Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 51

því ekki lítið undrunarefni, þegar hann
innan mánaðar hengdi sig í ljósastiku á
heimili sínu. Lionetti skildi þó eftir sig mila
með skýringu á því hvers vegna hann hefði
gripið til þessa óyndisúrræðis. Samkvæmt
miðanum hafði orsökin verið sú að „eitt-
hvað greip sál mína og krafðist þess að ég
dæi.”
Engu að síður töldu menn hlægilegt að
bölvun arabans ætti þar nokkum hlut að
máli. Þegar þetta gerðist voru gjaldkerar
Genúuborgar fjórir og varð það hlutskipti
þeirra að bera ábyrgð á þessum illræmda
ránsfeng. Allir höfðu þeir heyrt um bölvun-
ina og var kunnugt um dauða þeirra
d’Alesios og vitanlega Lionettis en þó
reyndust þrír þeirra reiðubúnir til þess að
gæta fjársjóðsins. En sá fjórði neitaði að
freista gæfunnar. Hann kaus heldur að
segja af sér embætti sínu en horfast i augu
við hugsanlegar afleiðingar hinnar iUu
bölvunar.
En ekki var mánuður liðinn áður en allir
þrir gjaldkerar Genúuborgar vom dauðir.
Og allar sögðu hinar harmþrungnu ekkjur
sömu söguna. Eiginmaðurinn hafði orðið
vitskertur og verið neyddur til sjálfsmorðs
af einhverju eða einhverjum sem hann einn
gat séð og skynjað. En maðurinn sem
neitaði að taka að sér vörslu fjársjóðsins
lést hins vegar ekki fyrr en 28 ámm síðar,
77 ára gamaU, af eðlilegum orsökum.
Nú tók skelfing að grípa ibúa Genúu.
Ekki fengust einu sinni verðir tU þess að
gæta þessa banvæna fjársjóðs borgarinnar.
En reyndar var þess engin þörf. Enginn
myndi dirfast að nálgast hann eða stela
honum. Fimm menn höfðu látið lífið og
það var nægilegt tU þess að sanna fyrir
borgarbúum raunveruleik bölvunarinnar.
Svo var það, fimm árum síðar, haustið
1769, að hungursneyð gekk eins og eldur í
sinu um aUa Norður-Ítalíu. Ýmis nauðsyn-
leg matvæli gengu óðum til þurrðar.
Menn voru því sendir um alla Evrópu og
Miðjarðarhafslöndin til þess að reyna að
festa kaup á hinum bráðnauðsynlegu
matvælum.
í Benghazi í Líbiu fannst að lokum
kaupmaður sem hafði safnað feiknamiklum
birgðum af þessum vandfundnu
nauðsynjum. Hann tiUcynnti itölsku
fuUtrúunum að hann skyldi selja þeim
þessar eftirsóttu birgðir gegn því að fá fjár-
sjóð Musaqs í staðinn.
Hér bar heldur en ekki vel í veiði, að
losna í senn við hinn bölvaða fjársjóð og fá
hinar bráðnauðsynlegu matarbirgðir í
staðinn. Eins fljótt og mögulegt var
útbjuggu Genúumenn tíu skipa flota og var
fjársjóðnum komið fyrir um boð í skipi
flotaforingjans Arturos Vittis.
Það bendir ýmislegt til þess að Vitti hafi
hugsað sér að slá eign sinni sjálfur á
nokkurn hluta hins mikla fjársjóðs sem
honum nú var trúað fyrir. Sé það rétt gerir
það skiljanlegt hvers vegna bölvun fjár-
sjóðsins lifnaði við að nýju. Þegar skipin
nálguðust Norður-Afríku sprakk skip Vittis
í loft upp og sökk og bar fjársjóð Musaqs
niður á 200 feta dýpi.
Þótt ótrúlegt megi teljast björguðust þrír
menn af skipi Vittis. Og þeir höfðu allir
sömu sögu að segja: Vitti hafði orðið
vitstola og sjálfur sprengt upp skipið með
því að fleygja logandi kyndli í púður-
geymslur þess.
Og hluti bölvunarorða Musaqs „. . . og
færa fjársjóð minn heim aftur . . ” hafði
þannig ræst. Skipið sökk á Sidreaflóa
nálægt Tripoli. Þannig var fjársjóðurinn
næstum kominn „heim”.
En Ahmed Musaq átti eftir að krefjast
enn eins mannlífs, 199 árum eftir að þessi
fjársjóður sökk á hafsbotn.
Sænskur ævintýramaður, Sven
Bomholm að nafni, 45 ára gamall hafði
skoðað vandlega gömul landabréf. Og í
marsmánuði 1968 tókst honum að ná
þessum illræmda fjársjóði af hafsbotni þar
sem hann hafði dvalið svo lengi. Hann
hafði vitanlega til hjálpar kafara og hvers
konar nútímatæki.
Og þegar hver kassinn á fætur öðmm
var opnaður og gersemamar komu í ljós
varð Sven Bomholm vitanlega mjög hug-
fanginn og hrópaði: „Ég er ríkur! Þetta er
ótrúlegt. Þetta er hamingjuríkasti dagur lífs
míns.”
En næsta mánuðinn var líf hans allt
annað en fullt hamingju. Það var satt að
segja hreinasta helvíti. Ekkja hans, Ingrid,
lýsti síðar hinum skelfilegu breytingum sem
á honum urðu eftir að hann kom heim með
fjársjóðinn í hótel þeirra í Tangier.
„Það voru ekki liðnir nema nokkrir
dagar frá því að hann hafði komið fjár-
sjóðnum fyrir í fjárgeymslum hótelsins
þegar hann tók að hegða sér furðulega.
Fyrst var það svefnleysi og eirðarleysi.
Síðan tók hann að fá hræðilegustu höfuð-
verki,” sagði frú Bornholm. „Næst fór
hann að verða utan við sig, gleymdi öllu og
gat ekki einbeitt sér í viðtölum.”
Konan hans gat ekki fremur en aðrir náð
neinu sambandi við hann og stundum varð
ásjóna hans eins og skelfingu lostin.
Eitt sinn náði kona Bomholms um stund
sambandi við hann og ráðlagði honum að
leita geðlæknis og hann samþykkti það.
Hún pantaði strax tíma hjá frægum lækni í
París en á$ur en til þess kæmi að þeir
hittust varð hann að hlýða hinni ómót-
stæðilegu innri rödd sem aldrei lét hann í
friði.
Og einn daginn, þegar hjónin sátu á
svölum gistihússins, fleygði hann sér með
nístandi ópi fram af svölunum á áttundu
hæð.
Sjálfsmorð hans var talið stafa af
andartaks geðbilun en konan hans vissi
betur. Hún hafði einnig heyrt um bölvun
Ahmeds Musaqs og hún tók fjársjóðinn
saman og lét senda hann þegar í stað til
afskekkts þorps i Líbíu.
Þessar miklu gersemar, virtar á fimm
milljónir dollara, em þar enn í dag þvi frúin
neitaði með öllu að aflijúpa hvar þetta þorp
væri. Hún vildi ekki sjá þennan fjársjóð og
ekki heldur verða þess valdandi að hann
leiddi aðra í ógæfu. Endir
10. tbl. Vlkan SI