Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 49

„Ég er varkárari en mamma. Það hef
ég frá pabba...”
„Þarna kemur það!” hrópaði Luke
sigri hrósandi. „Rhiannon er ekki hálf-
systir mín. Hún er dóttir Geraints
Nations!”
Hann gekk fram og aftur um svcfn
herbergisgólfið. I>etta virtist allt vera svo
augljósl. Rhiannon og hann liktust alls
ekki hvort öðru — hun liktist heldur
ekki föóur hans.
Hann stansaði. Nancy hafði borið
barn Enoch Owens undir belti, en hún
hafði aldrei sagt að hún hefði komið
með það aftur til Abermorvent. Það var
nokkuð sem hún hafði aðeins gefið i
skyn.
En hvað hafði orðið um bam Enochs
og Nancyar? Luke hleypti brúnum. Það
hlaut að finnast einhver eðlileg skýring.
Kannski hafði hún gefið það? Það virtist
honum ekki ólíklegt, er hann minntist
lýsingar Nancyar á foreldrum sínum.
Þetta voru að vísu allt getgátur einar,
en honum létti. Eitt virtist honum
augljóst. Hann og Rhiannon voru ekki
skyld.
Hann settist á rúmið og reyndi að
koma reglu á órólegar hugsanir sínar.
Einni spurningu var enn ósvarað. Hvers
vegna hafði Nancy viljandi reynt að
telja honum trú um að hann og
Rhiannon vaeru hálfsystkini?
Nancy hafði auðsjáanlega likað vel
við hann. Hvers vegna hafði hún þá gert
þetta?
Hann vissi það ekki. En hann einsetti
sér að komast að því. Á morgun færi
hann aftur til Abermorvent.
Hundarnir tilkynntu komu hans til
bæjarins. Fyrsta manneskjan sem hann
sá var Nancy, sem stóð í eldhús-
dyrunum. Sólin skein i augu hennar og
hún þerraði hendurnar á svuntunni.
Þegar hún sá hann, breyttist forvitni
hennar í undrun.
„Luke....” hún lauk ekki
spurningunni, og móða kom í augu
hennar.
Hann staðnæmdist fyrir framan
hana.
„Já, Nancy, ég er kominn aftur,"
sagði liann hörkulega.
„Ég þarf að spyrja nokkurra spurn
inga i viðbót. Og i þetta skiplið læt ég
mér ckki nægja ncitt nema sannlcik-
ann!”
Það var ekki hægt að komast hjá því
að taka eftir óttanum og ráðaleysinu í
augum Nancyar. Hún hraðaði sér inn i
eldhúsið. „Ég — ég veit ekki við hvað þú
átt. Ég hélt að þú værir í London.”
„Ég VAR í London,” Luke gekk á
eftir henni inn í húsið. „Og það var fyrst
eftir að ég kom þangað, að ég sá hlutina
í réttu ljósi.”
Hann þagnaði og beið eftir
viöbrögðum hennar, en Nancy stóð
aðeins hreyfingarlaus.
„Þá fyrst." sagði hann hægl. „fór ég
að hugsa um það sem Morlais Jenkins
hafði sagt við mig."
Hún sneri sér snöggt að honum.
„Morlais?"
„Já. Einmitt. Að minnsta kosti sagði
hann mér sannleikann. Hvar er
Rhiannon?”
Hún leit niður. „Hún er úti. Hún fór í
útreiðartúr með gestina."
„Það hentar mér ágætlega. Við
höfum ýmislegt að ræða um."
Nancy settist þunglega við eldhús-
borðið. „Hvaðsagði Morlais þér?”
„Hann sagði ýmislegt um Rhiannon.”
Hún hristi höfuðið. „Hann hefur
engan rétt —”
„Engan RÉTT? Og hvaða rétt hafðir
þú á að Ijúga mig fullan?"
Hún svaraði ekki.
Rhiannon líkist föður sinum, ekki
satt? Ekki fljótfær eins og þú. Varkárari.
Varkár? Það var ekki Enoch Owen. Það
varGeraint Nation.”
Nancy sat enn við borðið og starði
niður. „Hann hefði ekki átt að segja þér
þetta,” sagði hún mjúklega, eins og hún
væri að tala við sjálfa sig.
„Þú skalt ekki álasa Morlais Jenkins.
Hann sagði mér það ekki hreint út. Ég
lagði sjálfur saman tvo og tvo.”
Það var komin harka í rödd Lukes.
Moltex
Combinette
buxurog bleia
í einu laai
Heildsolubirgðir Halldor Jonsson hf
„En hvers vegna sagði ÞÚ mér ekki
sannleikann?”
Hún leit upp, og rödd hennar var
ákveðnari.
„Ég laug aldrei að þér.”
„Ó, nei," rödd Lukes var bitur. „Þú
sagðir ekki ósatt, er það? En þú fékkst
mig til að halda að ég og Rhiannon
værum hálfsystkini!”
Hún leit inn í ásakandi augu hans.
„Þú dróst sjálfur þínar ályktanir.”
„Já, og það væri synd að segja að þú
hefðir reynt að leiðrétta mig. Þú sagðir
mér aðeins hálfan sannleikann, ekki
satt? Og þó virtist þú vera svo sannsögul
og heiöarleg! Ég treysti þér. Ég hélt að
þú bærir of mikla virðingu fyrir mér til
að ljúga. Nú veit ég að það var ekki
rétt.” Framhald i næ\(a hladi
24. tbl. Vlkan 49