Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 15

5.
HLUTI
vissu ekkert um hvað var á seyði. En
óvinurinn var kominn með einhvers
konar vélbyssu, sem skaut upp i móti
fyrir horn, sem þýddi að þeir gátu gert
árás neðanfrá.
Það fyrsta sem þeir vissu var að
sprengikúla kom upp um gólfið hjá
þeim. Ég hef lesið um það, sem siðar
skeði, en Johnny vildi aldrei ræða það.
Föður minum tókst að fá lánað afrit af
skýrslu Bunny O'Hara um atburðinn og
kom með það heim til að sýna mér.
22/8/43. Sjálfur og áhöfn. Aðgerð nr.
16 Amsterdam. Tími 2.10 (nótt). Ráðist
á neðan frá af JU 88-G 15 milur vestur
af Den Helder. Leiðsögumaður og
vængskytta drepnir. Aftur ráðist frá
stjórnborða, efri skytta drepin og véla-
maður illa særður. Kompás óvirkur,
hæðarstýring óvirk. Gluggi fram brot-
inn og ég særður á öxl. Þriðja árás af
stjórnborða. Aftari skytta var þá komin
í stað efri vélbyssuskyttu og tókst að
skjóta nasistavél niður. Súrefnisbirgðir
búnar og kalt loftið sem streymdi inn i
gataðan stjórnklefann frystandi. Aftur-
skytta náði talstöðvarsambandi við aðal-
stöðvar. Sem betur fer hafði ég lagt
leiðina á minnið og komst til baka með
miði á pólstjörnu og mána. Tapaði hæð
ákaflega hratt og sprengjumiðari og
afturskytta aðstoðuðu mig við að
fljúga drekanum. Ytri stjórnborðsvél
ónothæf, ytri bakborðsvél í Ijósum
logum um fimmtán mílur austur af
Docking á strönd Norfolk i tvö þúsund
fetum. Náði sambandi við sjó-
björgunarsveitir fimm mílum síðar.
Stjórntæki ónothæf. Ómögulegt að
lenda vél. Sprengjumaður stökk. Fallhlif
vélamanns ónothæf. Skipaði afturskyttu
að stökkva. Hann neitaði. Batt véla-
mann við hann með reipi og hann stökk
út um gólfhlerann með vélamanninn i
örmum sér. Ég fylgdi þegar á eftir. Tveir
prammar frá flugbjörgun þegar í
nágrenninu og mér var náð úr sjó
klukkan 5.52. Sprengjumaður,
afturskytta og vélamaður allir vel á sig
komnir, ef undan er skilið sár véla-
manns.
Þannig var atburðarásinni lýst
skýrum stöfum á tæknilegu máli.
Niðurstaðan var sú að Johnny hafði
stokkið með Ted Ormeroyd í fanginu.
Það hafði stundum verið gert áður og
það hlýtur að hafa hjálpað þeim að þeir
lentu í sjóinn.
Bunny var tafarlaust sæmdur flugorð-
unni. Og Johnny? Fyrr um árið hafði
verið tekin upp fyrir óbreytta hermenn í
Konunglega flughernum ný viðurkenn-
ing, til að nota i þeim tilfellum þegar
yfirvöldin gátu ekki gert upp hug sinn
um hvort þau ættu að veita Viktoríu-
krossinn. Hún var kölluð hetjuorða og
ég held að Johnny hafi verið með þeim
fyrstu sem fengu hana.
En það sem mest var um vert var að
hann fékk hálfsmánaðarleyfi, þó að
þetta væri nokkuð erfið leið til að verða
sér úti um nokkurra vikna fri, eins og
Richie orðaði það.
7. kafli.
Borðinn fyrir heiðursorðuna var mjög
fallegur. Hann var Ijósblár meðdökkblá-
um röndum. Það þurfti aðsauma hann á
fyrir ofan flugorðuborðann á alla jakk-
ana hans. Ég hef aldrei verið dugleg við
saumaskapinn, svo að móðir mín sá um
það. Það var auðséð á henni, þar sem
hún sat við eldhúsborðið með gleraugun
á nefinu, aö hún var hreykin af þessu
starfi.
Það varð ótrúlega mikil breyting á
Johnny strax fyrsta daginn sem hann
var i fríi. Spennan hvarf líkt og dögg
fyrir sólu. Hann var afslappaður og
hamingjusamur, þó að hann væri
þreyttur. Hann ætlaði ekki að fara i
burtu svoaðfaðir minn krafðist þess að
hann eyddi fríinu sínu á prestssetrinu.
Við bjuggum um hann í gestaherberg
inu. Fyrsta daginn svaf hann í sextán
klukkustundir, næsta tólf. Það var viku
áður en honum nægðu átta timar.
Við riðum út. veiddum og syntum
meira að segja i vikinni þegar það var
flóð, þó að allt væri fullt af svartri leðju.
Johnny sagði að það væri notalegt að
finna leðjuna koma upp á milli tánna.
Við gengum um mýrina og svo var það
auðvitað einnig rapsódían. Hann eyddi
miklum tíma i hana og húsið fylltist af
tónlist.
í vikulokin stakk hann upp á þvi að
við færum upp á sjúkrahús til að sjá Ted
Ormeroyd og Bunny. Það var
óskemmtileg reynsla og mér brá illilega
við það sem ég sá. Ég vissi að nienn voru
særðir, en ég gerði mér ekki i hugarlund
annaðeins og þetta.
í anddyrinu sáuni við rnann i nátt-
slopp með vinstri handlegginn i fatla, sem
blaðaði í timaritum á hillunni. Þegar ég
leit upp sá ég hann greinilega í speglin-
um á veggnum og ég var gripin óhugn-
aði.
Hann var með nokkurs konar plastik
andlit, húðin var strekkt og glampandi í
Ijósinu. Munnurinn var eins og strik og
nefið var ólöguleg kúla. Allt virtist
lögunarlaust og snúið.
Hann hristi blaðið framan í Johnny
sem klappaði á öxlina á honurn og sagði:
„Jæja, Sæti, hvernig hefurðu það?"
Munnrifan opnaðist og einhvers kon-
ar brosgretta myndaðist. „Þetta er vin-
kona min, Kate Hamilton,” Johnny veif-
aði til mín. „Þú þekkir pabba hennar,
prestinn.”
Hann horfði á mig og brosti þessu
draugalega glotti sinu og augun voru
þjáningarfull, eins og þau væru að horfa
á eitthvað hryllilegt. Skyndilega vék
óttinn fyrir skömm sem gagntók mig.
„Halló, við ætluðum að hitta Bunny
O'Hara og Ted Ormeroyd."
„Númer þrjú," sagði hann hægt og
skýrt eins og hann veldi orðin með
mikilli nákvæmni og benti með höfðinu
út eftir ganginum.
„Vertu kátur," Johnny klappaði
honum á kinnina og hélt af stað út
ganginn. Við beygðum fyrir horn. Þá
nam ég staðar og hallaði mér að
veggnum til að ná stjórn á mér aftur.
„Er ekki allt í lagi?" sagði hann.
„Ég held að þetta sé það Ijótasta sem
ég hef heyrt þig segja," sagði ég. „Að
kalla vesalings manninn Sæta."
Hann varð steinhissa. „En hann heitir
það. Sæti George Jackson. Eða
mundir þú frekar kalla hann Ljóta
George?"
Ég hlammaði mér niður á bekk við
vegginn. „Þetta þýðir ekkert, Johnny.
24- tbl. Vikan 15