Vikan - 29.03.1979, Blaðsíða 26

Honum fannst dimmt í anddyrinu
þegar hann kom út úr björtu svefn-
herberginu. Það lýsti aðeins á litlum
lampa yfir símaborðinu. Læknirinn
hafði tekið upp simtólið þegar hann tók
eftir konunni. Hún stóð eins og þegar
hann yfirgaf hana fyrir stundu og
hallaði sér upp að bókaskápnum.
Rauður kjóllinn var ósiðlega þröngur.
Dökkt hárið var úfið og hann sá að hún
hafði grátið.
Þvi hikaði hann með símtólið í
höndunum? Hún hreyfði sig aðeins til,
riðaði og hann lagði tólið aftur á og
hljóp til hennar.
— Nei, nei, sagði hún, — allt í lagi, ég
bjarga mér. Hann lagði handlegginn um
mitti hennar, honum var ekki ljóst hvort
leiddi hitt uppstigann.
Húsið vitnaði um auðæfi en það var
vistlegt og stofurnar heimilislegar.
íburðurinn var ekki óþægilegur. Það var
ennþá glóð í arninum. Konan laut fram
og kastaði nokkrum stórum viðarbútum
á eldinn og blés í glæðurnar. Þegar hún
reisti sig upp var andlitið svipbrigða-
laust, það sáust engin tár eða merki
sorgar eða angistar. Rödd hennar var
eilítið hás þegar hún spurði: — Má
bjóða yður eitthvað að drekka?
— Já, þökk fyrir, svaraði læknirinn þó
hann hefði átt að segja nei, fara frá
henni og hringja. Hún blandaði
drykkinn handa honum af natni, bjó sér
líka drykk, fyllti glas sitt upp að
börmum. Hún dró andann djúpt.
— Ó, guð, sagði hún stilltri röddu. —
Ég vissi ekki að það yrði svona sárt.
Orðin lágu í loftinu og eins og til að
breiða yfir þau sagði hún við sjálfa sig
fremur en hann: — Það er spurning
um aðelska nóg.
Hann fann til meðaumkunar með
henni og var argur sjálfum sér. Hann
litaðist um í stofunni, sá dýru persnesku
teppin, verðmætu málverkin og sagði
svogegn vilja sínum:
— Þér verðið mjög rikar.
— Já, og ég hefi verið mjög fátæk.
Þar sem hún stóð og hallaði sér upp
að arninum líktist hún þeirri drós sem
hún hafði verið, það var eitthvað litil-
fjörlegt við hana.
— Segið það bara, sagði hún,... að ég
hafi gert það fyrir peningana. Allt fyrir
þá, allan timann.
— Gerðuð þér það?
— Það halda allir. Fólk hugsar ekki
um annað en peninga.
— Því gerðuö þér það þá?
— Og þér spyrjið svo, læknirinn
sjálfur. Þér ættuð heldur að segja ....
nei, þér ættuð ekkert að segja. Farið
bara niður og hringið.
E N hann fór hvergi, kannski var það
af því að hún sagði þetta svo stillilega,
án fjandsemi. Hún lék sér með glasið
sem hún hafði tæmt, sneri því hring eftir
hring.
— Það var eins og ævintýri, sagði
Smásaga
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttír
Sönn ást
Eftir Yigdis Stokkelien
hún. — Og enginn trúir á ævintýri í dag.
Hvernig við hittumst, skiptir það nokkru
máli? Jú, að visu, þér vitið það jafnvel og
allir aðrir hér í bænum að hann sótti mig
á Reeperbahn. Það er satt. Á einn af
skuggalegustu börunum þarna niðurfrá.
Það var ekkert rómantískt við það.
Hvernig ég hafnaði þar? Vegna þess að
það er svo niðurlægjandi að vera krýnd
fegurðardrottning, fara að heiman til að
sigra heiminn og snúa aftur án þess að
hafa tekist það. Það er gamla sagan.
Maður skrifar heim, segir að allt gangi I
haginn. Hvað ég gerði á barnum? Hvað
gerir stúlka á slíkum bar? En honum
stóðá sama þó hann fyndi mig þar.
Hún horfði beint í augu læknisins.
falleg föt, þó ótrúlegt sé af fegurðar-
drottningu að vera. Og þarna í
Frakklandi gerðist nokkuð merkilegt.
Hann uppgötvaði nýja stúlku, það er að
segja, hann fann mig. Stúlku sem gat sagt
— Það er satt sem þið haldið, hann sótti
mig í ræsið og skammast sin ekki fyrir
það.
Mig langar til að þér skiljið þetta.
Hann gaf mér reisn á ný, gleðina,
drauminn.
Og þá var ég líklega ekki ástfangin af
honum.
Ég held að það hafi skeð I Englandi.
Við giftum okkur þar. Kvöld nokkurt
fórum við inn á bjórkrá. Þetta var i
óvirðulegu hverfi, og ég hefði haldið að
Eitthvað í augnaráði hennar minnti hann á
augnaráð annarrar manneskju fyrir löngu.
Hann var snortinn. Hann langaði til að teygja
fram hendurnar, þrýsta hvítar hendur hennar,
vagga henni eins og litlu barni.
— En yður stendur ekki á sama, hefi
ég ekki rétt fyrir mér?
