þar væri umhorfs. Það var þeim nóg,
þeir komu ekki aftur. Svo það var ekkert
leikhús, engar danssýningar, ekkert
tónlistarlíf í borginni (það virtist ekki
einu sinni vera grundvöllur fyrir um-
ferðarleikhús að koma við í Oklahoma).
Mummers hjónin fóru að starfa með
áhugafólki um leiklist. Deedee og
Wayne heimsóttu þetta áhugamanna-
leikhús tvisvar; þó leikarana skorti bæði
hæfileika og getu, þá var þó enn
ömurlegra að finna áhugaleysið sem var
þar rikjandi. Þvi varð þessi vinskapur
ekki langlifur.
Þó þau þekktu marga og væru
stöðugt að kynnast fleirum, fannst
Deedee þau ekki eiga neina
raunverulega vini. Ekki vini eins og hún
og Emma höfðu verið. Jafnvel hún og
Michael. Stundum fengu þau óvænt
póstkort frá Michael — vildi að þið
væruð hér í Tokyo, eða Oakland —
hann var orðinn einn af framkvæmda-
stjórum American Ballet, auk þess að
vera frægur ballettmeistari. Emma
skrifaði ennþá, þó það væri nú sjaldnar
og sjaldnar, aðeins nokkrar línur, engin
löng bréf. En hún mundi samt alltaf eftir
guðdóttur sinni; á jólum og afmælum
sendi hún Emiliu alltaf litinn pakka ein-
hvers staöar að úr heiminum. Venjulega
frá New York en stundum frá London,
París eða Róm, borgum, sem Deedee
hafði aldrei komið til. Hún safnaði úr-
klippubók um Emmu og nú var Emilía
búin að taka við henni. Inn í hana límdi
hún viðtöl, greinar og myndir klipptar úr
ýmsum blöðum og jafnvel af forsíðum
blaða og tímarita. Á hillu í herbergi þvi
sem Emilía deildi með Janinu voru tvær
bækur um Emmu. Upp á siðkastið hafði
þó þessum greinum og myndum fækkað.
Síðustu blaðsíðurnar í úrklippubókinni
voru tómar, þær biðu eins og Deedee
eftir því að Emma kæmi. Emma var
hennar eina raunverulega vinkona.
Fyrstu árin hafði þetta ekki skipt
máli. Hún hafði ekki tíma til að sakna
vinanna, varla tíma til að svara bréfum
Emmu. Hún átti of annríkt við að eign-
ast og ala upp börnin, hjálpa til við að
stofnsetja skólann, njóta þess að vera
ástfangin og alls þess er ástarlíf þeirra
veitti henni. En ástríðurnar minnkuðu
VIÐ STÆKKUM
0G BREYTUM
bjóðum við flestar byggingavörur á
sama stað í nýinnréttuðu húsnæði á 1.
og 2. hæð, samtals 600 m2.
Komið og skoðið. — Það er hagkvœmt að verzla
allt á sama stað.
Útveggjasteinn Þakpappi Eldhúsinnréttingar Veggfóður
Milliveggjaplötur Múrnet Plaströr & fíttings VeRKStrigi
Spónaplötur Rappnet Gluggaplast Gólfflisar
Grindaefni Skrúfur Alpappír V eggfiísar
Plasteinangrun Þakrennur Garðastál Lím
Glerullareinangrun Hreinlætistæki Lamir & skrár Gólfdúkur
Steinullareinangrun Blöndunartæki Rafmagnsverkfæri Korkflísar
Glerullarhólkar Viðarþiljur Málningarvörur Saumur
Þakjárn Baðskápar Verkfæri
ALLT UNDIR EINU ÞAKI

BYGGINGARVORUDEILD
JÓN LOFTSSON HF.
HRINGBRAUT121
14 Vlkan 10. tbl.
eins og eðlilegt er og ástarlíf þeirra varð
ekki eins spennandi, það varð vana-
bundnara. Skólinn gekk vel, þau höfðu
það ágætt fjárhagslega; undanfarin ár
hafði henni skilist, að það yrði ekki svo
langt þar til bömin yrðu farin að
heiman. Og hún var komin yfir fertugt.
Nærri helming af ævi sinni hafði hún
eytt í ballett, hafði lifað í hinum sér-
staka og einangraða heimi ballettsins.
Nú var hún farin að sakna þessa heims
eins og það væri hennar eigin fjölskylda.
Það var henni ekki lengur nóg að kenna
klunnalegum krökkum sem flestir hvorki
gátu né vildu verða dansarar. Wayne
var vinur hennar, en vinur úr ballett-
heiminum, hennar heimi, var ekki
lengur nóg. Ekkert var lengur nóg. Hún
var jafnvel farin að velta því fyrir sér
hvort það hefði nokkurn tíma nægt
henni. Það var orðið hættulegt að líta til
baka.
Wayne hafði allt sem hann
þarfnaðist. Fataskápurinn hans í svefn-
herbergi þeirra var fullur af öllum þeim
fötum, sem hann hafði dreymt um sem
drengur. 1 skúffunum hans megin og
hans megin á borðinu var allt í röð og
reglu. Hann vildi ekki láta neitt koma
sér á óvart og það gerðist heldur ekki.
Hann hafði farið að heiman til að full-
nægja löngunum sínum og þrám, en allt
slíkt hafði hann lagt að baki og hann
hafði enga löngun eftir þessu æviskeiði.
Hann var feginn að vera aftur kominn
heim á flatlendið, sem hann þekkti svo
vel. Hann kunni vel við sig meðal þessa
fólks, sem Deedee kallaði flatneskjulegt,
en honum fannst vera opinskátt og vin-
gjarnlegt. Samheldnin og hinn náni
kunningsskapur sem skapast í
ballettinum hafði verið honum vanda-
mál. Hann hafði búist við að það yrði
erfitt að koma aftur til Oklahoma sem
ballettkennari. En það hafði orðið
honum styrkur að vera giftur og eiga
þrjú börn, auk þess sem hann hafði jú
verið þar uppalinn.
Hann hafði notið þess að vera einn í
balletthópnum, sérstaklega eftir að hann
giftist Deedee. Þau höfðu dansað áfram í
rúmt ár eftir að Emilía fæddist. Það
höfðu liðið sex mánuðir þangað til
Deedee gat aftur farið að dansa, og
hæfileikar hennar urðu aldrei þeir sömu.
Sennilega vegna þess að hún gat ekki
lagt sig eins fram. Og að ferðast um með
smábam var hvort eð ómögulegt, bæði
fjárhagslega og allra hluta vegna
Það var ógjörningur að ala upp barn á
sífelldum ferðalögum og hann vissi líka
að hann langaði til að eignast fleiri börn.
Hann elskaði börn og sennilega var það
þess vegna sem hann var betri kennari
en Deedee. Hún naut sín best ef
nemandinn hafði hæfileika. Hann hafði
jafn gaman af að kenna þeim öllum,
hann var alltaf jafn þolinmóður og
hvetjandi, sama hver átti i hlut. Það var
sama hvort þau höfðu mikinn eða lítinn
áhuga eða mismunandi hæfileika, hann
vildi að þau lærðu að nota líkama sinn
og njóta hans. Hann sá að mestu leyti