Vikan - 29.03.1979, Blaðsíða 28

Sönn ást
ekkert gott sem þrífst. Ég ligg og öfunda
þig sem nýtur hreysti og færð að lifa.
— Vissi hann það? spurði læknirinn.
— Auðvitað vissi hann það.
— Hann hefði getað lifað eitt ár enn.
— Hvers kyns lífi?
Læknirinn svaraði ekki.
— Hann leið svo miklar kvalir.
— Ekki svo fjarskalega.
— Nei, kannski ekki ennþá.
— En í dag þegar ég taldi töflurnar
hans sagði hann:
— Gefðu mér hinar töflurnar. —
Hverjar? spurði ég. Hann horfði bara á
mig og i fyrsta skipti síðan við kynnt-
umst sá ég eitthvað í augum hans sem
líktist hatri.
— Elskarðu mig ekki meira? spurði
hann og reyndi að fara fram úr rúminu.
En það er heill mánuður síðan hann gat
gengið.
Ég fór upp á loft og spurði grannkonu
okkar hvort hún gæti litið eftir önnu
um stund. Svo reikaði ég eirðarlaus um
stofurnar, hann kallaði ekki á mig eins
og hann var vanur.
Og ég hugsaöi um sanna ást.
Svo fór ég til hans og sagði að ef ég
gerði það væri mér glötun búin.
Veistu það, ég get ekki lifað með
sektina á herðum mér það sem eftir er
ævinnar sagði ég.
Hann starði bara á mig.
Og allt í einu teygði hann hendurnar á
móti mér og grét.
Þá vissi ég það. Að hvað svo sem
annars myndi gerast, yrði ég að gera
það.
— Tók hann töflurnar sjálfur?
— Já, sagði hún.
— Það breytir öllu, sagði læknirinn.
— Nei, nei, húníól andlitið í höndum
sér. — Það breytir engu. Vitið þér, ég
vildi óska að ég hefði haft styrk til að
segja nei. Hugsaðu þér ef guð er til og
hann hefur fundið hann. Nei, farið nú
og hringið, kveinaði hún.
Læknirinn stóð á fætur, gekk að
barskápnum, hellti í tvö glös, gaf henni
annað.
— Má ég trúa yður fyrir nokkru,
spurði hann, nokkru sem ég hefi aldrei
sagt frá áður.
Hún heyrði víst ekki til hans. Það
I Bmðgumi, brúSkaup? \ Þotta var ekki \T Hvernig ^
En þessi maður er ekki brúðkaup dverganna, hann þekkir
dvergur. Og hvernig þekkir Þo«r vœru meðal þig?
lívíti hesturinn hans. Púff, púff.
Getur borið okkur báða.
Hann nœr okkur aldrei. /
hlaupið meiro,
púff . nei, sjáðul
Framh.
28 Vlkan 13. tbl.