— Mér kemur það ekki við.
— O, jú, jú, yður kemur það við og
nágrönnum okkar, já, öllum bænum.
Og þeir slá því upp i blöðunum núna.
Mín vegna gerir það ekkert til. Þér
skulið ekki halda að ég hafi ekki hugsað
út í það. Ég hefi spurt mig hvort ég ætti
nóga elsku. Og svo er það Anna litla.
Hún kinkaði kolli i átt til hliðardyranna.
— Hún er sofandi.
Hann hafði gleymt litlu stúlkunni.
Það skipti svo sem engu máli. Hann
varð að gera skyldur sínar. Skyldur?
Hvað i fjandanum eru skyldur?
Læknirinn hafði sagt það upphátt.
Hún brosti dauft og endurtók.
— Já, skyldur, hvað eru skyldur?
H ANN fór með mig frá Reeperbahn
til Frakklands, sagði hún litlu síðar.
— Og við keyptum föt. Hann keypti
handa mér ótrúlegustu hluti, rauða kjóla
og minkakápur. Ég hefi aldrei hirt um
hann teldi slíkan stað varla virðingu
sinni samboðinn. Hann pantaði gin
handa okkur. Svo lék hann á píanó og
allir gestimir sungu með okkur, það var
svo indælt og gott að vera til.
Hann var eins við alla. Hann fyrirleit
aðeins þá sem hann sagði „fátæka af
ást”.
Ég vildi óska að ég gæti lýst honum
eins og hann var.
Þegar við komum hingað heim, þegar
bærinn lokaði dyrum sínum fyrir okkur,
hló hann og sagði: — Hvað varðar mig
um svona fólk, er þér ekki sama um það?
Ég sagði jú, þvi að mér var sama um
það.
— Veistu, sagði hann þá, . . . að ég
elska þig vegna þess að þú hefir séð svo
mikið af hinu illa en samt varðveitt þitt
rétta eðli.
Ég vissi ekki alveg hvað hann átti við.
AÐ varð hljótt í stofunni. Hún sat i
sófanum við hlið læknisins og allt í einu
laut hún höfði. Tárin féllu niður á hvítu
fallegu hendurnar.
— Ég held að þér ættuð að fara og
hringja núna, sagði hún.
— Ég veit ekki...
— Jú, þér verðið að hringja. Rödd
hennar var æst. — Ég var ekki að biðja
um miskunn, það var bara svo gott að
tala.
— Eigið þér foreldra?
— Eruð þér að hugsa um barnið?
— Hugsuðuð þér ekki um það?
— Jú, sagði hún, — ég hugsaði allan
tímann um barnið. En ég gat ekki
annað.
Eigið þér foreldra? endurtók hann.
— Þau eiga smájörð fyrir vestan. Það
er svo hrjóstrugt þar, þau eru mótuð af
umhverfi sínu. Illt er illt, gott er gott.
Þau trúa á hefnd guðs. Hverja ánægju-
stund verður að endurgjalda með sorg.
Kannski er það rétt þannig. Þau geta
ekki tekið barnið. Þá myndi hún hata
mig í framtíðinni.
Hann þorði ekki að spyrja: — Hvað
svo? Hvað gerist?
Honum kom það ekki við. Skyldur eru
skyldur.
Hún leit upp og eitthvað í augnaráði
hennar minnti hann á löngu liðna tíð,
augu annars manns. Hann var snortinn.
Hann langaði að rétta fram hendurnar
og þrýsta hvitar hendur hennar, vagga
henni eins og litlu barni. Svita sló út á
andliti hennar og á hálsi.
— Endurgjalda, sagði hún, allt verður
að endurgjalda.
Svo fól hún andlitið í höndum sér,
orðin hrutu af vörum hennar hvert um
annað, hratt.
— Skiljið þér ekki. Ég varð. Varð.
Hvernig er hægt að efa það.
— Nei, sagði hann. Enginn hefur rétt
tilaðsviptamannlifi.
Af Af hverju skaut liðnum atburði upp i
huga hans, af hverju þurfti hann að
minnast þess. Að hann sjálfur...
Var það vegna þess sem hann vildi
hringja núna, vera löghlýðinn. Virða
læknaeiðinn, fylgja reglunum. Vegna
þess aðsjálfur hafði hann eitt sinn ...
Ekki hugsa um það núna.
— Ég ímyndaði mér oft að ég væri
knúppur, sagði þessi ókunna kona sem
var orðin honum svo nákomin —
Reeperbahnknúppur. Hún brosti angur-
vær. Líklega var ég það. Og hann lét mig
springa út svo ég ljómaði af hamingju
yfir að vera til.
Kvöldin í kofanum þegar við
leiddumst niður að vatninu og þoku-
slæðingurinn lék við vatnsflötinn og tók
á sig ýmsar myndir. Hönd hans um
mína, hlý og sterk, þögnin sem aldrei var
þrúgandi, við skildum hvort annað án
orða.
Kvöldin hér heima framan við arin-
inn. Hann hélt utan um barnið okkar.
Því varð hann veikur?
— Ég vil ekki, sagði hann eitt kvöldið,
að þú þurfir að horfa upp á mig þannig.
Það er niðurlæging í veikindum, það er
26 Vikan 13. tbl.