Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 43

Undrunaraugu litu á hana. ..Hvert?"
„Til Gretna Green, auðvitað.”
„Það gæti ég ekki. Hugsið um
hneykslið.”
„Eg held að þér ættuð að reyna að
vera ekki svona huglaus. En hvað sem
því liður þá held ég að þér getið ekkert
við því gert.”
„Þér eruð ruddalegasti drengur sem
ég hef hitt,” hrópaði Lydia. „Ég vildi að
ég hefði ekki sent eftir yður.”
„Sama segi ég, vegna þess að mér
finnst þetta asnaleg saga og svo kemur
hún mér hreint ekkert við,” sagði Pen
hreinskilnislega. „Æ, farið ekki að gráta.
Mér þykir þetta leitt. Ég ætlaði ekki að
vera dónalegur. En hversvegna senduð
þéreftir mér?”
„Vegna þess að þó að þér séuð rudda-
legur og hræðilegur þá virtust þér ekki
vera eins og aðrir ungir menn og ég hélt
að þér mynduð skilja mig en ekki not-
færa yður mig.”
Pen hélt niðri i sér hlátrinum. „Það
myndi ég aldrei gera! Guð minn góður
hvað ég er orðinn svangur. Segið mér nú
hversvegna þér senduð eftir mér.”
Ungfrú Daubenacy þerraði sér um
augun með vasaklút. „Ég var svo utan
við mig I gærkvöldi að ég vissi varla
hvað ég gerði. Þegar ég kom heim gerð-
ist hið hræðilega. Pabbi sá mig! Ó herra,
hann ásakaði mig fyrir að hafa farið að
hitta P — að hitta unnusta minn og
sagði að ég myndi strax I dag verða send
aftur til Bath til þess að dveljast hjá
Ágústu frænku. Hræðileg og leiðinleg
gömul kerling! Ekkert nema spil og
slúðursögur og allt andstyggilegt! Herra,
ég var í voðalegri klípu. Ég sagði það
áður en ég hafði haft tíma til þess að
ihuga afleiðingarnar.”
„Sögðuð hvað?” spurði Pen, leið en
þolinmóð.
Ungfrú Daubenacydrúpti höfði aftur.
„Að það væri ekki sá maður sem ég
hefði farið að hitta, heldur annar sem ég
hitti i Bath þegar ég var send til Ágústu
frænku til þess að lækna I mér það sem
pabbi kallaði ástsýkina. Ég sagði að ég
hefði verið að hitta þennan mann á laun,
vegna þess að ég taldi að þá myndi pabbi
verða hræddur við að senda mig til Bath
og myndi jafnvel sættast við þann eina
ogsanna.”
„Nú,” sagði Pen. „Gerði hann það?”
„Nei. Hann sagðist ekki trúa mér.”
„Það finnst mér ekki ótrúlegt.”
„Já, en að lokum trúði hann mér og
þá óskaði ég þess að ég hefði aldrei sagt
það. Hann spurði hver það væri ef það
væri annar maður.”
„Þér hefðuð átt að hugsa út i það.
Hann myndi örugglega spyrja þeirrar
spurningar og þér hljótið að hafa orðið
mjög bjánaleg, þegar þér gátuð ekki
svarað þvi.”
„En ég gat svarað því,” hvíslaði ung-
frú Daubenacy og virtist ætla að yfir-
bugast.
„Hvernig gátuð þér það, þegar það
var enginn annar maður?”
„Ég sagði að það væruð þér,” sagði
ungfrú Daubenacy örvæntingarrómi.
10.KAFL1.
Áhrifin sem þessi játning hafði á Pen
voru ekki alveg eins og Lydia hafði
ímyndað sér þau. Hún tók andköf, hóst-
aði en fékk síðan óstöðvandi hláturkast.
Móðguð sagði ungfrú Daubenacy: „Ég
skil ekki hvað er svona fyndið.”
„Nei, það get ég vel skilið,” sagði Pen
og þurrkaði sér um augun. „En það er
samt alveg ógurlega fyndið. Hvað kom
yður til að segja nokkuð svo bjánalegt?”
„Mér datt ekki neitt annað I hug. Og
hvort það er svo bjánalegt veit ég ekki.
Þér haldið kannski að ég njóti ekki
neinnar hylli, en ég hef þegar fengið fjöl-
marga biðla.”
„Mér finnst þér vera fríð, en ég ætla
mér ekki að verða biðill,” sagði Pen
ákveðin.
„Ég vil ekki að þér verðið það! 1 fyrsta
lagi, þá eruð þér andstyggilega dóna-
legur og i öðru lagi eruð þér alltof ungur.
Það er þess vegna sem ég valdi yður.
Vegna þess að þá hélt ég að ég væri
alveg örugg.”
„Það eruð þér svo sannarlega, en ég
hef aldrei heyrt neitt eins bjánalegt á ævi
minni. Hvað kom yður til þess að segja
föður yðar slíkar skröksögur?”
„Ég sagði yður það,” sagði Lydia
reiðilega. „Ég vissi varia hvað ég var að
segja, og ég hélt — en það hefur allt
fariðí handaskolum.”
