Vikan - 29.03.1979, Blaðsíða 19

ballettskóla Rogers fjölskyldunnar á
sumrin. Flestir nemendur Waynes voru
börn fólks sem lét sér nægja að fara til
norðausturhluta fylkisins um helg-
ar. En fjölskyldurnar i Nichols Hills fóru
til Minnesota eða Michigan. Fernbacher
fjölskyldan átti hús í Michigan en Ken
Fernbacher var kominn aftur til borgar-
innar. Olían og arabamir sagði hann við
Wayne. Hann var farinn að leggja það í
vana sinn að lita við hjá Wayne þegar
siðustu kennslustundinni var að Ijúka til
að deila með honum einum bjór.
Yfirleitt minntist hann á hvort þeir ættu
ekki að skreppa í bæinn til að fá sér að
borða og kannski kíkja á einn skemmti-
stað í leiðinni. Hann vissi að Wayne
hlaut að vera einmana, sagði hann.
Wayne þakkaði honum boðið en sagði
að Janina væri búin að elda og biði eftir
honum og hann vildi ekki að hún sæti
ein (hann nefndi ekki að um leið og búið
var að þvo diskana, þá var hún rokin af
stað með vinum sínum).
Hann vissi reyndar ofur vel hvað það
var sem Ken var að leiða getur að. En
það fór alltaf í taugarnar á honum að al-
menningur áleit það Iíklegast að allir
karldansarar væru öfugir jafnvel þó
hann vissi að svo var oft. Mest af öllu
fóru samt I taugarnar á honum menn
eins og Ken Fernbacher sem aldrei gátu
horfst í augu við eða viðurkennt kyn-
ferðislegar kenndir hverjar sem þær
voru. Þeir voru laumulegir i staðinn fyrir
að tala opinskátt um hlutina; Ken talaði
utan að hlutunum í stað þess að spyrja
beint. ibúar Oklahoma lásu um
afbrigðileg kynferðismál og jafnvel
ræddu þau eins og það væri eitthvað
sem einungis fyndist í New York eða
Kaliforníu.
Þegar Wayne fór að heiman sem
ungur maður höfðu þeir þekkt þetta allt
og þeir voru enn að og myndu verða
áfram. En þá sem nú létust allir vera
lausir við allt slíkt nema þegar þeir voru
drukknir; eða þegar mennirnir voru einir
og eiginkonurnar einhvers staðar viðs
fjarri. Þá hét það líka að slíkt væri
skárra en að leita á einhverja gleðikonu
eða eiginkonu einhvers vinarins sem
myndi svo bara kjafta frá öllu seinna
meir. Kannski voru konurnar, sem alltaf
voru að skipta um vinkonur og sem
ekkert vissu hvernig þær áttu að láta
eftirmiðdagana líða, opinskárri; þær
þurftu kannski ekki að þykjast vera
drukknar — eða hvers vegna fóru þær
alltaf tvær og tvær saman á klósettið?
Hvað ætli væri sagt ef karlmenn höguðu
sér þannig?
Ken Fernbacher var enn við sama
heygarðshornið án þess þó að gerast of
ákafur. Hann var ákaflega öruggur með
sig eins og svo títt er með ríka menn auk
þess sem hann vissi vel að hann var
glæsilegur í útliti. Málrómur hans var
þægilegur og allt að því letilegur, hann
var hávaxinn og grannur og töfrar hans
voru annað og meira en brosið sem
sýndi mjallahvitar tennurnar í sól-
brenndu andlitinu. Hann var laginn við
að laða það besta fram í fólki en það var
líka augljóst að hann var I eðli sínu fé-
lagslyndur.
„Það er skritið hvað mér finnst þægi-
legt að tala við þig,” sagði hann við
Wayne er þeir sátu að sumbli heima hjá
Fernbacher.
Það var laugardagskvöld og Wayne
hafði ekki haft fleiri afsakanir á taktein-
unum. Auk þess var Fernbacher fjöl-
skyldan ein af ríkustu fjölskyldum í
Nichols Hills og ríkisbubbarnir i Nichols
Hills voru ákaflega mikilvægur liður í
lífsstriti Waynes. Þetta taldi hann
sjálfum sér trú um og það var líka satt.
