Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 35

Fimm mínútur með ' '''
WILLY BREINHOLST
ENGIN BORG JAFNAST
Á VIÐ PARÍS
París. Borgin, þar sem allt
getur gerst. Fyrirvaralaust. Þaö
er dásamlegur vordagur. Úti-
kaffihúsin við Champs-Élysées
eru sneisafull af fólki. Hinn ungi
franski flagari og kvennabósi,
Jean Petit, hefur tryggt sér
síðasta lausa körfustólinn við
eitt af litlu, kringlóttu borðun-
um fyrir utan Café George. Við
borðið situr auk þess falleg, ung
kona. Jean Petit sendir henni
sitt fegursta bros. Hún svarar
með kurteislegu, en kuldalegu
augnaráði. En það þarf meira til
að Jean Petit gefist upp.
Hann gerir tilraun til að halda
uppi samræðum. Hún svarar
með einsatkvæðisorðum — á
ensku. Hún er greinilega ferða-
maður. Jean býður henni vindl-
ing. Hún afþakkar, greiðir
reikning sinn og sýnir á sér farar-
snið. Jean reynir að fá hana til
að lita á sig.
— Sjáumst við aftur,
mademoiselle? Getum við ekki
farið i óperuna í kvöld, spyr
hann ákafur. — leyfið mér að
sýna yður Louvre, Tuillerienne,
Concordetorgið . . . alla París.
Ég get fullvissað yður um það,
ungfrú, að ég hef ekkert illt í
huga.
— Ég er engin ungfrú.
— Það var leitt. Þér eigið þá
mann?
— Já.
— En þér eruð ein. Hvar er
maðurinn yðar?
— Ég get ekki skilið, að það
komi yður neitt við. En ef þér
viljið endilega vita það, þá er
hann í London.
— Og þér hafið skroppið í
smáleyfi til þessarar borgar
borganna?
— Já.
— Það er indælt. Þá getum
við vel...
— Nei, það getum við hreint
ekki. Ég er hamingjusöm í
hjónabandinu, herra minn.
— Það var leitt. En maðurinn
yðar er skepna. Ef hann elskaði
yður, mundi hann ekki hleypa
yður einni til Parísar. Þér gætuð
lent í slæmum félagsskap —
jafnvel verið dregin á tálar.
Leyfið mér að vernda yður . . .
Hvar búið þér?
— Hótel Chatillon.
— Stórkostlegt. Mér datt
einmitt dálítið snjallt í hug. Ég
flyt inn á hótel Chatillon, og svo
sýni ég yður alla borgina . .
Sacré-Coeur, Versailles, Palais-
Royal...
— Nei, segir hún brosandi. —
Þetta er alveg fráleit hugmynd.
Ég hef sagt þeim á hótelinu, að
ég sé gift og að maðurinn minn
sé í London. Ef ég birtist svo á
hótelinu með bláókunnugan
mann í eftirdragi, væri mannorð
mitt gjörsamlega eyðilagt. Þið
Frakkar eruð enn ágengari en ég
hélt. Hjálpi mér, hvílík
hugmynd!
Jean Petit sat andartak
grafkyrr og horfði þunglyndis-
lega út í bláinn. Svo færðist
breitt og ljómandi bros yfir
andlit hans. Hann hafði fengið
nýja og enn betri hugmynd.
— Hvað heitið þér, madame?
— Frú Harrison.
— Og að fornafni?
— Kathleen.
— Heyrið mér nú Kathleen ..
kæra vina . . . Þér segið bara á
hótelinu, að maðurinn yðar hafi
skrifað yður, að hann komi til
Parísar í kvöld. Og svo flytjið
þér... auðvitað á minn kostnað
. . . inn í dýrustu svítuna á
hótelinu, og ég kem á eftir með
allar mínar ferðatöskur. Þá
heldur allt starfsfólkið, að ég sé
maðurinn yðar. Ég tala mjög
góða ensku, engan getur grunað
neitt. Og við munum skemmta
okkur stórkostlega.
— Aldrei í lífinu. Ég er
heiðvirð kona.
Jean Petit greip um hönd
hennar.
— Lífið er stutt, sagði hann
ákafur. — Njótið þess. Það er
óhugsandi fyrir svo fagra konu
að fara heim án þess að hafa lent
í einu einasta ævintýri. Þér
munduð aldrei geta fyrirgefið
sjálfri yður það.
Jean Petit gaf þjóninum
merki, og frú Harrison bar ekki
fram nein mótmæli, er hann
pantaði tvo drykki. Þau luku úr
glösunum, og Jean pantaði tvo í
viðbót. Hin unga, enska kona
mótmælti heldur ekki í það
skiptið.
Eftir klukkutíma bjuggust
þau til ferðar, og hún gleymdi
líka að mótmæla, er hann kyssti
hana riddaralega á höndina.
— Ætlið þér nú að gera það
sem ég segi yður, sagði hann
biðjandi.
— Kannski.
Frú Harrison sendi honum
uppörvandi bros og hvarf svo i
mannþröngina á Camps-Élysées.
Um kvöldið flutti Jean Petit á
hótel Chatillon með allar sínar
ferðatöskur.
— Ég er William Harrison frá
London, sagði hann. — Hefur
konan mín sagt ykkur, að mín
væri von?
— Já, herra minn. Svítan er
tilbúin.
Jean Petit andvarpaði af létti.
— Gott, sagði hann. — Ég
vil, að okkur verði sendur upp
kvöldverðurinn — og besta
kampavinið, sem þið hafið upp á
að bjóða.
— Já, en frú Harrison fór
héðan fyrir klukkutíma síðan,
herra minn.
— Fór hún?
— Já, herra minn.
— Skildi hún ekki eftir nein
skilaboð handa mér?
— Jú. Hún skildi eftir
reikning fyrir þriggja vikna dvöl
hér. Hún sagði, að þér munduð
borga hann, er þér kæmuð.
Endir
XO. tbl. Vikan 35