Pen leit tortryggin á hana. „Hvað
eigið þér við?”
„Pabbi ætlar að hitta frænda yðar í
dag.”
„Hvað!” hrópaði Pen.
Lydia kinkaði kolli. „Já, hann er ekki
vitund reiður. Hann er mjög ánægður.”
„Ánægður? Hvernig getur hann verið
ánægður með það að þér séuð að hitta
ókunnugan mann á laun?”
„Ef satt skal segja, þá sagði hann að
það væri ekki rétt. En síðan spurði hann
hvað þér hétuð. Auðvitað vissi ég það
ekki, en frændi yðar sagði að nafn hans
væri Wyndham svo ég sagði að það
væri yðar nafn.”
„En þaðer þaðekki.”
„Hvernig átti ég að vita það?” spurði
Lydia örvæntingarfull. „Eitthvað varð
ég að segja.”
„Þér eruð samviskulausasta stúlkan I
heiminum. Þar að auki fæ ég ekki séð
hversvegna hann hefði átt að vera
svona ánægður með það eitt að frétta að
nafn mitt væri Wyndham?”
„Að því er virðist,” sagði Lydia dauf-
lega, „er allt Wyndham fólkið stórauð-
ugt.”
„Þér verðið án tafar að segja honum
að ég eigi enga peninga og að ég sé ekki
Wyndham!”
„Hvernig get ég sagt honum annað
eins? Mér finn-t þcf vera óréttlátur.
Hugsið málið. Ef ég segði honum nú
að ég hefði ekki farið rétt með nafn yðar,
þá myndi hann halda að þér hefðuð
verið að skrökva að mér.”
„En þér getið ekki ætlast til þess að ég
láti sem ég sé ástfanginn af yður,” sagði
Pen.
Lydia hnussaði. „Ekkert væri fjarri'
mér. Ég sé strax eftir þvi að hafa minnst
á yður við pabba. Ég bara vissi ekki
10.
HLUTI
hvað ég ætti að gera. Hann myndi verða
svo reiður ef hann kæmist að þvi að ég
hefði skáldað þetta allt upp.”
„Nú, mér þykir það leitt, en þetta er
algerlega yður að kenna og ég þvæ hend-
ur mínaraf því,” sagði Pen.
Hún leit á viðkvæma persónu ungfrú
Daubenacy og uppgötvaði svolitið. Fin-
gerð haka ungfrúarinnar hafði tekið á
sig þrjóskusvip; brún augun störðu á
hana hvort tveggja i senn biðjandi og
ákveðin. „Þér getið ekki þvegið hendur
yðar af þvi. Ég sagði yður að pabbi ætl-
aði að ná tali af frænda yðar i dag.”
„Þér verðið að koma i veg fyrir það.”
„Ég get það ekki. Þér þekkið ekki
pabba."
„Nei, og ég kæri mig ekkert um að
kynnast honum,” benti Pen á.
„Ef ég segði honum að ég hefði við að
skrökva veit ég svei mér ekki
hvað hann myndi gera. Ég geri það ekki.
Mér er sama hvað þér segið, ég geri það
ekki.”
„Nú, þá mun ég þræta fyrir hvert orð
af sögu yðar.”
„Þá,” sagði Lydia með sigurhreim,
„mun pabbi gera yður eitthvað hræði-
legt, vegna þess að þá heldur hann að
það séuð þér sem skrökvið.”
„Mér finnst nú, nema hann sé al-
gjör bjáni, að hann ætti að þekkja yður
nógu vel til þess að skilja að það séuð þér
sem skrökvið,”sagði Pen hörkulega.
„Það hjálpar ekkert að vera dónalegur
og leiöinlegur,” sagði Lydia. „Pabbi
heldur að þér hafið elt mig til Queen
Charlton.”
„Þér eigið við að þér hafið talið
honum trú um það,” sagði Pen reiðilega.
„Já, það gerði ég. Það er að segja,
hann spurði mig og ég sagði já án þess
að hugsa.”
„Þér eruð eins og skynlaus skepna.
Hugsið þér aldrei?” sagði Pen æst.
„Sjáið bara hvaða vandræðaástand þér
hafið skapað. Annaðhvort mun faðir
yðar koma og spyrja hvað ég meini með
þessu, eða — sem mér finnst mun lík-
legra — mun hann koma og kvarta við
Richard vegna hegðunar minnar. Hvað
ætli Richard segi við þessari óvæntu
truflun?”
Það var augljóst að þetta skipti ungfrú
Daubenacy engu máli. Fyrir kurteisis-
sakir sagði hún að sér þætti þetta leitt,
en bætti við: „Ég hafði vonað að þér
gætuð hjálpað mér. En þér eruð dreng-
ur. Þér skiljið ekki hvernig það er að
vera þvingaður eins og ég er.”
Þess setning hlaut að snerta samúðar-
streng. „Ef satt skal segja þá veit ég
hvernig það er,” sagði Pen „En ég hjálpa
yðpr ekki ef það kostar það að ég þurfi
10. tbl. Vikan 43