Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 21

Á KROSSGÖTUM
þaö hafði ekki verið auðvelt að fá hana
til að ræða við sig — velti hún því fyrir
sér hvernig væri að búa með öðru fólki.
Hún veitti sér þann munað að drekka
meira kampavín en hún var vön og hún
naut þess.
„En með allri þessari reynslu,” sagði
hún við Emiliu, „ertu í rauninni eins og
atvinnumanneskja.”
„Ó, nei.”
„Ó, jú. Myndi þig langa til að mæta i
tíma hjá balletthópnum á morgun?”
Emmu til mikillar undrunar þáði hún
þetta ekki strax feimnislega. Undarlega
blá augu stúlkunnar glömpuðu af stál-
vilja og hún þekkti þennan glampa.
„Það er tilgangslaust að vera feimin,
Emilía,” sagði hún snögg upp á lagið.
„Þú verður að vita hvað þú vilt og þora
að segja það.”
„Ég veit um sumt af því sem ég vil
gera.”
„Eins og hvað?"
Gegnum glerdyrnar sá Emilía föður
sinn, hennar fyrsta og besta kennara.
Hann lagði handlegginn yfir axlir móður
hennar. Hún leit niður á hina fögru
fætur Emmu. „Ég vil sækja tíma með
balletthópnum,” sagði hún og brosti
brosi sem gerði haha líkasta óþægum
krakka, svo Emma gat ekki annað en
hlegið.
Algjör smábörn, hugsaði Janina. Og
heimsk. Sérstaklega þessi Carolyn
Kingsley. Það breytti engu þó Emilía
hefði fullvissað hana um að Carolyn
hefði stórkostlega hæfileika og ætti
áreiðanlega eftir að verða stórstjarna.
Janina hafði meira að segja séð það sjálf,
þegar Carolyn dansaði Svarta svaninn.
En til þess þurfti ekki gáfur. Carolyn
var heppin að vera svona lagleg og það
var hún svo sannarlega: hár hennar var
hrafnsvart og húðin mjallahvít eins og
húð Emmu, hún var háfætt og hávaxin.
Sennilega væri hún helst til hávaxin, það
yrði erfitt fyrir hana að finna mótdans-
ara. Það voru vandræði, því hún var
reglulega sæt þó hún væri heimsk.
Heimsk? Guð minn góður. Þegar Janina
hafði hrósað henni fyrir frammistöðuna,
sagði Carolyn (sem stóð og var að laga
til fjaðratrefilinn sinn fyrir framan
spegilinn hennar Deedee, en þau öll,
bæði menn og konur, virtust endalaust
þurfa að spegla sig) sagt:
„Þakka þér fyrir, Janina. Ég reyni
alltaf aðgera mitt bestasta.”
Janina hafði ekki trúað sínum eigin
eyrum. „Heyrðu, Carolyn, hvar gekkstu
í skóla?”
„Ja, fyrsti almennilegi kennar.inn
minn var Walter í Chicago, svo var ég
hjá Maríu, en það var eiginlega Dahkar-
ova I New York, sem....”
„Nei, Carolyn. Ég á við hvar þú hafir
lært málfræði?"
„Hvað áttu við?”
Hvað áttu við! Jæja, Carolyn hin
heimska skemmti sér greinilega mjög
vel, þau skemmtu sér öll vel. Veislan sló
I gegn og Janina samgladdist Deedee.
Maturinn var líka frábær. Stolt á svip
setti hún á sig gúmmíhanskana og fór að
skola af óhreinu diskunum og stafla
þeim I uppþvottavélina.
Ethan kom inn með annan stafla af
óhreinum diskum og hlammaði þeim á
boðið við hliðina á Adelaide. Hún hafði
tyllt sér á stól og borðaði eins og hún
væri ennþá ein úr balletthópnum. Jan-
ina starði á horaða gömlu konuna, sem
enn var lagleg og var alveg undrandi.
„Hvernig geturðu haldið þér svona
grannri?"
„Ég borða aldrei neitt,” sagði
Adelaide og tuggði af kappi.
„Þetta skilégekki.”
„Það skilur enginn neitt af því sem ég
geri, væna mín. Ég geri það ekki sjálf. Ef
ég hefði vitað fyrir þrjátiu og átta árum
hvað ég var að leggja út I, þá hefði ég
aldrei komið þessum ballettflokki á
laggirnar. Ég átti aðeins eina hugsjón:
við verðum að eignast fyrsta flokks
amerískan ballett.”
