Vikan - 08.03.1979, Blaðsíða 18

smástelpu hékk utan um beinaberan og
samanfallinn líkama hennar. En bak
hennar var enn beint eins og hrífuskaft
og hún stóð teinrétt og ræddi við Ijósa-
meistarann. Við hlið hennar stóð einn af
framkvæmdastjórum ballettsins. þolin-
móður, með uppgjör yfir miðasölu
kvöldsins í höndunum. Þetta var ungur
maður i sportjakka, nýr í hópnum.
Þegar Adelaide sneri sér að honum kom
hún auga á Deedee.
,,Sæl elskan." Alveg eins og þær
hefðu hist í gær. Jæja, kannski nauðgun
væri það eina sem komið gæti Adelaide
á óvart. „Þú hefur haldið þér ágætlega."
„Sömuleiðis."
„Það heldur mér i góðu formi að sjá
um rekstur þessa balletts. Þú þyrftir að
missa nokkurkiló."
Deedee hló. „Það hefur þér nú alltaf
fundist.”
Adelaide lét hugann reika til liðinna
ára. Hún kyssti Deedee snöggt og sleppti
hennijafnsnögglega.
„Ég vona að við fáurn engar kökur
eða sætindi í kvöld."
„Nei. engar kökur." Deedee brosti en
Adelaide var farin að glugga í reiknings-
uppgjörið. Deedee gekk hægt inn
ganginn bak við sviðið. Hún rifjaði upp
gamlar minningar, snerti á svörtu,
mjúku flaueli, leit niður í kassa með
harpeisi og nuddaði öðrum nýja skónum
sínum fram og til baka í harpeisnum.
„Deedee!”
Hún kom auga á mjög virðulegan,
sköllóttan mann, hrukkóttan i andliti og
með vel snyrt hvitt skegg. Hann var i
bláröndóttum fötum sem hann hneppti
að sér til að reyna að hylja það að hann
var að byrja að fá ístru. Hann tók af sér
gullspangargleraugun.
„Deedee, þetta er ég, Michael."
Michael, ungur og með sítt svart hár
og skær augu, horfandi á hana og
Emmu í speglinum. Michael,
grannvaxinn og vöðvastæltur i þröngum
sokkabuxum, svifandi yfir sviðið til móts
við Emmu sem hann lyfti hátt upp í
loftið.
„Ó, Michael! Wayne, þetta er
Michael! Michael er hér!” Hún faðmaði
hann að sér, fann að hann var orðinn
mjúkur og slappholda og faðmaði hann
enn þéttar. Síðan sleppti hún honum
svo Wayne kæmist að. Þeir föðmuðust
og stóðu svo og brostu innilega hvor við
öðrum.
„Ja hérna, þú ert aldeilis stórkost-
legur!” sagði Wayne.
„Svo stórkosilegur að Deedee þekkti
migekki aftur.”
Hún fór hjá sér og hló og kyssti hann
aftur. „Ja, þú varst ekki orðinn frægur
ballettmeistari þegar við yfirgáfum
ballettinn.”
„Var það ekki? Ég hélt ég hefði verið
það.”
„Þú varst bara búinn að stjórna Önnu
Kareninu.”
Michael hafði alltaf verið eins og hálf
utangátta. Hann horfðist í augu við
þann sem hann talaði við og hann
hlustaði. Samt var alltaf eins og hann
væri að einhverju leyti með hugann
víðsfjarri. Deedee sá sjálfa sig speglast i
augum hans.
„Komdu hingað." Hann ýtti henni
blíðlega út á sviðið.
Leiktjöldin úr ballettinum hans voru
enn á sviðinu og í skæru vinnuljósinu
sást hvernig reynt hafði verið að lífga
upp á þau með nýrri málningu. Emma
stóð fyrir framan þau og söng stef úr
ballettinum fyrir hljómsveitarstjórann
til að gera honum skiljanlegt hvaða
hraða hún vildi hafa. Hún hafði vafið að
sér notalegum og glæsilegum slopp, var
búin að taka af sér hárkolluna en ekki
andlitsfarðann. Deedee velti þvi fyrir
sér hvort Emma vissi að hún væri þarna
og hvort hún væri eins taugaóstyrk og
hún sjálf.
Hljómsveitarstjórinn þakkaði Emmu
mjög hátíðlega fyrir og siðan sneri hún
sér við. Hún hafði greinilega ekki vitað
að Deedee væri þarna. Andlit hennar
ljómaði af brosi, hún rétti fram báðar
hendurnar og flýtti sér yfir sviðið.
„Þarna ertu!”
Deedee brosti en henni fannst hún
varla þekkja þessa konu. Hinn mikli
andlitsfarði var eins og gríma yfir
annarri grímu. Hann -náði þó ekki að
fela fegurð hennar, fegurð sent Deedee
skorti, né heldur þá staðreynd að þó þær
væru jafngamlar leit Emma út fyrir að
vera eldri, allmiklu eldri. Rödd hennar
var orðin lág og hás og Pennsylvaníu-
hreimurinn var horfinn. Rödd hennar
hæfði vel konu sem hafði vérið kynnt
fyrir kóngafólki, sem sótti kvöldverðar-
boð í sendiráðum, og sem hafði verið
ballerína lengi, en aðeins á sviði, heldur
utan þess.
Þær föðmuðu hvor aðra snöggt og
eins og hálfvandræðalega og möluðu
hvor í kapp við aðra i hálfgerðri ör-
væntingu.
„Ó, Emma, þú varst alveg dásamleg!”
