Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 42

Framhalds-
saga eftir
Georgette
Heyer
Þýð.: Emil Kristjánsson
ÚTDRÁTTUR:
Sir Richard Wyndham er ungur og
eftirsóttur, en ætti vcnjum samkvæmt
að vera löngu giftur. Hátterni hans
veldur bæði systur hans og móður tals-
verðum áhyggjum, og nú hefur George
ákveðið að láta að óskum þeirra og
kvænast Melissu Brandon, sem er
göfugrar ættar, eins og hann sjálfur.
Kvöldið áður en hann hyggst bera upp
formlegt bónorð við föður Melissu,
veitir hann drykkjuhneigð sinni
ríkulega útrás, og á heimleiðinni veit
hann ekki fyrr til en hann stendur ineð
unga stúlku, dulbúna sem pilt, í
fanginu. Penelope Creed er á flótta frá
ógeðfelldum ráðahag.
Hann ákveður að fara með henni til
þess að veita henni vernd á flóttanum.
Almenningsvagninn, sem þau ferðast
með, veltur og þau fara fótgangandi til
næsta þorps.
Á flóttanum lenda þau í ýmsum
óþægindum vegna misindismannanna,
herra Yarde og kafteins Trimble, sem
hafa tekið demantadjásn lafði Brandon
ófrjálsri hendi. Við það nutu þeir
aðstoðar sonar hennar, sem er fremur
óyndislegur og stamandi ungur maður.
Skyndilega birtist frú Griffin ásamt
syni sinum á hótelinu sem þau búa á i
leit að ungu flóttakonunni. Unga stúlk-
an er enn staðráðin í að láta ekki
þvinga sig til að giftast hinum leiðin-
lega Griffin og vonar að drengsklæðin
komi í veg fyrir að hún þekkist.
Hún svaraði og óskaði þess að sir
Richard kæmi nú niður stigann, þegar
hr. Philips spurði hana góðlátlega hvort
hún væri hinn ungi frændi sir Richards,
samsinnti hún því og vonaði að hann
spyrði hana ekki að nafni.
Hann gerði það ekki. Hann sagði:
„Svo þér voruð með sir Richard þegar
hann komst að þessum hræðilega glæp.
Ekki satt, ungi maður?”
„Ekki beint,” sagði Pen.
„Nú, hvernig þá?"
„Ég var það og ég var það ekki," út-
skýrði Pen hreinskilnislega. „Ég sá ekki
likið.”
„Ekki það, nei? Segið mér nú hvernig
allt atvikaðist. Þér hafið ekkert að
hræðast. Ef þér genguð áleiðis með
frænda yðar, hvernig urðuð þið þá við-
skila?”
„Jæja, herra, það var ugla,” viður-
kenndi Pen án þess að roðna.
„Svona, svona. UGLA?”
„Já, það sama sagði frændi minn."
„Sagði hvað?”
GLA UMGOSINN
„Svona, svona. Hann hefur nefnilega
ekki áhuga á fuglum.”
„Ah, ég skil. Svo þér safnið eggjum,
ekki satt?”
„jú, og mér þykir líka gaman að skoða
fugla.”
Hr. Philips brosti. Hann íhugaði hve
gamall þessi granni drengur væri og
fannst það leitt hve væskilslegur hann
var; hann var sjálfur sveitamaður og
hann mundi óljóst eftir því þegar hann
var ungur og skoðaði fugla. „Já, já, ég
skil. Þér fóruð til þess að reyna að koma
auga á þessa uglu. Nú, ég hefði gert það
sama hér einu sinni. Svo þér voruð ekki
með frænda yðar þegar hann kom í
rjóðrið?”
„Nei, en ég mætti honum þegar hann
kom aftur og auðvitað sagði hann mér
hvað hann hafði fundið.”
„Ég skil, en frásögn annars er ekki
sönnunargagn,” sagði hr. Philips og
kinkaði kolli um að hún mætti fara.
Pen gekk til dyranna og fannst hún
hafa komið sér úr erfiðri aðstöðu á auð-
veldan hátt. Gestgjafinn hljóp á eftir
henni með innsiglað bréf. „Þessu
gleymdi ég næstum. Ég biðst afsökunar
herra, en það var unglingur sem kom
með þetta til yðar fyrir tæpum klukku-
tima siðan. Að minnsta kosti var það til
ungs herramanns að nafni Wyndham.
Gæti það ekki verið til yðar herra?”
Pen tók bréfið og leit tortryggnislega á
það. „Unglingur?" endurtók hún.
„Já, herra, það var ein af þjónustu-
meyjum Daubenacys majórs."
„Nú,” sagði Pen. „Þakka yður fyrir.”
Hún gekk út á þorpsgötuna og eftir að
hafa virt full grunsemda fyrir sér bréfið,
sem var stílað til herra Wyndham og
skrifað með rithönd skólastúlku, braut
hún innsiglið og opnaði bréfið.
„Kæri herra,” byrjaði bréfið. „Hin
óhamingjusama manneskja, sem þér
kynntust i gærkvöldi, er í alvarlegum
vandræðum og biður yður um að koma í
aldingarðinn við veginn klukkan átta
timanlega því það er bráðnauðsynlegt að
ég nái tali af yður. Bregðist mér ekki.
Yðareinlæg, Lydia Daubenacy.”