„En þú ert með mikið af útlendingum
i þessum ballettflokki þínum.”
„Þjóðerni skiptir ekki máli i ballett.”
Adelaide lét alla gagnrýni sem vind um
eyrun þjóta og saup það sem eftir var af
víninu. „Ballettflokkurinn minn hefur
fimm sinnum verið næstum gjaldþrota,
en hér erum við samt enn: besti ballett-
flokkur I heimi.”
„Ja, að minnsta kosti í landinu."
Adelaide virti hana fyrir sér hugsandi
á svip: „Er það svona sem þú ert alin
upp?”
Janina brosti. „Já.”
„Ja-há. Móðir þin. Jæja, ég vil að hún
og faðir þinn kynni mig fyrir einhverju
ríku olíufólki. Þau eru með ballettskóla,
væna mín, og því þekkja þau áreiðan-
lega tylft af litlum stúlkum sem eiga ríka
feður. Ó, hafðu ekki áhyggjur, Janina, ég
geri þeim engan óleik. Ég kann að um-
gangast þá ríku. Það er nóg að gefa þeim
vonir, þá gefa þeir þér peninga. Ekki
fara með þessa skinku.
„Sparaðu þér eldmóðinn Adelaide.”
Deedee kom inn með bakka af óhreinum
glösum. „Janina á ekki einn einasta
eyri.”
„Hún ætti að opna veitingastað.”
Adelaide skar sér aðra sneið af
skinkunni.
Wayne var alveg sama þó klukkan
væri orðin margt og þó hann yrði
sennilega hræðilega timbraður á
morgun. Hann naut þess að rifja upp
liðna tíð. Ólíkt Deedee hafði hann aldrei '
saknað hópsins, hann hugsaði aldrei til
baka. Deedee og börnin þrjú voru allt
sem hann þarfnaðist. En samt naut
hann félagsskapar annarra; hann var
góður félagi, sérstaklega fyrir þá, sem
óskuðu eftir vini til að hlusta á sig, því
hann var góður áheyrandi. Hann horfði
alltaf á þann sem talaði. Hann hlustaði
með athygli og hann var alltaf þolin-
móður. En hann leitaði ekki að fyrra
bragði eftir félagsskap annarra og
einmitt það gerði hann enn meira
aðlaðandi og eftirsóknarverðan, fólk
sóttist eftir að verða náið honum.
Arnold Berger var einn þeirra.
Hreysti Arnolds var jafnmikil og
metorðagirni hans, en fyrst og fremst
var hann þó hörkuákveðinn. Bros hans
var hvikult; það kom og fór eins og ljósgeisli
frá vasaljósi innbrotsþjófs. Hann
eyddi samt aldrei tíma í fólk, sem ekki
gat orðið honum að gagnu, annaðhvort í
sambandi við starfið eða kynferðislega.
Wayne var þó eina undantekningin.
Hann langaði til að Wayne geðjaðist að
honum, og Wayne sem var mjög I þörf
fyrir að kasta af sér þvagi, hlustaði þolin-
móður. Hann hallaði sér upp að veggn-
um móti baðherbergisdyrunum og
reyndi að beina athyglinni að Amold.
„Ballett erengin undantekning," hélt
pilturinn áfram. „Hér I þessu landi vill
fólk eitthvað nýtt hverja bölvaða
mínútu. Þess vegna verðum við að
koma meðeitthvað frumlegt.”
„Mér skilst að þú hafir hug á að semja
balletta,” sagði Wayne kurteislega og
móðgaði þar með Arnold.
„Það er nú einmitt það sem ég geri!"
Honum skildist, að Wayne hefði séð
hann dansa og að hann teldi hann
góðan, en ekki nógu góðan. Líka of
litinn. Hann var bálvondur og þess
vegna brosti hann. „Ég hef þegar samið
einn ballett fyrir Adelaide og hana fýsir
mjög að ég semji annan
„Fyrirgefðu, ég vissi það ekki.”
„Blessaður vertu, það er ekkert að
fyrirgefa.”
Wayne vissi að hann meinti það ekki.
„Þegar maður býr hér um slóðir....”
byrjaði hann, en um leið opnuðust
baðherbergisdymar og daman hans Yuri
kom út. Wayne brosti feginn og ætlaði
að smeygja sér inn fyrir, en rakst þá á
Yuri sem var líka á leið út úr
baðherberginu. Framhald i nasm blaði
IO. tbl. Vlkan XI