Vikan - 29.03.1979, Blaðsíða 51

honum vinstri vanga og beindist öll athygli vinar míns
að hinu síöa miðsnesi andlitsins.
Að þessu loknu hvarf andlitið og höndin í froðuna
sem nú tók að hjaðna niður að gólfi og streyma aftur
!>l uppruna sins í manninn sem i hægindastólnum sat.
Heyrði vinur minn þá mælt á enska tungu af ein-
hverjum í hringnum og lét sá undrun sína i Ijós yfir
því tungumáli sem þeir höfðu heyrt mælt á.
En veran sem var í fylgd með vini minum gerði
honum hins vegar aðvart um að tími þeirra væri á
þrotum og þutu þeir með enn meiri hraða gegnum
veggi hússins. Mundi vinur minn síðast eftir ljósa-
hýrðinni yfir stórborginni.
Um heimleiðina var fátt eitt að segja annað en það
að vinur minn fann glöggt fyrir meira öryggi en áður
um að hann myndi komast heim i sinn skrokk slysa-
laust. En þegar komið var að húsi hans fóru þeir
stystu leið inn i gegnum þak hússins og stóð hann
hrátt við hvílu sína og sá sjálfan sig liggja þar.
Veran sem með honum var hvarf og hann hrökk 1
skrokkinn.
Settist hann þvi næst upp í rúminu, fór fram í
eldhús og fékk sér heitt kaffi til þes* að hrista af sér
slenið og kuldahrollinn.
Næsta dag hringdi hann af forvitni til eins af
ættingjum Haralds Björnssonar, dr. Magnúsar Z.
Sigurðssonar og spurði hann hvort Haraldur hefði átt
bróður sem Guðmundur hefði heitið. Kvað hann svo
hafa verið.
Nokkrar vikur liðu þangað til hann hafði kjark í sér
til að fara með skilaboðin til Haralds Björnssonar.
Daginn fyrir gamlársdag þennan vetur lét hann
verða af þvi að tala við Harald, heimsótti hann á
heimili hans og sagði honum allt af létta.
Að frásögninni lokinni rak Haraldur upp sinn
alkunna tröllahlátur og sagði: „Ja, mikiðankoti! Þetta
hefur verið hann Tuddi bróðir. Það var nefnilega
svoleiöis að þegar við bjuggum norður I Skagafirði á
okkar uppvaxtarárum og vorum í leik á túninu
gripum við bræðurnir oft í miðsnesið á Guðmundi og
snerum hann niður á þvi. Þess vegna kallaði ég hann
stundum Tudda af sínu stóra miðsnesi.” „En hvaö þá
um hringinn sem mér var sýndur?” spurði vinur minn.
Haraldur svaraði: „Hann var nú bara til að fullkomna
uppátækið með tuddauppnefnið.” Síðan skýrði
Haraldur vini minum frá því að Guðmundur bróðir
þeirra hefði verið mjög sálrænn og haft mikinn áhuga
á hvers konar dulrænum efnum. Stundum hefði slegið
í brýnu milli þeirra bræðra út af þeim fræðum og
hefði Guðmundur eitt sinn sagt að hann skyldi ein-
hvern tíma sanna honum sitt mál.
Áður en vinur minn kvaddi Harald sýndi hann
honum fjölskyldumynd þar sem hann þekkti strax
andlit Guðmundar frá fyrrgreindri ferð sinni.
Það má því með sanni segja að sálfarir gerist alls
staðar með sama hætti. Endir
13. tbl. VlkanSI