Það var augljóst að ungfrú Daube-
nacy hafði skrifað þetta i töluverðri
geðshræringu. Með kænsku komst Pen
að því hjá bakaradrengnum hvar hús
Daubenacys majórs væri og hélt síðan af
staðeftir rykugum veginum.
Þegar hún kom á mótsstaðinn var
klukkan orðin hálfniu og ungfrú Daube-
nacy gekk þar óþolinmóðlega fram og
aftur. Þykkt runnagerði setti aldin-
garðinn úr sjónmáli við húsið og lágur
veggur skildi hann frá götunni. Pen
klifraði án erfiðleika yfir hann og var
heilsað með ásökunum: „En hvað þér
eruð einn! Ég er búin að bíða hér tim-
unum saman.”
„Mér þykir það leitt, en ég kom um
Pen og hoppaði inn i garðinn. „Hvers
vegna vilduð þér hitta mig?”
Ungfrú Daubenacy neri saman
höndum og sagði spenntum rómi: „Það
er allt orðið svo flókið. Ég er alveg utan
við mig. Ég veit svei mér ekki hvað ég á
aðgera.”
Pen lét enga huggun i Ijós við þessa
átakanlegu ræðu, en virti ungfrú Daube-
nacy fyrir sér.
Hún var falleg, á sama aldri og Pen
var sjálf, en lágvaxnari og mun holdugri.
Hún var með sítt kastaniubrúnt, liðað
hár, brún augu og lítinn rósamunn. Hún
var i hvítum baðmullarkjól, með hátt
mitti, rykktum við ökklana og með
mikið af Ijósbláum borðum sem löfðu
niður. Hún stóð upp, leit á Pen og sagði:
„Get ég treyst yður?”
Ungfrú Creed var blátt áfram kven-
maður, svo að i stað þess að gefa fljótt
og riddaralegt svar sagði hún gætin:
„Það gæti verið, en ég er ekki viss fyrr
en ég veit hvað þér viljið.”
Ungfrú Daubenacy virtist verða von-
laus eitt augnablik og stundi svo: „Ég á
svo bágt. Ég hef hagað mér mjbg bjána-
lega.”
Pen átti ekki erfitt með að trúa því.
Hún sagði: „Nú, standið ekki þarna nú-
andi saman höndum. Viðskulum setjast
undir tréð.”
Lydia virtist efast. „Er ekki of rakt
þar?”
„Nei, auðvitað ekki. Og þósvo væri?”
„En, grasið getur óhreinkað kjólinn
minn!"
„Mér finnst nú,” sagði Pen, „að ef þér
hafið áhyggjur af kjólnum þá getið þér
ekki verið i miklum vandræðum.”
„En ég er það," sagði Lydia. Hún
settist á jörðina og krosslagði hendur á
brjósti. „Ég veit ekki hvað þér munuð
segja, eða hvað þér munuð hugsa um
mig. Ég hlýt að hafa verið sturluð. En
þér voruð mér svo góður i gærkvöldi og
ég hélt að ég gæti treyst yður.”
„Ég hugsa að þér gætuð það," sagði
Pen. „En ég vildi að þér segðuð mér
hvað er að, vegna þess að ég er ekki enn
búinn að fá neinn morgunverð og —”
„Ef ég hefði vitað að þér væruð svona
ósamúðarfullur, þá hefði ég aldrei sent
eftir yður,” sagði Lydia titrandi röddu.
„Nú, það er mjög erfitt að vera sam-
úðarfullur þegar viðkomandi gerir ekki
annað en núa saman höndum og segja
hluti sem ekki er hægt að gefa neitt svar
við,” sagði Pen hreinskilnislega. „Byrjið
á byrjuninni.”
Ungfrú Daubenacy drúpti höfði. „Eg
er óhamingjusamasta manneskja á jörð-
inni,” sagði hún. „Ég á i þeirri ógæfu að
vera leynilega trúlofuð manni sem faðir
minn þolir ekki."
„Já, mér datt það i hug. Ég býst við að
þér hafið farið að hitta hann í skóginum
i gærkvöldi?”
„Já, það er satt. En fordæmið mig
ekki. Hann er hreint einstakur, svo ..."
„Ef hann er svona einstakur," greip
Pen inn i, „hversvegna þolir faðir yðar
hann þá ekki?"
„Það eru bara illir hleypidómar,"
stundi Lydia. „Faðir minn deildi eitt
sinn við föður hans og því tala þeir ekki
saman."
„Einmitt. Og út af hverju deildu
þeir?"
„Út af landskika,” sagði Lydia sorg-
mædd.
„Það hljómar asnalega."
„Það er asnalegt. Bara að þeir tækju
það ekki svona alvarlega. Þeir hafa ekki
minnstu áhyggjur af þrautum okkar!
Við höfum verið neydd til þess leiðinda-
úrræðis að hittast i leynum. Ég vildi
segja yður að unnusti minn er heiðar-
legur og slik undanbrögð eru honum
ógeðfelld. En hvað getum við gert? Við
elskum hvort annað.”
„Hversvegna hlaupist þið ekki á
brott?" stakk Pen upp á.
leið og ég hafði lesið bréf yðar,” sagði
„Kæri herra,” byrjaði bréfið. „Hin óhamingju-
sama manneskja, sem þér kynntust í gærkvöldi,
er í alvarlegum vandræðum og biður yður að
koma í aldingarðinn klukkan átta því það er
bráðnauðsynlegt að ná tali af yður . . .”
42 Vikan XO. tbl.