En sannleikurinn var líka sá að hann
fann hjá sér æsandi tilhlökkun sem hann
hafði ekki fundið fyrir í mörg ár.
„Það er auðveldara fyrir mig að ræða
við þig um suma hluti en konuna mina,”
sagði Ken. „Hvernig getur það verið?”
„O, stundum er auðveldara að tala við
ókunnuga.”
„Heyrðu mig nú. Það er nú ekki eins
og þú sért neinn ókunnugur. Þó ég vildi
óska að svo væri.”
„Hvers vegna?”
Ken leit upp og það mátti lesa ákafa
löngun úr svip hans. „Því þá myndi ég
ekki bera þær tilfinningar til þin sem ég
geri,” sagði hann blátt áfram. „Og segðu
ekki að þú vitir ekki hverjar þær eru
því það gerir þú. Og þú finnur þetta
sjálfur.”
Þeir sátu í leðurstólum, sitt hvorum
megin við langt sófaborð.
„Mér finnst eins og ég sé búinn að
drekka einum of mikið," sagði Wayne og
lagði frá sérglasið.
„Við skulum fá okkur sundsprett.”
Wayne gat séð glampa á vatnið í
sundlauginni rétt fyrir utan opnanlegu
gluggana. Hann langaði til að synda;
hann langaði til að finna svalt vatnið
umlykja nakinn líkama sinn; einhver
hluti af honum þráði jafnvel það sem
hann vissi að myndi ske í lauginni og á
eftir. Siðan hann hafði gifst Deedee
hafði hann ekki verið með neinum karl-
manni. En ef hann félli fyrir Ken Fern-
bacher í kvöld myndu aðrir koma á eftir.
Og þá væri hann búinn að vera.
Hann leit á úrið sitt og stóð á fætur.
„Ég vildi gjarnan fá mér sundsprett en
ég verð að ná í Janinu,” laug hann og fór
fullur af sektarkennd. Hann hafði að
vissu leyti kynt undir Ken og enn einu
sinni fann hann að hann var ekki minni
hræsnari en hver annar. Þetta var búið
að angra hann aftur og aftur árum
saman — því það var ekki nóg með að
hann hafði aldrei gert hreint fyrir sínum
dyrum við Deedee, hann hafði aldrei svo
mikið sem minnst á þetta. Ekki einu
sinni. Hann hafði alltaf skammast sin of
mikið og gerði enn. Þetta var orðinn eins
og nokkurs konar þagnarmúr á milli
þeirra.
Ef hún væri hérna núna myndi hann
tala við hana og segja henni frá þessu.
Hann saknaði hennar alveg hræðilega,
hann var ennþá meira einmana heldur
en hann hafði haldið að hann yrði. 1
tuttugu ár hafði hann heldur ekki verið
með neinni annarri konu en Deedee.
Ekki af því að þau væru alltaf saman
heldur vegna þess að hann hafði aldrei
þráð neina aðra nema eitt eða tvö
augnablik. Þegar honum hafði hlotnast
það sem hann þráði mest — og fyrir
honum var það Deedee — þá var hann
fullkomlega ánægður. Hann hafði enga
þörf fyrir sigra og enga löngun til að
særa aðra. Hann var að því leyti ekki
kröfuharður.
En hann var dansari, hafði næmt
auga fyrir vaxtarlagi og auk þess hafði
heimboð Ken Fernbachers vakið kyn-
hvöt hans og gert hann enn meira ein-
mana. Hvatir hans beindust þó ekki að
Ken, því slíkt þorði hann ekki, heldur að
Donnu Michaels sem sótti hjá honum
sumartíma fyrir fullorðna. í raun réttri
voru þetta eins konar æfingatímar fyrir
konur, sem áttu það flestar sameiginlegt
að vera ekki lengur kornungar, vera
helst til feitar og dálítið ráðvilltar.
Donna var reyndar ekkert unglamb en
hún var Ijóshærð, mjög íturvaxin og
alls ekkert ráðvillt en hún keðjureykti.
Hún var hungruð og hún ætlaði sér
Wayne. Hún var nógu kæn til að láta
það berlega í Ijós án þess þó að nokkur
tæki eftir því. Hún var líka þolinmóð
enda þótt hún væri þess greinilega full-
viss að fyrr eða síðar fengi hún hann.
