Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 22

ÚRÁSTÍ
SKILNAÐ
Flestir hafa jákvæðar væntingar til
hjónabandsins. Margir vona að hjóna-
bandið gefi þeim þá ást sem þeim finnst að
þeir hafi farið á mis við. Flestir verða ást-
fangnir. Flestir gifta sig eða reyna einhvers
konar sambúð. Flestir eignast börn. Þá
breytist lífið oft. Börnin taka allan tímann,
alla kraftana og alla ástina. Fólk hættir að
hafa tíma hvort fyrir annað, byrjar að
gleyma hvort öðru og byrjar að verða
vonsvikið. Allir draumarnir og vænting-
arnar til hjónabandsins eyðileggjast smám-
saman og vonbrigðin aukast. Þetta var þá
ekki svo gaman og ástríkt eftir allt.
Hversdagsleikinn var ekki þessi rólega,
ánægjulega sambúð sem búið var ímynda
sér heldur eilíf sambúðarkreppa sem
mörgum finnst að þeir afberi ekki lengur en
sem þeir eiga líka erfitt með að binda enda
á. Sambúðin getur orðið þögult og vopnað
hlutleysi eða þá að hver setning sem sögð er
endar með rifrildi. Það er aldrei talað
saman í raun og veru og vandamálin
hlaðast upp og verða meiri og fleiri. Að'
lokum verður annar aðilinn til þess að
brjóta ísinn og vill skilnað. Margir hafa
skilið, margir standa i skilnaði og margir
eiga eftir að skilja. Ástin er búin og hver fer
í sína átt. Margir spyrja þá sjálfa sig ótal
sinnum þeirrar spurningar, hvernig hafi
staðið á þvi að þetta fór svona. Hvað varð
um ástina?
Margir breytast frá því að vera
ástfangnir yf ir í að
verða foreldrar
Ein mesta breytingin, sem fólk í samúð
verður fyrir, er þegar það eignast barn. Það
er erfitt að sjá um lítið krefjandi barn,
kannski með ótal andvökunóttum, mikilli
vinnu og fjárhagsáhyggjum og samtimis að
varðveita og rækta það samband sem hefur
bundið fólk saman. Það er líka algengt að
fólk hreinlega gleymir því, að það hefur
sambúðaraðila, man einungis eftir að það er
orðið foreldri. Allt snýst þá um barnið, fólk
lifir gegnum barnið og gleymir að það er
eitthvað til sem heitir einkalíf. Samfara
þessu hættir oft öll virkni út á við og fólk
verður félagslega einangrað, sér kannski í
mesta lagi fjölskylduna.
Ef fólki þykir mjög vænt hvoru um
annað, getur tilkoma barns styrkt tilfinn-
ingar fólks gagnvart hvort öðru og það
megnar að leysa flest vandamál sem koma
upp. En ef væntumþykjan er ekki mjög
mikil, gerist það mjög oft að öll væntum-
þykja færist yfir á barnið. Fólk gleymir þá
hvort öðru og að eiga barn verður ekki
verkefni sem foreldrarnir leysa í
sameiningu. Fjölskylduböndin styrkjast
því ekki við tilkomu barnsins. Það er því
hægt að segja að það sé slæm lausn til að
reyna að bæta hjónaband að eignast barn.
Enda gerist það næstum þvi aldrei að
sambúð batni við að eignast barn.
Sambúð í hversdagsleikanum
Flestir gera sér að sjálfsögðu grein fyrir
því að sambúð er ekki bara dans á rósum.
Margir álíta hins vegar að þegar maður
elski einhvern þá breytist maður. Jákvæðar
tilfinningar gagnvart sambúðaraðila eiga
þannig að gera einstaklinginn hamingju-
samari og ánægðari með lífið. Flestir verða
síðan fyrir þeirri reynslu að tilfinningin, að
vera ástfanginn, minnkar smám saman og
uppgötva að ástin hefur ekki breytt manni
ýkja mikið. Þau vandamál og sú togstreita
sem var fyrir hendi áður en sambúð hófst
er enn við lýði. Vandamálin eru kannski
bara orðin enn áþreifanlegri, einmitt vegna
hinnar daglegu sambúðar við aðra
manneskju.
Samfara þessu koma oft aðrar upp-
götvanir. T.d. að nýjar hliðar á sambýlis-
aðilanum eru uppgötvaðar. Annaðhvort