Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 17

heyrði ekki slitróttan andardrátt sinn, né
fann að Wayne snerti handlegg hennar.
Þau voru margklöppuð fram við
fögnuð áhorfenda og þegar Freddie steig
aftur á bak og Emma stóð alein í sviðs-
Ijósinu og hneigði sig, var hún ákaft
hyllt. Deedee heyrði Emiliu klappa á-
kaft og hún brosti til hennar og reyndi
að sýnast ánægð. Hún reyndi sjálf að
klappa en gat það ekki. Hún brosti á-
fram, þrengdi sér fram hjá Emilíu, út úr
bekknum og upp ganginn. Siðan hljóp
hún niður stigann og inn á kvenna-
snyrtinguna, inn í einn klefann og læsti
á eftir sér. Um leið og hún var búin að
læsa braust gráturinn út og tárin
streymdu niður andlit hennar. Hún
þrýsti lófunum og enninu að köldum
hvitum veggnum. Hún sleppti alveg
fram af sér beislinu og grét ákaft yfir því
sem hún nú var eða því sem hún hafði
verið og gat aldrei orðið framar.
Frammi á gangi beið Wayne þolin-
móður. í annarri hendi hélt hann á
pappaglasi sem hann hafði fyllt vatni og
i hinni hélt hann á örlítilli koníaksflösku
eins og þeim, sem notaðar eru í flug-
vélum. Hann var greinilega við öllu
búinn. Þegar hún kom loks út, leit hún
betur út en hann hafði átt von á. Hún
hafði baðað augun með köldu vatni og
endurnýjað málninguna. Emma hefði
hvort eð er átt von á að hún felldi tár
hennar vegna. Hann brosti til hennar
uppörvandi, bætti í glasið og rétti henni
það. Hún saup koníakið þakklát á svip.
„Hvað sagðirðu við krakkana?”
„Ekkert. Ég þurfti þess ekki.” Hann
tók við pappaglasinu og henti því í rusla-
fötu á gólfinu. „Þau þekkja þig og þau
hafa hundrað sinnum heyrt söguna um
þig og Emmu þegar þið voruð að æfa
fyrirÖnnu Kareninu."
Þau gengu upp stigann og hún spurði:
„Hvernig fannst þér hún? Ég á við
hvernig fannst þér hún dansa."
„Mér fannst hún dansa mjög vel."
„1 alvöru?”
Hann hikaði. „Allt i lagi.) Henni
tækist betur ef hún léti vera að gera
sumt af þvi sem orðið er of erfitt fyrir
hana. Ertu þá ánægð?”
,.Þú lætur mér finnast eins og ég sé
óttaleg naðra. Enda er ég það sennilega."
„Þú ert það í sambandi við Emmu.”
Hann nam snöggt staðar. Hún sneri sér
að honum og hallaði bakinu upp að
veggnum. „1 guðanna bænum, Deedee,
ertu enn að velta því fyrir þér, sem
gerðist fyrir tuttugu árum?”
„Ég hélt að ég hefði gleymt því.”
„Það hefurðu greinilega ekki!” Svipur
hans varð blíðlegri og hann kyssti hana.
„Viltu gera mér greiða?”
„Auðvitað.”
„Losaðu þig við þetta. Talaðu við
hana.”
Deedee kinkaði kolli, en um leið og
þau lögðu aftur af stað upp stigann
sagði hún: „Ég veit ekkert hvernig er að
tala viðhana núna.”
Þegar þau komu að sviðsbaki, hikuðu
þau áður en þau héldu inn í þann heim.
Á KROSSGÖTUM
sem áður hafði verið þeim eins og
heimili, hrædd um að það væri litið á
þau eins og hverja aðra, sem komu til að
biðja um eiginhandaráritun.
Krakkarnir, meira að segja Janina,
störðu á ungu dansarana (vorum við
virkilega farin að dansa svona ung?
hugsaði Deedee). Sumir voru enn í
búningunum, aðrir búnir að skipta um
föt, allir á hlaupum inn og út um
búningsklefana og upp og niður stigana.
Þau náðu setningu og setningu á stangli:
Lagleg, dökkhærð stúlka sagði:
„Aðeins steik og jógúrt.”
„Mér er alveg sama þótt þúhafirefni
á því, Sandra, það er alltof dýrt.”
„En jógúrt er svo góð fyrir húðina
að það er eiginlega sparnaður.”
Wayne leit á Deedee og hristi höfuðið:
ennþá sömu peningavandræðin.
Skyldu þau ennþá vera „laumugestir?”
(Það voru þau).
„Það var ekki krampi, það var
hásinin.”
„En leiðinlegt. Hver skyldi fá hlut-
verkið.”
Vandamálin voru greinilega alltaf
þau sömu.
„Hvernig ætlarðu að komast í þessa
veislu?”
„Ertu eitthvað skritin? Ég ætla að
þræða barina, þeir eru víst fjórir hér á
staðnum!”
„En þau dá þig, Sevilla!” Það var
ótrúlegt hvað Yuri talaði góða ensku,
miðað við hvað hann hafði dvalist stutt
í landinu. Eða kannski var þetta
setning, sem hann notaði mikið. Hann
stakk aðeins við, þegar hann hélt á eftir
Sevillu sem var greinilega samkvæmis-
klædd.