Hann var líka hræddur um að svo færi.
Þar sem hann var frá Oklahoma fann
hann til sektar fyrirfram. í örvæntingu
sinni sagði hann henni að hún gæti ekki
verið áfram i tímunum ef hún héldi
áfram að reykja inni í kennslusalnum.
Hún kinkaði kolli og fékk sér smá pásur
til að reykja i skrifstofunni þar sem
Janina hafði nú tekið við bókhaldi
Deedee.
Emilía fór hjá sér þegar hún fann að
geirvörtur hennar stóðu stífar út i þunn-
an æfingabúninginn. Hún þvingaði
sjálfa sig til að horfa þangað sem hún
átti að horfa: í spegilinn þar sem Sevilla,
Carolyn og hún sjálf spegluðust en allar
voru þær að æfa saman atriðið úr ball-
ettinum um Rómeó og Júliu eftir
MacMillan. Allar gerðu þær eins nema
Sevilla en hún reykti og blaðraði við
Yuri, hennar Rómeó, eins og hún var
vön. Hún átti það jafnvel til að raula
fyrir munni sér meðan hún var á svið-
inu, það hjálpaði henni og mótdansarar
hennar urðu bara að láta sér það lynda.
Þótt Sevilla væri að verða of gömul
fyrir Júlíu hafði ballettinn verið upp-
færður sérstaklega til að gera henni til
geðs. Hún hafði dansað þetta hlutverk
við miklar vinsældir í Covent Garden.
Carolyn, sem einungis átti að dansa
þetta hlutverk nokkur fyrirfram ákveðin
kvöld, dansaði á móti nýjum dansara
sem sérstaklega hafði verið fenginn sem
gestadansari til aö gera henni aftur á
móti til geðs. Hann hét Francisco Mor-
ales og var á svipuðum aldri og Yuri;
hann hafði undraverða tækni og var
einna helst eins og leikari úr þöglu
Mikhail Baryshnikov laikur sitt
fyrsta kvikmyndahlutverk sem Yuri.
myndunum en — til mikils léttis fyrir
Adelaide og Michael — hann var miklu
hærri en Carolyn, meira að segja þegar
hún stóðá tánum.
Emilía, sú eina þeirra þriggja sem var
nógu ung til að dansa Júliu, átti einungis
að vera til taks ef hinar yrðu fyrir ein-
hverju óhappi, veiktust eða ef skapið
hlypi með þær í gönur. Mótdansari
hennar, hennar Rómeó, var Clark
Schafer dansari sem ekki var síður efni-
legur en hún. Hann var yngri en Yuri,
Ijóshærðari en Yuri, hann var laglegri
og betur vaxinn en Yuri og hann var
alltaf i hvítum æfingabúningum og með
litla hvíta húfu sem hann hafði sjálfur
prjónað. Allir i hópnum sögðu að hann
væri réttu megin kynferðislega — og
þau hlutu að vita það alveg eins og þau
höfðu gert þegar Deedee og Wayne voru
i hópnum — en Emilía lét sér fátt um
finnast, það skipti engu máti fyrir
Emilíu þvi þó henni þætti ágætt að
dansa á móti Clark þá var það Yuri sem
hún sá í hvert skipti sem hún leit á hann.
Allan tímann sem þau höfðu verið að
æfa hafði hún verið að dansa við Yuri.
Hún hafði leitað að augum hans í spegl-
inum, örmum hans — þröngar sokka-
buxur hans leyndu engu. Hann var
hennar Rómeó, hún var hans Júlia, hún
hefði gert hvað sem var fyrir hann.
öll pörin þrjú stóðu nú og studdu
hvort annað í sams konar jafnvægi.
Sevilla sneri höfðinu i átt að speglinum
til að sjá hvort staða hennar væri ekki
fullkomin og blés um leið sígarettu-
reyknum framan i Yuri. Hann sneri til
höfðinu og sá Emilíu, sá hvað augu
hennar gáfu til kynna. Hann brosti svo-
lítið og hún roðnaði. Um leið og þau
héldu áfram dansinum varð hann að
hennar Rómeó i speglinum, hann dans-
aði við hana eins og hann vildi ná i hana
og fá hana. Og hún skildi hann.
Framhald í næsta blaði.
13. tbl. Vikan 19
L J