„Nei, en mig langaði mikið til að
vera það.”
„Þú varst það!”
„Ég er hálf slæm i fætinum. Ég
skrifaði þér að ég hefði brákað mig..„”
„Ég sá það ekki, í alvöru...”
„Þakka þér fyrir blómin. Ég var svo
taugaóstyrk, af þvi að þú varst
viðstödd...."
„Það sást ekki, þú varst alveg stór-
kostleg.”
„Það varstu svo sannarlega Emma.”
Wayne hafði komið i tæka tið. Þær voru
að drukkna i þessum tilgangslausa orða-
flaumi. „Yndisþokki þinn snart mig
eins og venjulega.”
„Ó, Wayne.” Hún faðmaði hann að
sér hömlulaust. „Það er svo langt
síðan ég hef séð þig!”
Allir brostu hver til annars. Það var
Wayne sem rauf hina þvingandi þögn.
„Heyrðu mig! Hvernig líst þér á
guðdóttur þína?”
Emilía hafði staðið aftast á sviðinu og
fylgst með þeim, ákaflega hljóðlát.
Ethan og Janina voru hálf hulin bak við
hana. Nú gekk hún feimnislega til
þeirra.
„Siðast þegar ég sá þig,” sagði Emma,
„gat ég ennþá tekið þig í fangið.” Hún
sneri sér að Deedee. „Hún er yndisleg.”
„Já,” sagði Deedee, það er hún."
Hin börnin mjökuðu sér áfram i átt
til þeirra.
„Og þetta er Janina,” sagði Emma,
,,og.„.”
„Ethan,” sagði Ethan ákveðinn.
„Ethan. Auðvitað.” Emma brosti
glaðlega. „Ja hérna, að sjá ykkur öll!”
Hún brosti til barnanna og til föður
þeirra og móður. „Þau gera sér ekki
grein fyrir hvað timinn er fljótur að liða.
eða heldurðu það?" sagði hún við sina
gömlu, góðu vinkonu og brosið var
horfið af andliti hennar.
„Nei,” sagði Deedee blíðlega, það
gera þau ekki.”
„Ó, Deedee.” Rödd Emmu skalf. Allt
i einu var griman á andliti hennar ekkert
annað en ballettfarðinn sem þær höfðu
báðar verið vanar að nota, og þetta var
Emma, besta vinkona hennar, sem var
farin aðgráta.
„Þetta er allt i lagi,” sagði Deedee. „í
alvöru, þetta erallt I lagi.”
Blindaðar af tárunum. vöfðu þær
hvor aðra örmurn og þrýstu sér fast hvor
að annarri, eins og til að árin kæmust
ekki milli þeirra.
Kafli 2.
Wayne fór á undan heim með
krakkana og skildi Deedee og Emmu
eftir masandi inni i búningsherbergi
Emntu. Samtal þeirra féll ekki einu
sinni niður meðan Emma var i
sturtunni. Þegar hún kom úr sturtunni.
dáðist Deedee og öfundaðist yfir líkama
hennar.
„Je minn góður! Ég er viss um að þú
ert minna en fimmtiu kíló.”
„Lærin eru mitt vandamál.” „Ja,
þú færð minnsta kosti aldrei að sjá mín
framar. Eða bakhlutann á mér!”
„Óafvitandi strauk Deedee niður
eftir kjólnum sínum, yfir stór brjóstin,
sem enn voru stinn og falleg. En Emma
sá það i speglinum yfir snyrtiborðinu og
hraðaði sér meir en venjulega við að
klæða sig. Siðan settist hún niður og
byrjaði á því sem var aðalvinnan: að
laga til andlitið og hárið. Málningar-
dótinu hennar var snyrtilega raðað á
hvitt handklæði. Fjórar eða fimm
myndir í litlum gamaldags römmum
gerðu borðið persónulegra, það varð
heimilislegt, þó ekki væri nema um tvær
nætur að ræða á þessum stað.
„Þú ert ennþá jafn hræðilega
hirðusöm.” Deedee mjakaði sér nær,
skuggar fortíðarinnar drógu hana eins og
segulstál í átt að snyrtiborðinu svo hún
gæti sest við hlið Enimu eins og hún
hafði verið vön. „Ég er alveg hræðilegur
sóði, var þaðekki?”
„Ja, þú fékkst lánaðan hjá mér augn-
skugga og skilaðir honum ekki aftur.”
„Nei, ekki á réttan stað. Hún gaut
augunum á eina myndina og lyfti henni
svo upp í birtuna. „Ó, Emma! Ekki
þvælistu með þetta hvert sem þú ferð?”
„Þetta...” Emma benti á aðra mynd,
„og mömmu.” Aðrar myndir koma og
fara og enda svo i úrklippubókinni.”
Deedee horfði á myndina og gretti
sig. „Var ég virkilega með þennan hatt í
mínu eigin brúðkaupi?”
„Finnst þér ekki ótrúlegt hvað við
erum unglegar?”
„Ég er alveg ömurleg.”
„Við erum það öll, í samanburði við
Wayne. Var hann ekki dásamlega lag-
legur?”
„Meira að segja i þessum fötum.”
Deedee setti myndina aftur á sinn stað.
Sími 21487.
Ný þjónusta
Heimkeyrt á hverju kvöldi
Öl — gos — pylsur — tóbak —
ískubbar í pokum — hreinlœtis-
vörur o.fl.
SÖLUTURNINN NÚRI
HÁTEIGSVEGI52 - SÍMI 21487
18 Vikan lO. tbl,