„Ó, Yuri, þeir dá okkur öll. Þetta eru
algjörir asnar.” Hún nam staðar, kreisti
blómvönd í annarri hendi og með hinni
fálmaði hún niður í veskið sitt til að
finna aðra sígarettu í langa munnstykkið
sem hún var með á milli tannanna.
Emilia starði á hana stóreyg; Ethan
starði á Yuri sem tók veskið henar og
fann sigarettu og kveikjara meðan
Sevilla hélt áfram að masa.
„Hvaða tilgang hefur það eiginlega að
eyða öllu lífinu í að ná einhverju full-
komnu spori sem áhorfendurnir hafa
svo engan skilning á? Ég var alveg
hryllileg í kvöld, en samt fannst þeim ég
vera stórkostleg.” Hún saug að sér eins
og fýsibelgur. „Ég vildi helst aldrei þurfa
að koma í þessar smáborgir.” Hún skellti
aftur veskinu sinu. „Ég ætla beint á
hótelið og leggjast í heitt bað.”
Deedee gekk feimnislega í veg fyrir
Sevillu. „Afsakið, ungfrú Haslam. Ég er
Deedee Rogers. Wayne, eiginmaður
minn — Það myndi gleðja okkur mjög
ef....”
„Alveg sjálfsagt.” Sevilla brosti
þrautæfðu brosi sem hún var búin að
nota í hundruðum leikhúsa og teygði sig
eftir leikskránni sem Deedee hélt á. „Ég
hef því miður víst engan penna...”
„Ó, ég átti við að við ætlum að
halda...”
„Geturðu notað blýant?” Wayne
stakk blýantinum í hönd Sevillu og rétti
fram leikskrána sina. Hún skrifaði
nafnið sitt með glæsilegri sveiflu og
sveif síðan út um dyrnar. Yuri brosti til
Deedee.
Á ég að koma með gítar i veisluna?”
„Ó, það væri gaman!”
„Hvernig er hnéð?” spurði Wayne
sem fyrrverandi dansari, þó það hljóm-
aði frekar eins og hann væri læknir að
tala við sjúkling.
„Brotið.” Yuri glotti. Hann þreif í
lagalega ballerínu sem gekk framhjá,
hallaði sér þunglega upp að henni og var
lagður af stað i átt að búningsherbergi
sínu þegar Ethan skaust allt í einu fram
og hristi hönd Yuris.
„Þú ert frábær,” muldraði hann.
„Það ert þú líka,” svaraði Yuri há-
tiðlega.
Ethan roðnaði af gleði og huldi
andlitið upp við Janinu.
Deedee og Wayne leið betur, þeim var
léttara i skapi: Einn af fremstu
dönsurum heimsins ætlaði að koma í
veisluna þeirra og koma með gítar lika!
Nú fannst þeim þau eiga hér heima. 1
truasti þess gengu þau áfram inn
ganginn og skimuðu eftir andlitum, ekki
þeim ungu og nýju, heldur t>eim sem þau
þekktu — þeim gömlu — þeim sem til-
heyrðu gömlu fjölskyldunni þeirra.
„Almáttugur, Wayne! Deedee!” Þetta
var ekki hinn glæsilegi, sjálfumglaði
Vronsky, heldur Freddie Romoff sem
hafði elst ennþá verr en þau. Andlit hans
var þreytulegt og svitinn braust í gegn-
um andlitsfarðann sem hann hafði enn
ekki fjarlægt. Baðsloppurinn hans var
flekkóttur af andlitsfarða þúsunda sýn-
inga. Hann var búinn að nota þennan
slopp allt frá þeim tíma, þegar hann og
Wayne höfðu deilt búningsherbergi:
Freddie var hjátrúarfullur.
Þau hlupu til og féllust í faðma, öll
þrjú í einu. Þau vildu ekki þurfa að
horfast i augu við þær breytingar sem
orðið höfðu á undanförnum árum, og
samt var eins og það skipti ekki máli lengur.
Þau þrýstu sér hvert að öðru, kysst-
ust, hlógu og töluðu hvert í kapp við
annað. Svo birtist annar dansari sem þau
þekktu, meiri hróp og meiri fagnaðar-
læti. Siðan annar og annar. Sumir þeirra
urðu núorðið að láta sér nægja smáhlut-
verk, sumir máttu vera fegnir að fá að
vera með i hópnum og fá borgað fyrir
nokkuraukahlutverk. Þetta vorugamlir
vinir sem voru fegnir að hitta Deedee
og Wayne aftur, eins og það færði þá
nær því sem þeir voru einu sinni; þeir
buðu þau velkomin aftur, velkomin
aftur í faðm fjölskyldunnar.
Deedee horfði yfir axlir þeirra og
leitaði að Emmu. Hana langaði til að
geta virt hana fyrir sér smástund áður
en Emma kæmi auga á hana. Annað
andlit sem ekki var henni eins minnis-
stætt, birtist og truflaði hana; það var
Adelaide Payton sem enn lifði einungis
fyrir balletthópinn. Hár hennar, sem
orðið var silfurgrátt og sums staðar hvítt
var ennþá eins greitt, tekið saman í
hnakkanum með flauelsborða eins og á
ungri stúlku; kjóll sem hefði betur hæft
lO.tbl.Vlkan 17